Hoera weer een huilbaby geboren

Twee jaar na de geboorte van onze dochter Lynn kramen de bekende vragen.. of het geen tijd was voor een tweede, of het niet weer begon te kriebelen. 

Ik antwoordde altijd eerlijk en resoluut; nee!

De zwangerschap van onze dochter was niet gepland maar welkom was ze zeker. Ik kon niet wachten tot ik dat kleine meisje in mijn armen mocht houden. Maar al vrij snel na haar geboorte begon ze met huilen. Uren, dagen, weken hele dagen lang. Na 6 maanden wisten we niet meer wat we moesten doen en werd onze dochter opgenomen in het ziekenhuis ter observatie. Na een week in het ziekenhuis huilde ze nog steeds maar gelukkig een stuk minder dan daarvoor. Het was goed geweest voor ons beide dat we even uit de vicieuze cirkel waren gehaald. Maar 1 ding wist ik zeker, ik zou nog een paar jaar wachten voor ik weer zou gaan nadenken over een tweede kindje.

Na 4 jaar durfde mijn man en ik het weer aan. We dachten als onze dochter naar de basisschool gaat dan hebben we in ieder geval wat meer tijd mochten we weer een huilbaby krijgen.

Toen we het weer aan durfde gingen we er volledig voor en al vrij snel was ik zwanger van een zoon. Wij konden ons geluk niet op. Het was een heftige zwangerschap. Relatie problemen, zwangerschap cholestase, veel stress op het werk en een paar weken voor de bevalling overleed mijn schoonvader. 

Vanwege de cholestase werd ik ingeleid bij 37 weken zwangerschap. Tijdens de bevalling zeiden mijn man en ik tegen elkaar, vanaf nu wordt alles beter. Dit jongetje is ons cadeautje!

Maar helaas werd het niet beter.

Na een stortbevalling van 50 minuten  (waar ik me totaal niet op had voorbereid gezien mijn vorige bevalling een schappelijk 32 uur heeft geduurd) werd onze zoon Sam geboren. Een perfect mannetje en wat hield ik direct al van hem. Maar de emoties van deze stortbevalling ging niet in mijn koude kleren zitten en nadat hij 5 minuten bij mij lag vroeg ik of hij overgenomen kon worden door mijn man omdat ik mezelf weer even bij mekaar moest rapen. Na tien minuten gaf de gynaecoloog aan dat er een kinderarts opgeroepen moest worden omdat ze vond dat onze zoon zich erg prematuur gedroeg voor 37 weken zwangerschap. De kinderarts gaf aan dat ondanks dat hij met 37 weken is geboren het zichtbaar te vroeg voor hem was en ze bestempelde hem prematuur. Hij mocht mee naar onze kamer maar we moesten hem een uurtje goed in de gaten houden omdat hij wat moeizaam ademende. Na een half uur hebben we hard op de knop gedrukt en gevraagd of ze Sam alsjeblieft in de couveuse wilde leggen omdat we zijn ademhaling niet vertrouwde. Een paar uur later bleek onze zorg gegrond. Sam had onrijpe longen en werd 17 uur na zijn geboorte met de ambulance naar het Wilhelmina kinderziekenhuis gebracht. Wij mochten een half uur later achter hem aanrijden naar Utrecht. 

Daar zat ik als kraamvrouw in de auto naast mijn man, verslagen.... het zou toch allemaal beter worden? Het besef dat het niet goed ging met ons kleine mannetje kwam een dag later toen een verpleegkundige van de NICU tegen mij zei :"besef wel het is een heel ziek mannetje." Na een nacht samen met mijn man op de kraamafdeling werd ons verteld dat mijn man naar het Ronald MC Donald huis mocht en ik nog een nacht op de kraamafdeling moest blijven. Direct heb ik gevraagd of ik met ontslag mocht. Het voelde alsof mijn gezin uit elkaar gerukt was. Lynn een half uur van ons vandaan, Sam op de NICU, mijn man in het RMH en ik op de kraamafdeling. Dit wilde ik niet. Ik kon niet bij mijn kinderen zijn dus wilde in ieder geval bij mijn man zijn. Het was niets gebruikelijk maar ik mocht met ontslag mits ik iedere dag mijn controles op de poli van het WKZ kwam halen. Dit was prima. Uiteindelijk heeft Sam maar een week op de NICU gelegen.  Een heftige week dat wel. Trilbeademing.. kunstmatige coma.. goed nieuws en weer slecht nieuws om vervolgens van de 1 op andere dag te horen dat hij over mocht naar het streekziekenhuis om af te kicken van de morfine en te leren drinken want dat ging nog steeds via een keelsonde. Anderhalve week in het streekziekenhuis en toen ook weer van de 1 op andere dag deed Sam het super goed, dronk zijn flessen leeg en mocht mee naar huis. Euforisch waren we, vanaf nu wordt alles beter!

Maar helaas, het werd nog steeds niet beter...

Vanaf nacht 1 huilt Sam non stop net als Lynn. Pas nu merk ik wat een trauma ik heb opgelopen door mijn eerste lieve huil baby. Maar dit keer zouden we het anders doen en niet in de vicieuze cirkel belanden we hadden het immers al een keer meegemaakt dus wisten hoe het niet moest. Alles deden we anders en ook de kinderarts vertelde ons dat we niet bang hoefde te zijn voor de gevreesde cirkel omdat het met Sam anders was. Hij had volgens de arts veel stress door de zwangerschap en alles wat hij daarna had meegemaakt en moest gewoon veel geknuffeld worden. Dit deden we dan ook, veel knuffelen met een heel hard huilende baby.  

Maar het werd niet beter! 

Wekelijks zaten we bij de kinderarts om aan te geven dat hij overmatig huilde, veel pijn leek te hebben en de fles continu weigerde. Tot ik na 8 weken in huilen uitbarstte bij de kinderarts omdat ik niet meer wist wat ik moest doen. Haar antwoord was : jullie zijn in een vicieuze cirkel beland en het is het beste als Sam voor een aantal dagen wordt opgenomen om de cirkel te doorbreken. BAM FAIL!!