Home sweet home! Welkom thuis lieve Noah ❤

Laura! We mogen naar huis! 

Met een handdoekje voor me kwam ik onder de douche vandaan om te luisteren naar wat de arts te vertellen had. Noah zijn hb was nog wel een beetje verder gezakt. Nu zat het op 5.3. Maar het was minder hard gezakt dan de dag ervoor en ze konden in het ziekenhuis toch verder niets voor ons doen want hij was nu 14 dagen en daardoor zat hij boven de transfusiegrens van 4.5. Zijn bili had nog een buffertje van 55. Dus onder de lamp hoefde Noah ook niet. 

Kom maandag maar langs om te prikken.  

MAANDAG? Voor de duidelijkheid, het was woensdag op de dag dat we naar huis mochten en alle waardes zaten op het randje. De dag ervoor werd gezegd dat naar huis gaan onverantwoord zou zijn en nu mochten we gaan en hoefden we pas op maandag weer te laten checken? Bij ongerustheid mochten we altijd bellen. Maar maandag zou oké moeten zijn. Nouja prima dan. We wilden niets liever dan naar huis! 

Noah lag nog lekker te slapen. We hebben gewacht tot hij wakker was. Gevoed, gebadderd en ingepakt. En daar gingen we. Weg van kamer 42. Naar huis, ons gezinnetje bij elkaar. 

Ik was zelf al lang hersteld van de bevalling maar omdat we zoveel spullen moesten meenemen was het toch wel makkelijk als ik in een rolstoel de maxicosi op schoot zou houden. Wat heb ik genoten zeg, van dat ritje. Vanuit het restaurant waar ik soms even ging koffie drinken zag ik dagelijks vrouwen met newborn baby's zo voorbij rijden, op weg naar huis. Ik grapte dan altijd, tegen de tijd dat naar huis gaan kan ik zelf de maxicosi dragen. Maar ik heb het er lekker van genomen en zat vol trots in die rolstoel te wachten tot Björn de auto had voorgereden (om vervolgens verbaasde gezichten te zien toen ik opstond en zelf de maxicosi naar buiten droeg en in de auto zette 😂) 

We mochten gebruik maken van couveuse nazorg. Toch hebben we ervoor gekozen om dit niet te doen. We wilden liever lekker onze eigen gang gaan en ons niet bezwaard voelen om eens te gaan wandelen omdat we dan de kraamzorg alleen zouden laten. 

Thuis aangekomen hebben we eerst met het gezinnetje genoten van het samen zijn. Vervolgens kwamen de opa's, oma's, ooms en tantes om Noah te bewonderen. Dat was genieten, al was menig persoon wel bezorgd om zijn gele kleurtje. 

Tijdens het wandelen en op het schoolplein merkten we dan mensen die in de kinderwagen keken zich een hoedje schrokken omdat Noah zo geel was. Wij waren dit inmiddels al wel gewend. Zelfs het wit van zijn oogjes was geel. Familieleden waren hier ook erg bezorgd over. Daarom wilden we toch voor de zekerheid even een extra bili-check. Better safe than sorry. Dat bleek gelukkig ook, de bili was minimaal gestegen en we mochten lekker thuis blijven. Wat een opluchting! 

Dus zo kwamen we toch bij maandag. De uitgerekende datum. We gingen naar het ziekenhuis om een check van Noah's HB en zijn bili. Goede hoop dat de waardes allemaal zouden meevallen. Het was een bijzondere datum dus hoe mooi zou het zijn als vandaag het keerpunt zou komen! De bili was prima. Zijn HB was toch weer gezakt. Deze keer was het 4.7. En de transfusiegrens was 4.5..... nu kwam die grens echt wel dichtbij. 

Toch mochten we het nog een week aankijken. En bij zorgen eerder bellen! 

