1 jaar geleden
"Hou toch eens op met dat gehuil!"
Ik geloof dat elke ouder dit weleens gedacht/gezegd heeft.
Ja dit zeg ik soms tegen onze newborn van 6 weken. Kan hij er wat aan doen? Nee zeker niet. Maar ik geloof dat elke ouder dit weleens gedacht of gezegd heeft net als ik. En is dat erg? Nee, want wij zijn ook maar een mens.
Meestal gebeurt dit bij mij in de avond. Op het moment dat ik Wess gevoed heb, verschoond, en even rechtop gehouden heb. Hem dan weg wil leggen omdat ik zelf helemaal kapot ben door elke nacht met maar 3 uurtjes te slapen. En Wess dan net al diep slapend vanaf mijn borst in de cosleeper gelegd wordt, maar dan toch weer bij het neerleggen begint te mopperen en huilen.
De geborgenheid van mama. Dat wil hij op dit moment het liefste. Maar oh wat vind ik dat soms moeilijk en vooral in de avond. De combinatie van slaaptekort en de hele dag hem bij je hebben zodat hij in ieder geval slaapt maakt het pittig. Ook ik wil soms even mijn rust, even slapen even me time. Maar deze mama hongerige baby maakt het mij soms lastig. Papa is vaak niet goed, alleen mama.
Ik weet het is een fase, maar er mag ook gezegd worden dat dit soms een pittige fase is en je er als mama ook doorheen mag zitten. Na het even boos en gefrustreerd roepen "Houdt toch eens op met dat gehuil!" pak ik hem vervolgens vol liefde op en geef hem kusjes op zijn hoofd in de hoop dat hij snel rustig wordt en verder slaapt. Want lief mannetje jij kan er ook niks aan doen, het komt allemaal wel goed.