3 jaar geleden
Hoera, er is een broertje geboren!
Leuk voor een week, maar dan..
Hoera! Er is een broertje geboren!
Ons gezin, bestaande uit mama Lieke, papa Arjan en zoon Jurre van 2,5 jaar is afgelopen maand uitgebreid met de komst van baby Matz. Op 5 juli kwam hij, na een snelle bevalling op deze wereld. Wellicht deel ik in de toekomst nog wel een bevallingsverhaal met jullie. Het is toch even een omslag kan ik je vertellen, zo'n kleine baby erbij. Ondanks dat je denkt dat al heel wat ervaring hebt in deze 'sector', lijkt het net of veel dingen zich even weer moeten herhalen voordat ze weer gewoon zijn. Meconium luiers, het op gang brengen van de borstvoeding, gebroken nachten.. Het hoort er allemaal weer bij. Toch is het dit keer anders, er loopt namelijk al een peuter rond die eveneens ook de aandacht en de liefde nodig is. Even schakelen, dat verdelen van tijd.
Het was zo'n 4 uur na de geboorte van Matz toen Jurre hem voor het eerst kwam ontmoeten. Het moment wat ik vaak tijdens mijn zwangerschap heb gevisualiseerd. Deze momenten maaktte ik keer op keer mee in mijn werk als kraamverzorgster, geen kind gelijk dus veel verschillende situaties kan ik me voor de geest halen. Maar allemaal toch niet net zo mooi als het moment dat Jurre onze woonkamer binnen kwam en hij voorzichtig bij me op de bank kwam zitten. 'Baby Matz!'. Hij aait voorzichtig met z'n hand over het zachte wangetje. Een kusje volgt. M'n hart smelt.
Gedurende de kraamweek leren we elkaar steeds meer kennen. Matz doet ontzettend goed wat ie moet doen en ook Jurre went langzaam aan het idee dat zijn kleine broertje er is. We zorgen dat hij volop wordt betrokken bij de verzorging van Matz en ook aan aandacht komt hij niks te kort. ,Maar ook de eerste tekenen van jaloezie komen te voorschijn, logisch natuurlijk. Ook hier hebben Arjan en ik het de afgelopen maanden vaak over gehad. 'Zou hij jaloers worden?'. Ik denk dat alle ouders er mee te maken krijgen, opstandjes en tranen omdat het broertje of zusje bij de ander op schoot zit, of wanneer je tijdens het voeden hem of haar niet snel genoeg uit z'n bed kan halen. En dit zijn nog maar twee voorbeelden van situaties die zich de afgelopen 4 weken hier al hebben voorgedaan. Eerlijk? Ik vind het pittig, mag ik dat nu al zeggen?
Het is natuurlijk een opsomming van moeheid, slechte weerstand, hormonen en een stukje schuldgevoel wat het 'even' pittig maakt. Jurre is twee en weet natuurlijk ook als geen ander op welke momenten hij gebruik moet maken van het moment dat ik even met Matz bezig ben. Gister was m'n breekpunt en heb ik bijna de hele avond huilend op de bank gezeten. Lekker overdreven, maar het moest er gewoon even uit. Ik heb mezelf wel twintig keer afgevraagd waarom ik in godsnaam een tweede kind wilde en hoe ik dit de komende tijd zou gaan doen. Arjan stuurde me naar bed en deed de eerste nachtvoeding. Vanmorgen begonnen we de dag met z'n vieren in het grote bed. Opnieuw kusjes en knuffels. Aan pure liefde niets te kort. Hier doen we het voor. Puur geluk.
Liefs, Lieke
