Hoe ons grote geluk veranderde in een nachtmerrie

De uitslag moesten we even laten bezinken.. Hadden we nu eigenlijk goed nieuws gekregen of toch niet? Ergens voelde het als een opluchting om eindelijk te weten wat voor tumor Romée heeft en wat de opties zijn, of beter gezegd optie.. want we hebben geen keuze. De onzekerheid blijft. 

Vanaf het moment dat bekend is dat Romée geopereerd moet worden (en de daarbij behorende risico’s) krijgen wij vanuit allerlei hoeken te horen dat we haar deze dagen nog maar extra vast moeten houden, veel moeten knuffelen en veel foto’s moeten maken. Natuurlijk met alle goede bedoelingen maar wat gaf me dit een naar gevoel. Een gevoel alsof ik afscheid moest gaan nemen van mijn kind, dit terwijl ze nog geen week oud was. Ergens wist ik dat dit gevoel er ook moest zijn want de kans dat ze het niet zou overleven was net zo groot als de slagingskans. En toch wilde ik hier niet aan denken en wuifde deze gedachtes weg, ik deed dit op mijn manier. 

De aanloop naar de operatie was onwijs spannend maar verliep naar omstandigheden rustig. De chirurgen welke Romée gaan opereren komen regelmatig langs en benoemen dat het ook voor hun een spannende dag gaat worden. 

Het is ondertussen woensdag 24 mei, Romée word aan het einde van de ochtend klaargemaakt en meegenomen naar de OK. Geschat word dat de operatie minimaal 4 uur gaat duren. Daarbij word verteld dat wij gebeld gaan worden; ofwel de operatie is geslaagd ofwel we moeten afscheid gaan nemen. Opnieuw voelt dat laatste als iets wat niet waar kan zijn. 

We brengen de tijd van de operatie door op ons bed in het Ronald McDonalds huis. Beide tot onszelf gekeerd en vol spanning wachtend op dat ene beslissende telefoontje van de chirurg. 

Na iets meer dan 3 uur werden we gebeld ‘anoniem’. Kort speculeren we samen: het was pas 3 uur later, het zou 4 uur duren, zou het dan toch niet goed zijn? Het was de verpleegkundige van de IC, ze vertelde dat Romée over een half uurtje terug op de afdeling zou komen. Op de vraag of alles goed was gegaan kon ze ons geen antwoord geven, ze wist alleen dat Romée terug kwam. Op dat moment schieten onze gedachtes en emoties alle kanten op. ‘Ik denk dat ze nog leeft, anders komt ze niet terug naar de afdeling’ was wat ik me op dat moment bedacht. Zo snel als we konden gingen we naar de IC in de hoop dat iemand daar meer informatie voor ons had, maar helaas.. 

We nemen nog maar een bak koffie in de familiekamer en wachten af.. Na 3 kwartier horen we een geluid van piepjes aankomen vanuit de gang, dezelfde piepjes waren ook te horen op de monitor toen Romée naar de OK werd gebracht. Beide vliegen we naar de gang en inderdaad daar was ze! We worden op dat moment meteen gerustgesteld, de operatie was geslaagd en Romée was stabiel. 

Tijdens de operatie is op het eerste gezicht de gehele tumor (van maar liefst 493 gram!) verwijderd. Wat een enorme opluchting was dat! De tumor word vervolgens volledig onderzocht om te weten welke cellen deze precies bevat en of dit goed of kwaadaardig is. Afhankelijk hiervan zal bekend worden of verdere behandeling nodig is. De uitslag volgt mogelijk begin volgende week. 

Dit was even een zorg voor later. Het feit dat de operatie is geslaagd is voor ons op dat moment een enorme opluchting! We besloten iets te gaan eten zodat we alles wat konden laten bezinken. 

Maar helaas werd de vreugde ons alweer snel afgenomen. We kregen een telefoontje vanuit de IC; Romée haar bloeddruk bleef zakken en er werd op dat moment onderzocht waar dit vandaan kon komen. Vrijwel meteen na dit telefoontje werd ik weer gebeld: de chirurg belde en vertelde dat Romée een bloeding heeft in haar buik en ze acuut terug naar de OK moet om dit te kunnen stoppen. Het had voor ons op dat moment geen zin om naar de afdeling te komen vertelde ze want dan zou Romée al weg zijn, er zat enorm haast bij. Mijn vraag of we ons zorgen moeten maken word beantwoord met een hele duidelijke ‘JA’!