Huilen mag..........

Notitie: niet voor Facebook! of andere social media. En deze blog komt uit 2016, ik heb hem toen nooit afgemaakt/gepubliceerd, maar gezien mijn huidige situatie, besloten hem alsnog te posten.

Maart 2016:

Al in de eerste week huilde ons meisje iedere avond minimaal 2 uur en je kon haar ook niet weg leggen, ze wilde echt 24/7 bij je zijn. Ze was alleen stil als ze bovenop mij lag, buik op buik. Volgens de kraamzorg was dit normaal. Ze zou nog geen dag/nachtritme hebben en als ze nog zo jong zijn willen ze nu eenmaal graag dat contact met papa of mama houden, ze willen niet graag alleen zijn. Nou ok dan. Dan knuffelen we gewoon lekker en regelmatig heb ik minimaal een halve nacht zo met haar geslapen, dan was ze in ieder geval stil.

Het huilen werd echter alleen maar erger en bij ons eerste bezoek op het CB zeiden ze dat dat normaal was. In de eerste 6 weken is dat namelijk toenemend en daarna zou het vanzelf weer minder worden...Ok, dat zal dan wel.

Maar het werd alleen maar erger en erger... en inmiddels huilde ze van 15 uur in de middag, tot 4 uur in de nacht. Op geen manier meer stil te krijgen. Wij weer naar het CB. Daar zeiden ze dat jonge baby`s slecht tegen prikkels kunnen en zij was overduidelijk overprikkeld. We moesten dan ook zo veel mogelijk rust en regelmaat bieden. Ze moest maar op haar eigen kamer gaan slapen i.p.v. bij ons, zodat je haar echt iedere keer op dezelfde plek te slapen zou leggen en ook zodat ze 's nachts niet wakker zou worden van ons (gesnurk, hoesten, etc etc) Ook mochten we nog maar 1 spannend "iets" per dag doen, dus OF visite Of boodschapen/wandelen. Tja das leuk, maar als mijn man moet werken, dan heb ik ook wel eens dat ik boodschappen moet doen, maar ik heb ook een hond die uit MOET, dus dat is al 2x en soms krijg ik dan ook nog eens visite. Nou dan moest ik haar maar zoveel mogelijk op haar eigen bed laten liggen, kraam bezoek mag haar niet vast houden en al helemaal geen fles geven en liever visite ontvangen dan op visite gaan. Allemaal in het kader van dat ze zoveel mogelijk in haar eigen omgeving was en in haar eigen bed kon slapen...Allemaal leuk en aardig en we probeerden het echt zo goed mogelijk te doen hoor, maar het hielp geen zak. Nog steeds huilde, nee, KRIJSTE!! ze de boel bij elkaar van gemiddeld 15/16 u tot een uur of 3/4 in de nacht. Ze voldoet hiermee dan ook aan de criteria voor een huilbaby. Niets hielp. Draagdoek, hangmat, wiegen....alleen in bad of onder de douche was ze even stil, maar daarna ging het weer net zo hard verder. Ze verloor zichzelf echt in het huilen, begon uiteindelijk zelfs te kokhalzen of hoesten van het huilen en raakte over-verhit. Begon dan echt te zweten, waarop ik maar weer wat kleding uit deed zodat ze in ieder geval de warmte kwijt kon....Het krijsen deed echt pijn aan je oren en we liepen dan ook met oordoppen in om het dragelijk te houden voor onszelf. Je hoort haar evengoed wel, kan er niet omheen zelfs, maar zo deed het in ieder geval geen pijn...Het viel mij inmiddels ook op dat juist op dagen dat ik mij niet zo strikt aan de regels van ritme en regelmaat had gehouden, dan ging het eigenlijk relatief goed en de dagen dat ik mij exact aan de regels had gehouden, dan was het pas echt drama. Dus ik vroeg mij af of het wel echt die overprikkeling was.....

