Hoezo een roze wolk?

Op 12-06-2021 ben ik voor het eerst mama geworden van het liefste meisje op deze hele wereld. Ja, alle mama’s zeggen dat over hun kindje en ik ben dus ook zo’n moeder geworden. Ik werk al 7 jaar in het onderwijs en je zou denken i got this. Nou niet helemaal dus. Mama mogen zijn is: een geschenk, heel bijzonder, oneindig veel van je kindje houden, veel lachen, huilen, de hele dag verliefd zijn, kusjes in overvloed geven, genieten van de liefste geluidjes, constant in haar nekje ruiken, maar het maakt mij ook heel erg kwetsbaar en onzeker. 

Mijn zwangerschap verliep voorspoedig. Ik merkte wel dat ik een aanwezige baby had. Vrijwel de hele dag voelde ik haar. In de nacht was zij altijd rustig. Eigenlijk een voorbeeldige baby. Maar ik voelde aan alles dat ik een kindje met karakter op de wereld ging zetten. Op 8 juni 2021 was ik uitgerekend. Omdat ons kindje wat groter was dan gemiddeld, ze hield heel erg van eten, besloot de arts om uiterlijk 13 juni voor een inleiding te gaan. Maar op 12 juni was ze toch van plan om zelf te komen. Na een bevalling van 16 uur is onze prachtige dochter Cato geboren. Ik merkte wel dat het moederschap mij onzeker maakte. Ik twijfelde aan alles: pak ik haar goed vast, heeft ze het warm genoeg, heeft ze genoeg geslapen etc. Ik wilde zo graag alles perfect doen dat ik vergat te genieten. Dat moest veranderen dacht ik nog. Na 4 weken merkte wij op dat Cato wat onrustiger werd. Maar omdat het ons eerste kindje is, wisten wij ook niet goed wat 'normaal' was. Mijn man was natuurlijk alweer eventjes aan het werk. Omdat ik in het onderwijs werk had ik het geluk dat mijn verlof heel lang duurde. Daar ben ik achteraf heel dankbaar voor. Want het onrustige sloeg over naar hele heftige huilbuien. Ik kon uren met haar door het huis lopen, terwijl zij aan het huilen/krijsen was. 'S avonds was ze zo uitgeput dat ze altijd heel goed sliep. Eén keer was de huilbui zo heftig, terwijl wij bij onze familie zaten, dat zij zei eigenlijk ook zeiden: 'dit is niet goed'. Toen zijn wij diezelfde avond naar de huisartenspost gegaan, aangezien ons eerdere bezoekje bij de huisarts niets had opgeleverd. De dokter bij de huisartsenpost gaf aan niet veel te kunnen doen. Wel mochten wij ons kindje naar het ziekenhuis brengen, zodat wij op adem konden komen. Wij voelden ons daar niet gehoord. Slapen deed ze wel en de pijn ging daar niet van weg. Zo zijn we nog een paar keer bij de huisartsenpost terecht gekomen. Uiteindelijk kregen we voor de volgende dag een spoedplekje bij de kinderarts. Daar ging een wereld voor ons open. Uw kind kan mogelijk een koemelk allergie hebben en daardoor ook verborgen reflux. Uiteindelijk kregen we andere voeding voorgeschreven en na een week zagen we resultaat. Ik had een heel ander kind. Vrolijk, rustig, lief en tuurlijk huilde ze nog, maar de pijn was weg. 8 weken lang hebben we ons afgezonderd, geïsoleerd van iedereen. Ik durfde haar nergens mee naar toe te nemen of bij iemand achter te laten. Constant bang dat ze weer een aanval kreeg. Wat voelde ik mij soms onbegrepen. Mensen om je heen die niet konden begrijpen waarom we veel thuis bleven. 'Je kan toch gewoon naar buiten gaan?', 'Zo leert Cato nooit om flexibel te zijn'. Dat waren veel voorkomende uitspraken die we gehoord hebben. Nu is Cato 8 maanden. Mijn voorspelling van een dame met karakter is uitgekomen. Ze heeft veel plannetjes in haar hoofd, maar ze kan ze niet altijd uitvoeren en dat frustreert haar. Maar wat een grappig kind heb ik. Ze kan heel stout kijken. Geeft het liefst de hele dag kusjes en kletst nu al de oren van je kop. En als ze eten ziet, berg je maar. Wat wij eten of drinken moet zij ook. Het woordje nee valt nog niet helemaal lekker bij haar.Als ik terugkijk op de periode waarin wij nog niet bekend waren met koemelkallergie, dan heb ik dat wel als traumatisch ervaren. Zien dat je kindje pijn heeft en je zo machteloos voelen, dat is verschrikkelijk. Mama zijn is echt een geschenk en iedere dag prijs ik mij gelukkig. Blij dat ons probleem erkend werd in het ziekenhuis en blij dat ze het nu zo goed doet. Mijn kleine lieverd. Nu al zo groot... blijf nog maar even klein, dan blijf ik voor altijd op mijn roze wolk😉💖