9 jaar geleden
Hoe word ik een peuter?
Het peutertje is los en daarmee leren wij gelijk wat grenzen verkennen, niet alleen wij als ouders, maar vooral onze dochter....
Hoe word ik een peuter? les 1
De kinderstoel routine
In de kinderstoel is het o zo leuk om je beentje los te wurmen en je knietje boven tafel te krijgen, als dit gelukt is leg je je voet op het tafelblad en kijkt je ouders uitdagend aan. Wie gaat er reageren en hoe? En daar begint een leuk spelletje. Eerst wordt het beentje terug geduwd en word je rechtop gezet. Je zakt onderuit en probeert het lekker nog een keer. Er wordt gezegd: "Elfa, been onder tafel!" en je beentje schiet terug in de positie die papa en mama prefereren. Maar dan is het pas echt begonnen. Je beentje gaat langzaam omhoog en je kijkt met een zo ondeugend mogelijke blik richting 1 van je ouders die proberen hun gezicht in de plooi te houden om die ontzettend uitdagende blik die je hen toewerpt. Natuurlijk is de strijd bij voorbaat al bepaald, papa en mama winnen altijd. Maar dit maakt niet uit, je probeert het gewoon bij de volgende maaltijd nog eens. Want het is zo leuk!
De gil
Dan hebben we ook nog het gil arsenaal. Als je iets wil dan ga je gillen, heel hard gillen. Het liefst waar zoveel mogelijk mensen bij zijn en waar je ouders niet even weg kunnen. In de rij voor een kassa is ideaal! Of een volle treincoupé, een bus maar thuis werkt het ook hoor. Papa en mama zijn nog niet gewend aan dit gegil en weten nog niet precies wat ze ermee aan moeten. Je lijkt heel wat voor elkaar te krijgen met je gegil. Want in een volle trein prefereren je ouders een rustige peuter. Maar rondlopen is zo leuk en stilzitten is zo saai! Dat boekje ken ik nu wel, ik wil er UIT! En als ik het al zo vaak aan papa en mama heb gevraagd en ze reageren niet, dan vraag ik het toch gewoon aan een vreemde mevrouw "UIT?". Als je ouders dan eindelijk een manier hebben gevonden om je bezig te houden voelen ze de blikken branden. Kijk die ouders, die geven hun kind een telefoon om rustig te blijven. Wat een opvoeding, dat zou ik zelf nooit doen als ik een kind heb (mama denkt: "wacht maar af dame, ik was ook ooit zoals jij, veroordelend, maar wacht maar af, you'll be here some day").
The drama queen
Na een aantal dagen gillen beginnen je ouders je door te krijgen. Dit had je niet verwacht, maar dit betekend niet dat je er direct mee op moet houden. Papa en mama gaan je gegil negeren en reageren alleen op je als je niet zo raar gilt omdat je ook goed kunt wijzen en de eerste levensbehoefte aardig kunt verwoorden (eten, (sl)apen, uit, op en dieeeeee). En eigenlijk is het wel fijn om niet zo te hoeven gillen als je iets wil. Maar opa en oma zijn ook gewillige slachtoffers. Daar zetten we the drama queen even extra dik aan. Als iets je niet zint gooi je je hoofd achterover, maak je een jammer geluidje en probeert tranen te produceren (mochten de tranen niet komen dan is je ogen hard dicht persen een prima alternatief) na een paar seconden kijk je stiekem of het gewenste effect bereikt is. Is dit niet het geval, herhaal dan the drama queen routine.
Succes met het oefenen van het lesmateriaal. Volgende keer les 2
Kirstenimolnen
Bij onze dochter heeft het echt geholpen om het schreeuwen te negeren en steeds te vragen wat wil je? Als ze dan normaal zegt dieee dan geef ik het. Tenzij het natuurlijk iets is wat ze niet mag hebben. Dan leg ik haar uit dat het gevaarlijk is bijvoorbeeld. Ze begrijpt dat natuurlijk nog niet altijd, maar als iets vies is weet ze dat het bah (eigen woordje) is en laatst vertelde ik dat de thee heet was en dan zegt ze "heet". Dus ergens komt het toch wel binnen. Als ze echt blijft zeuren helpt het om haar af te leiden. In plaats van dat ze dan de zonnebril krijgt die ze zoooo graag wil geef ik haar iets van haar eigen speelgoed waarvan ik weet dat ze het heel leuk vind. Dat werkt eigenlijk altijd. Met eten heeft ze het gelukkig (nog) niet. Succes en hoop inderdaad voor jou dat het weer snel voorbij is.
Anoniem
Hier is het sinds een paar dagen ook begonnen. Het begint met wijzen en ah ah ah als ze iets wil. (meestal wijst ze naar een keukenkastje omdat ze weet dat daar de koekjes liggen) Ik zeg dan meestal nee, je krijgt nu geen koekje. Dan begint het huilen en als ik daar niet op reageer zet ze een enorme keel op. Wat kan mijn ooit zo lieve kleine meisje toch ontzettend hard schreeuwen! Ik ken haar gewoon niet meer terug. Negeren.... ja dat probeer ik, maar ze gaat maar door totdat ze gewoon naar adem moet snakken. Ze vind zichzelf dan super zielig. Maar getroost worden wil ze dan niet, ze duwt mijn handen gewoon weg. Oke, dan niet. Dan huil maar even uit. Als ze dan eindelijk een beetje op adem is gekomen probeert ze het weer met wijzen en ah ah ah. Dan begint het hele vehaal weer opnieuw. Ik hoop dat deze periode snel voorbij is want ik ben nu na 2 dagen al doodmoe. Pffff adem in adem uit....
Anoniem
Wahaha ja helaas. Hier zijn luierbroekjes voor ons echt een uitkomst. Helaas in vergelijking met luiers wel wat duurder.
Kirstenimolnen
Volgens een vriendin van mij gaan alle peuters door die fase van het niet verschoond willen worden. Tot nu toe ziet ze het als een noodzakelijk kwaad. Maar ze zal zich vast een keer gaan verzetten.