3 jaar geleden
Hoop en angst, hand in hand
Hoop doet leven, toch?
21/01 een afspraak bij het COS (centrum voor ontwikkelingsstoornissen), al een hele week leef ik hiernaartoe. Zenuwen, enorme zenuwen. Want ze gaan jou checken, kijken hoe je het tot nu toe doet. En ik weet wel dat je het goed doet, want ja hoor dat doe je zeker !
Maar toch is er altijd een kleine angst, angst omdat ik niet weet wat ze zoeken. Omdat ik niet weet wat zij misschien anders gaan zien of beoordelen.
Soms is het toch echt nog moeilijk. En ik zal dat niet snel toegeven aan mijn omgeving, want ik ben sterk ! Maar soms, heel soms bekruipt mij het gevoel van onwetendheid en angst… Angst om wat komen gaat…
Maar goed, terug naar het COS.
Door die stomme corona moest ik ook nog eens alleen binnen , gelukkig heb ik na wat aandringen het toch voor elkaar gekregen dat mijn vrouw wel bij het eindgesprek aanwezig mocht zijn. Gelukkig maar, want mijn hersenen en emoties gaan echt niet samen.
Ze doen allemaal ‘spelletjes’ met jou, bestuderen alles wat je al kan en doet. Ik glunder ondertussen van trots, want geloof me dat ben ik echt wel !
En ja hoor, daar is het eindgesprek. Een fantastisch rapport : 10/10 !
Hopla ! En voorzichtig beginnen we te zweven, of eigenlijk niet voorzichtig maar gewoon echt helemaal. Heel even is het net alsof alles wel ‘normaal’ zal lopen, dat jouw hersenen gewoon even ‘gewoon’ zijn. Wat een zalig gevoel !
Jammer genoeg kan ik dit niet lang vasthouden.
Want de dag nadien is het gesprek daar met genetica. Op zich niet veel te vertellen want ze hebben nog steeds niets ‘anders’ in je genen gevonden.
Maar ze hebben hier wel jouw beelden terug laten zien en wat was dit weer even hard aangekomen ! De helft was ik al vergeten, vergeten hoe ‘erg’ je hersenen er eigenlijk aan toe zijn want het is niet dat ene stukje dat ontbreekt maar het zijn enorm veel verschillende kleine dingen… Misschien was ik het ‘bewust’ vergeten of misschien ook niet…
Maar hier sta ik dan, met mijn beide voeten terug op de grond.
Terug gesprongen op die rollercoaster.
Ik wil zo graag hopen…
Maar wat als ik teveel hoop heb…
