Ik begon te huilen en riep: ga ademen alsjeblieft

2 februari

Het was een rustig dagje. Mijn eerste zoontje ging een ochtendje bij familie spelen, zodat mijn moeder en ik het huishouden konden doen.
Aan het eind van de ochtend kwam een goede vriendin langs op kraamvisite. Ze heeft zelf ook een kleintje van 5 maanden, dus ze weet hoe pittig de eerste periode kan zijn.
Manuel had tijdens de visite heerlijk op mij geslapen.

Om iets over 12en, nadat de vriendin net weg was, kreeg Manuel trek. Hij dronk, zoals altijd, niet voldoende. Daarna ging het mis. Hij liet een boertje en ik hoorde dat zijn voeding naar boven kwam. Dat gebeurde wel vaker. Maar toen ik hem weer voor mij neer legde zag ik dat hij bleef slikken. Alsof hij te veel slijm in zijn keel had wat hij niet weg kreeg. In eerste instantie zag ik er geen probleem in. Totdat hij rood begon aan te lopen. Als reactie blies ik in zijn gezicht en daar schrok hij even van en begon te huilen. Maar na nog geen 5 seconden begon hij weer te slikken. En werd niet alleen rood, maar ook blauw rond zijn mond. In paniek stond ik op. Ondertussen begon ik te huilen en riep " Oh nee, oh nee. Ga ademen asjeblieft" Dit gebeurde niet en ik pakte mijn telefoon op om 112 te gaan bellen. Voordat ik dat deed klopte ik een paar keer hard op je rug en toen pas kwam je weer bij. Als reactie viel je gelijk tegen me aan in slaap. Ondertussen kon ik alleen nog maar huilen. Het alles heeft misschien maar 30 seconden geduurd, maar het waren de engste seconden van mijn leven. In paniek belde ik mijn man op. Hij was op het werk. Ook aan hem merkte ik dat hij in paniek was, maar probeerde rustig vragen te stellen. Omdat ik nog steeds extreem aan het huilen was, heeft hij mijn schoonmoeder gebeld om te komen. Ik heb meerdere malen tegen mijn man gezegd " Ik kan dit niet meer. Ik maak me zo'n zorgen" samen spraken we af dat ik het HAP ging bellen. Mijn schoonmoeder kwam en ook mijn moeder kwam langs. Hun hebben de zorg overgenomen. Ondertussen had Manuel wel 10x slijm op gespuugt. Het zat hem ook echt niet lekker.
Ik belde het HAP op en legde de situatie uit. Maar ik heb voornamelijk gezegd dat er al zoveel zorgen zijn, dat dit de druppel is voor mij. Gelukkig werd alles heel serieus genomen en mochten we langs komen bij het HAP.

Toen de arts hem zag, zag hij geen direct probleem. Maar toen hij vroeg of ik hem weer naar huis wilde nemen zei ik heel duidelijk dat ik dat niet zag zitten. Hij ging in overleg met de kinderarts en we mochten ter observatie langs komen op de spoed. Daar werd zijn urine afgenomen en werd het verhaal nogmaals nagevraagd. Manuel was ondertussen niet rustig te krijgen. En als hij even in slaap viel dan kwam er wel weer iemand langs voor een vraag oid. Diep van binnen was ik bang dat we weer op straat werden gezet.
Bijna als opluchting, kwam de kinderarts vertellen dat hij 24 uur ter observatie aan de monitor werd gelegd op de kinderafdeling. Eindelijk, misschien konden hun iets vinden.

Op de kinderafdeling aangekomen durfde ik je weer een flesje te geven. Waarschijnlijk durfde ik dat omdat de hulp toch dichtbij was. Toen je had gedronken begon je direct te huilen. Mijn moeder, die mee was, en ik aten omstebeurte. Terwijl wij je aan het wiegen waren om stil te krijgen.

De verpleegkundige kwam langs en zag Manuel die compleet over stuur was en bij mij biggelde de tranen ook weer over mijn wangen heen. Ze vroeg of hij vaker zo extreem aan het huilen was en ik vertelde het hele verhaal. Van geboorte tot aan nu met alle problemen. Toen ze mijn verhaal had aangehoord gaf ze aan dat Manuel waarschijnlijk wel wat langer bleef dan 24 uur. En dat wij nu naar huis moesten gaan en in de avond terug mochten komen. Maar dat ze ons vooral aanraadde om thuis te slapen.

2 uur later waren mijn man en ik terug in het ziekenhuis. Ons andere zoontje sliep bij opa en oma, zodat wij rustig naar het ziekenhuis konden gaan. De verpleegkundige gaf aan dat ze ruim 2 uur bezig was geweest voordat Manuel stil was. En hij lag nu te slapen. Na een half uurtje zijn we samen naar huis gegaan. Manuel bleef daar. Het was verdrietig, maar diep van binnen ook een opluchting. En mijn gevoel klopte dus toch. Dit was niet normaal. Manuel huilde te veel en te extreem en dat zagen de professionals nu ook. Dan klopte mijn gevoel dus wel.