Huilbaby nummer 2...

notitie: Niet voor Facebook of andere social media!

Ons eerste dochtertje was een huilbaby, en ook al ging dat na 3 maanden beter, we hebben het als een zeer heftige periode ervaren, traumatisch bijna...Al 6 maanden na haar geboorte was ik, ongepland, opnieuw zwanger. Het eerste wat door mijn hoofd ging was: Als deze maar niet ook zo erg word! dat trek ik niet! Met nog een kleintje dat mijn aandacht nodig heeft, hoe kan ik dan de aandacht goed verdelen? Hoe houd ik de slapeloze nachten dan vol? etc etc Maar iedereen zei tegen me: dit is een nieuw kindje, een ander kindje, nieuwe ronde nieuwe kansen. Ik liet de gedachten dan ook los, heel soms speelden ze nog in mijn achterhoofd, maar ik kon wel van mijn zwangerschap genieten en keek uit naar haar komst.

De eerste paar weken was ze (op een paar dingen na) super rustig, tevreden, huilde amper en sliep veel, iets wat onze eerste dochter niet deed. Alles leek er dan ook op dat deze inderdaad anders was en alle angstgevoelens die ik had, had ik nu echt helemaal losgelaten. Ik had mij voorgenomen extra te gaan genieten van deze babytijd, dat had ik namelijk bij onze eerste amper kunnen doen, dat was puur overleven....

Maar na die eerste 2 weken begon ze langzaam aan toch steeds meer te huilen.

Al een week na de geboorte begon ze enorm te braken en weigerde voeding. Uiteindelijk plaste ze ook niet meer en werd suf. We zijn toen in het ziekenhuis geweest maar ze konden niets vinden. Ik kreeg uiteindelijk kleine beetjes naar binnen waardoor ze niet uitdroogde, en na een weekje ging het iets beter. Borstvoeding mislukte wel hierdoor, maja op flessen worden ze ook groot toch? Zou je denken ja....moeten ze het wel drinken...en daar ligt het punt.

Om de zoveel dagen weigert ze de fles, ik krijg er op zo'n dag Max 250cc in, terwijl ze nu met haar 4 maanden toch wel tussen 750 en 1000cc zou moeten drinken op een dag. Dit houd ze rustig een week vol, hierdoor hebben we al meerdere malen bij de huisarts gezeten en in het ziekenhuis om te checken of ze niet uitgedroogd was, maar dat was gelukkig niet zo. De laatste keer (ze waren me zat denk) kreeg ik te horen dat ik haar intake maar bij moest houden en als ze in ieder geval 250 binnen kreeg over 24 u dan zou ze niet uitdrogen en mocht ik het gewoon accepteren, ik hoefde niet meer langs te komen...ok!....

De huisarts stelde wel nog de diagnose reflux en dacht dat ze misschien door irritatie van de slokdarm niet wilde drinken, maar hij wil geen medicatie voorschrijven, omdat maagzuur een afweermeganisme is en een baby heeft al zo weinig, dus moet je dat in stant houden. Zelfs je er last van hebt? Ja zelfs dan!...

