Hoe was het ook al weer...?

Ik was aan het nadenken over het onderwerp voor mijn volgende blog. Ik wil eigenlijk graag schrijven over wat me op dit moment bezig houdt. Wat trouwens nogal veel is met een baby:

- Drinkt hij wel genoeg melk? Waarom eet hij de ene dag veel fruit en de andere dag niet? Vindt hij het wel lekker? Maar groeit hij dan wel goed? Of is hij misschien te dik?

- Wat kan ik wel en niet doen met K. in Coronatijd? Hoeveel bezoek laat je toe?

- Hij rolt om in bed, kan hij dan wel ademhalen?

En ga zo maar door.... En hoe je het wendt of keert: bij het zoeken naar antwoorden op al die vragen, komt in mijn hoofd het ziekenhuisCircus altijd wel even om de hoek kijken. Het leek me een mooie manier om mijn ervaringen te delen. Totdat ik me bedacht dat er misschien ook aanstaande hartekind mama’s meelezen.

Er zijn twee dingen die ik me realiseerde.

1. Het ziekenhuisCircus is niet voor iedereen vanzelfsprekend.

Vanaf het moment dat de diagnose ‘hartekindje’ gesteld is, komt er ontzettend veel informatie op je af. Ik heb 12 jaar geleden eindexamen biologie op het vwo gedaan, maar dat is inmiddels aardig weggezakt en slechts de basis voor wat je in het ziekenhuis in sneltreinvaart leert.

2. Humor wordt in deze situatie niet altijd gewaardeerd.

Er is veel om te verwerken. Eerst de diagnose, dan de onwetendheid en bij K. waren er veel ups en downs. Het is veel. Het is zwaar. En het is onzeker. Ik heb inmiddels geleerd wat ik nodig heb om het dragelijk te maken. Ik wil begrijpen wat er gebeurt en waarom artsen bepaalde keuzes maken. Daarom slurp ik zoveel mogelijk informatie op. Ik praat veel met familie en vrienden over wat er gebeurt. En wat me ook erg helpt is humor. Je moet ook wel eens even lachen toch?

Maar ik kan me voorstellen dat wanneer het nieuws over je hartekindje nog vers is, je niet echt zit te wachten op grapjes over dingen waar je nog niet aan gedacht hebt.

Het leek me beter om in chronologische volgorde aan de slag te gaan. Dus ik begon met een lijstje met onderwerpen. Maar het lukt maar niet om het lijstje compleet te maken. Ik heb het gevoel dat ik nog zoveel mis. En ik weet soms ook niet meer wat nou eerst gebeurde en wat pas later.... En toen wist ik wat ik als eerst wilde vertellen.

Tijdens het ziekenhuisCircus leefden vrienden en familie met ons mee. De hele dag door kregen we appjes. Hoe gaat het met K.? Hoe gaat het met jullie. Kunnen we iets voor jullie doen? En we gaven antwoord als we er aan toe kwamen. Maar er gebeurde zo veel. Het ene moment gaat het de goede kant op. Een uur later kan het weer helemaal anders zijn. Op de IC zeggen ze: eerst twee stappen vooruit, dan weer één stap achteruit. We hadden er bijna een dagtaak aan om iedereen op de hoogte te houden en het lukte niet om iedereen van volledige informatie te voorzien.

Wij hebben uiteindelijk een groepsapp aangemaakt waarin alleen wij berichten kunnen sturen. We probeerden elke dag kort te schrijven wat er is gebeurd. Op die manier was iedereen op de hoogte en kostte het ons niet meer zo veel tijd. Vrienden en familie reageerden privé, zo bleef de app overzichtelijk.

Ik vind het achteraf erg jammer dat we dit pas na een paar weken hebben gedaan. Het is namelijk fijn om af en toe even te kunnen terughalen wat er allemaal is gebeurd. Ik heb van de zwangerschap en de eerste weken in het ziekenhuis wel af en toe wat opgeschreven, maar geen volledig overzicht. De groepsapp bestaat nog steeds. Als we weer controle hebben gehad, sturen we daarin een korte update. En hopelijk blijft het daarbij!