Omdat ik er alles aan wilde doen om een bloedtransfusie te voorkomen besloot ik om vanaf dat moment 1 borstvoeding per dag te vervangen voor een flesvoeding. Zelf had ik namelijk in de zwangerschap ook bloedarmoede en ik eet ook vegetarisch waardoor ik soms wat lage B12 waardes heb. Artsen en verpleegkundigen gaven aan dat dit voor Noah geen gevolgen kon hebben maar omdat ik me er toch zorgen over bleef maken leek me dit een fijner idee. 

Na het drinken van zijn flesje viel Noah uitgeput in slaap. Op dat moment was net de verpleegkundige van het consultatiebureau op huisbezoek bij ons. Zij gaf aan dit wel opmerkelijk te vinden, maar verder geen zorgelijke dingen aan Noah te zien. En aangezien hij de dag ervoor nog gecheckt was, leek het ons prima om nog even aan te kijken. 

De volgende ochtend van woensdag 21 april belde ik de huisarts. We hadden behoefte aan een persoon die Noah kende en waarbij we terecht konden voor laagdrempelig medisch advies. De huisarts vond het een goed idee om Noah te leren kennen dus zou 's middags even op huisbezoek komen. 

Björn ging de oudste 2 naar school brengen. Om vervolgens met de oudste van 6 weer thuis te komen. Hij moest in quarantaine want de juf had corona! Ook dat nog! Hij was de dag ervoor nog de hele dag met die juf in de klas geweest. Oooh hopen dat hij geen corona opgelopen had! Gelukkig kan onze oudste zich prima vermaken en begreep hij ook dat hij 1,5 meter afstand van zijn broertje moest nemen. 

Ik legde Noah boven in zijn bedje en ging douchen en rommelde nog wat aan in huis. Vanwege onze oudste vond ik het ook wel een veilig idee dat Noah boven in zijn bedje lag, toch een beetje gescheiden. Na een uurtje, rond half 11, dacht ik even kijken bij Noah. 

Om hem vervolgens aan te treffen op een manier die nooit meer van mijn netvlies zou gaan. Het moment dat ik in de slaapkamer kwam sloeg mijn hart een paar slagen over. De tranen sprongen in mijn ogen. Er kwam een brok in mijn keel en ik kreeg het gevoel of ik stikte. Noah was lijkbleek. Zijn handjes waren glazig. En hij bewoog niet. Hij was weg. Ik dacht echt dat we hem kwijt waren. Meteen zocht ik naar een ademhaling. Goddank, die was er nog. Heel stilletjes. Wat een opluchting!

Hoe ik het in m'n hoofd haalde weet ik niet maar ik ben hem gaan filmen. Iets waar de huisarts me kort daarna dankbaar voor was. Daarna heb ik hem uit zijn bedje gehaald. Noah kleurde langzaam ietsje bij en werd wakker. Wel liet hij zijn armpjes slap langs zijn lijfje hangen. Hij lag dus heel diep te slapen. Het zat ons niet lekker maar omdat de huisarts toch zou komen besloten we het nog even af te wachten.

Onze dochter had een kinderfeestje die middag van haar beste vriendinnetje. Ik had het cadeautje nog thuis liggen dus liep even naar het schoolplein om dat te geven. Daar vroeg een moeder hoe het ging met Noah. En toen kwam dus dat moment dat ik weer heel even bij mezelf kwam en de tranen los braken. Midden op het schoolplein. Snel naar beneden kijken, cadeautje afgegeven en maken dat ik weg kwam.

De huisarts kwam en luisterde rustig naar ons verhaal. Het filmpje wilde ze graag bekijken zodat ze zijn ademhaling kon tellen. Ze vroeg hoe het met mij ging en het herstel na de bevalling. Een vraag die me overviel want door de hele situatie was ik mijzelf allang vergeten. Noah was hier degene die hulp nodig had. Hij lag in de serre te slapen voor het raam dus na het praatje gingen we bij Noah kijken. De huisarts onderzocht hem. Ze pakte haar telefoon en belde de spoedeisende hulp.

Noah heeft vandaag een bloedtransfusie nodig.