Naja en als ze wel "gewoon" drinkt, gaat het ook niet soepel en doet ze vaak erg spastisch....de laatste 2 maanden hebben we haar zien veranderen van een tevreden vrolijke baby, naar een krijsende variant, die in ieder geval overdag niet kan slapen en snachts alleen bij mij. 1 die niet of amper wil drinken, en waarbij eigenlijk niets goed is.....maar nog steeds gebeurde er niets, want volgens de verpleegkundige van het consultatiebureau zou ik het huilen zelf veroorzaken omdat ik getraumatiseerd ben doordat onze eerste dochter een huilbaby was en ik te bang was dat zij het ook zou worden, mijn stress voelt ze aan, en dus veroorzaakte ik het zelf!!!! Het feit dat ik er geen voeding in kreeg maakte ze zich niet zo'n zorgen om, ze nam namelijk ook nog wel eens een hele fles toch? Pas als dat niet zo was, dan maakte ze zich zorgen....Nu geef ik toe dat ik er bang voor was, maar omdat ze zo lief, rustig en tevreden was in het begin, heb ik dit snel laten gaan. En geloof me, de eerste was nog erger qua huilen, dus wat dat betreft valt het mij nu nog steeds mee. Het is meer dat mijn gevoel zegt, al vanaf week 1 dat we in het ziekenhuis zaten, dat er iets mis is met haar! en er maar niet naar mij geluisterd word. Dat ze steeds meer en meer gaat huilen, maakt het er inderdaad niet makkelijker op, maar ik heb veel geleerd van nummer 1 en kan veel hebben. Blijf rustig, heb veel geduld en houd er niet minder om van mijn meisje....ze mag huilen!

Nou tot 2 weken geleden.... Toen moest ik weer naar het CB en wat denken jullie: de groeicurve is flink afgebogen. Ze groeit veel te weinig, weegt nog geen 5kg en om jullie een beeld te geven, ze past met haar 4 maanden nog steeds maatje 50. Alle alarmbellen gaan ineens rinkelen en ineens nemen ze mij serieus. Mevrouw krijgt de stempel huilbaby en ineens moet er van alles onderzocht gaan worden, wat er nu met haar aan de hand is. De jeugdarts denkt aan koemelk allergie, dus we proberen over te gaan op speciale voeding, maar mevrouw lust het niet en weigert het volledig dus dat is mislukt. Nu moet ik daar ook bij zeggen dat ik niet in die allergie geloof omdat ik mij totaal niet herken in de symptomen hiervan. Maar als je denkt dat er iets mis is met je kindje probeer je alles! Verder is er een pre-verbale logopedist langs geweesr om te kijken of de vorm van haar mond wel goed is, haar tong, en of ze wel goed drinkt, hier geen bijzonderheden...

Ik zelf ben langs een ostheopaat geweest, dat valt onder alternatieve geneeswijzen, maar heb er goede dingen over gehoord met huilbaby's. Ik ben er ander halve week geleden geweest en ze lijkt iets meer ontspannen, maar verder is er weinig veranderd.

Het is wel heftig allemaal en ben blij dat ik nog niet hoef te werken. (ik had namelijk ook nog een hoop vakantie na mijn verlof opgenomen) Ik hoop echt dat er aankomende maand meer duidelijkheid komt en meer rust en ritme in komt, zodat ik ook een beetje ontspannen weer aan het werk kan. Ook omdat mijn man het totaal niet kan handelen. Het huilen uberhauot niet, maar zeker als de ander ook nog aandacht vraagt word het hem al snel te veel. Ik neem dan ook alles op mij en durf ze bijna niet alleen thuis te laten bij hem, dat maakt mij erg verdrietig. Ik raak ook een in een sociaal isolement zo, want durf nergens meer heen te gaan met de kinderen omdat mevrouw de hele boel bij elkaar krijst en ook thuis ontvang ik op het moment liever even niet, omdat ik gewoon te druk bezig ben alles in goede banen te lijden om ook nog een goede en gezellige gastvrouw te zijn. Ik voel mij dan ook af en toe behoorlijk eenzaam en opgesloten in mijn eigen huis. Ook voel ik mij erg machteloos, omdat ik mijn meisje niet kan helpen terwijl ik gewoon WEET dat er IETS mis is, in tegenstelling tot de eerste waar ik dat nooit bij heb gedacht...

Morgen opnieuw een afspraak bij de huisarts. Ik ga dit keer echt smeken om refluxmedicatie omdat ik echt denk dat dat het probleem is. Als hij het nog steeds niet voor wil schrijven, vraag ik een verwijzing naar een kinderarts. Wil hij die ook niet geven, dat zal de jeugdarts van het CB dit alsnog voor mij doen.