"Ik ben 6 liter bloed verloren"

15 Juli 2021

Mijn man zat in 2 strijd of hij achter Otis aan zou gaan of bij mij zou blijven. Hij had gekozen om bij mij te blijven omdat hij eerst toch niks voor Otis kon doen daar en hij eerst zeker wilde weten of het met mij goed kwam.

De operatie was uiteindelijk gelukt maar was kantje boord geweest. Ik ben 6 liter bloed verloren. De redding was dat ze gelukkig 2 zakjes bloed hadden voor mij al van te voren. Ander bloed is met spoed nog van Groningen naar Assen gebracht. Het is rond 13:45 als ik wakker begin te worden. Hoor een man zeggen dat het even naar kan voelen. En op moment dat ik denk wat voelt naar? Word de beademingstube eruitgehaald. Op dat moment besefte ik zelf nog niet dat het echt kantje boord voor mij was geweest.Toen ik me ogen opendeed zat Hans naast me. Ik lig op een IC gedeelde nog. En de artsen die me geopereerd hebben kwamen  even langs om te vertellen dat de baarmoeder goed gescheurd was onderopzij en dan links naar boven helemaal. Ze hebben de hele buikwand naar boven moeten klappen om alles goed schoon te krijgen en de baarmoeder hebben ze weer kunnen herstellen maar het hield niet veel over. Op dat moment dacht ik "zwanger mag ik vast niet meer worden" toen was ik daar ook niet mee bezig en dacht er niet bij na. De gynaecoloog zei we praten er later wel een keer over. Die mijn gedachten vast kon raden. Ik had een drainage om het laatste beetje bloed wat nog wat rond zweef weg te halen. Mijn keizersnede was ook weer opengehaald. Gehecht van onder dus lag weer mooi in de lappenmand.

Even later kwam mijn vader op bezoek. Op moment dat hij binnenkwam schrok hij zo van mij dat hij naar achter viel tegen de deur aan. Ik zei snel Pap kom maar alles komt goed met me. Het was tegen 16:00 mijn vader was net weer weg. Hans is intussen naar het UMCG gegaan toen hij wist dat met mij goed ging. De verpleging vroeg elke keer: En al nieuws over Otis? Denk ook niet dat ze dit allemaal hadden zien aankomen.

Na een tijdje zie ik Hans in de deuropening staan. En aan zijn gezicht zie ik. Dit is mis..Otis heeft geen hersenactiviteit verteld hij. Ze hebben hem een koelpakje aangedaan zodat zijn lichaam word stilgezet en alles naar de hersenen kan gaan. Zodat het mischien weer iets doet. We moeten wel hopen op een wonder. Voor toen had ik begrepen dat het pakje 72 uur aanbleef en dat er dan gekeken werd hoe of wat er gebeuren ging. Dit was mijn houvast ook we hebben eerst nog 72 uur daarna zien we verder... nu wilde ik zo snel mogelijk naar Otis maar ze vonden dat ik nog niet goed genoeg was. Als ik de nacht goed door kwam mocht ik morgen naar Otis. Ik had mijn telefoon mee en las intussentijd dat Peter.r.de Vries was overleden. Hij had ook geen hersenactiviteit meer. Dat bleef die nacht wel wat malen verder verliep de nacht goed. 

16 Juli 2021

De volgende dag na de middag stond er een ambulance voor mij klaar. Net van te voren heb ik nog een morfinespuit gekregen om de reis wat dragelijker te maken. Eenmaal in UMCG kreeg ik een kamertje apart en na ze me een coronatest hadden afgenomen en die negatief was konden we richting Otis. Omdat ik nog niks kon en nog vol aan de toeters en bellen lag werd ik met bed en al na de neonatologieafdeling gebracht. Een bekende weg zoals jullie weten als Je het verhaal van Romijn hebben gelezen. We werden begroet en naar Otis gebracht daar lag hij dan ons kleine mannetje in z'n koelpakje. Wat leek hij op Hans inclusief het kuiltje in de kin. Er eenmaal naast kon ik niet goed bij hem. En ze stelden voor hem bij mij naast me op bed te leggen maar zeiden ze als Otis wegvalt word er niet gereanimeerd meer. Ik schrok hier best van en zei dat ik het liever niet wilde dat ik het herstel niet in de weg wilde staan. Ze keek me aan en zei doe het maar wel voor het geval dat. Op moment dat hij over werd geplaatst viel hij bijna nog even weg maar eenmaal bij mij. Werd het weer rustig. Eindelijk kon ik hem is even bekijken ondanks alle toeters en bellen. Na een uurtje of anderhalf was ik zo moe dat ik hem niet meer vast kon houden. Ze brachten mij weer terug en zeiden de dokters komen vanavond even langs om te praten. 

Ik ben in slaap gevallen en toen ik wakker werd kwamen er 3 dokters binnen. Ja begon ze mischien hebben jullie al een idee wat er aan de hand is. En toen kwamen de woorden die geen enkele ouder ooit wil horen: "We kunnen niks meer voor Otis doen". Op dat moment vliegen er zoveel gedachten door mij heen. Nee dit kan niet! tot we hadden toch 72 uur??