Ik weer naar het CB. Huilbaby`s met een lichamelijke oorzaak huilen vaak 24/7, dus dat lijkt het probleem niet te zijn. Er werd nu ook gekeken naar haar ontwikkeling, die loopt enorm voor. Al vanaf haar geboorte kan ze bijv zelf haar hoofd omhoog houden, heeft echt onze steun niet nodig en zo kon ze ook een heleboel dingen die ze met haar 8 en een halve week nog helemaal niet hoorde te kunnen. Ze is ook vreselijk nieuwsgierig en als ze wakker is, kijkt ze continue om haar heen. Zit DAN ook voortdurend te lachen en je ziet haar alles als een spons in zich op te nemen. Ze brabbelt lekker en gunt zichzelf ook gewoon weinig rust. Zowel mentaal, als fysiek. De verpleegkundige van het CB zei dat dit typische dingen zijn voor intelligente, misschien zelfs wel hoogbegaafde, baby`s. Het probleem lijkt dan dus ook te zijn dat ze zichzelf inderdaad die rust niet gunt en alleen maar wil leren leren leren/ zien zien zien. Haar motoriek beperkt haar dan ook en dat frustreert. Daarnaast moet ze `s avonds de opgedane prikkels verwerken, terwijl ze zich tijdens dat verwerken nog steeds geen rust gunt, probeert nog steeds dingen te zien/horen, raakt oververmoeid, gaat huilen en komt hiermee in een vicieuze cirkel waar ze niet meer uit komt. Het is dus een kwestie van een balans vinden van voldoende prikkels (bij te weinig raken dit soort baby`s ook gefrustreerd en verveeld en gaan dan ook huilen) en niet te veel (gezien de leeftijd, het blijft toch een baby, blijft prikkels verwerken toch best lastig). Nu is dat gewoon een kwestie van uitproberen, dus daar gaan we dan maar weer mee aan de gang.

De verpleegkundige zei er alleen nog wel iets bij:  Mag ze huilen? 

Wat is dat nou voor stomme vraag! Het is een baby, natuurlijk mag ze huilen! Maar inmiddels had ik al een aardige vertrouwensband met haar opgebouwd en zij weet inmiddels over onze privé situatie met de schoonfamilie, de stress tijdens de zwangerschap en mijn eindeloze perfectionisme en ook onzekerheid. Ze vroeg mij of ik mij misschien schuldig voelde? Dit omdat er tegen mij gezegd is dat als ik tijdens de zwangerschap geen antidepressiva zou gaan slikken, ik door de stress een verhoogd risico had op vroeg geboorte (check) laag geboorte gewicht (check) moeizame start (check) en gedragsproblemen bij het kind wat zich bijv kan uiten als een huil baby (check)...

*slik*

Dit zelfde was inderdaad al herhaaldelijk door mijn hoofd gegaan en ook al weet ik dat ik slachtoffer ben van de situatie en er altijd op een zo goed mogelijke manier mee om ben gegaan, waarbij ik de kleine altijd voorop heb gesteld, ik voelde mij inderdaad schuldig....

Ze vroeg mij of onze dochter dat dan misschien aanvoelde en zei dat ik anders maar eens met haar moest praten. Alles maar aan haar moest vertellen. Wat er gebeurd is en hoe veel verdriet papa en mama hebben, maar dat dat niet aan haar ligt. Dat we juist super blij met haar zijn en veel van haar houden. Dat we erg ons best doen, maar niet perfect zijn. En bovenal: dat ze MAG huilen. Want zo stelde zij: je probeert haar misschien in eerste instantie te troosten, maar als dat niet lukt, wil je haar alleen nog maar stil krijgen. Op die manier zend je een verkeerd signaal af. Eigenlijk zeg je daarmee dat huilen niet mag. Terwijl dat nou juist haar enige communicatie middel is....

Die avond toen ik weer met oordoppen in de oren, met haar op mijn bed zat, hield ik haar alleen maar vast. Ik vertelde alles en huilde uiteindelijk net zo hard met haar mee. Ik vertelde haar dat ze mocht huilen en dat mama ook verdrietig was: gooi het er maar uit meisje, laat het maar gaan, huil maar lekker, dat lucht je op. Huilen mag.. Ze viel na een uur in mijn armen in slaap. Dat is de laatste keer geweest dat ze zo heeft gehuild. Nu jengelt ze soms wat als er iets is of voordat ze in slaap valt, verder niet. Ze lijkt ook een stuk rustiger en tevredener......misschien toeval, misschien ook niet. We zijn inmiddels ander halve week verder en we komen helemaal bij. Kunnen weer normaal slapen 's nachts en hier door ook veel meer van haar genieten.

Heden:

Inmiddels is ze al anderhalf en loopt flink voor in haar ontwikkeling. Ze is een echte pientere meid met een pittig, maar ook super lief karakter. Ze is als baby nooit super makkelijk geweest en slaapt pas sinds 16 maanden echt de hele nacht door, maar vanaf 3 maanden, toen haar motoriek beter werd, merkte je dat ze beter haar ei kwijt kon en werd het huilen minder. Plus dat mijn kijk op et huilen veranderd was, ze mocht huilen, ook dit heeft echt geholpen.....

Toen ons meisje 7 maanden was, kwam ik erachter dat ik ("al" 6 weken) zwanger was...iets eerder dan gepland, zeker na de heftige babytijd van onze 'eerste', maar wel enorm welkom!!...het eerste wat ik dan ook dacht was: als deze maar niet ook zo word!!!......