Hoe laat ik haar relaxt achter bij de opvang?

Ze voelt waarschijnlijk jouw spanning. Je zult er zelf dus iets relaxter in moeten gaan staan. Van: ' Het is ok dat ik haar wegbrengen! ' of 'Ze krijgt straks vast een leuke dag!' Probeer zelf ook een paar helpende gedachtes te verzinnen. Die benoem je in jezelf als je haar wegbrengt. Probeer het ontspannen en vooral ook kort te houden. En steeds benoemen (hoe jong ze ook is) wat je doet en aan het einde een kus met een opgewekt 'Tot straks!' en dan ook zonder aarzelen gaan. Blijven luisteren op de gang helpt jou niet. Het verandert op geen enkelenkele manier de situatie..Heb zelf in de kinderopvang gewerkt. De meeste kinderen die zo reageren, zijn gauw weer rustig. Geef iets mee waar jouw lucht aan zit, bijvoorbeeld je t-shirt van de vorige dag... dat werkt nu zelfs af en toe nog om mij dochter van 8 rustig te krijgen als ze angstig of verdrietig is...

Hey. Heel herkenbaar, zowel het huilen van je kindje als je eigen reactie. Er staan al heel veel goede reacties hieronder die heel goed werken. Kan ik beamen, want zelf bij de derde heb je die reacties nog. Dat is het moederhart wat, denk ik, nooit meer over gaat. Wat ik verder nog toe kan voegen: het is een fase die ook weer over gaat en helaas ook nog een paar keer terug komt. Het hoort erbij. Ook je emoties. Weet alleen dat emoties zijn zoals golven, ze komen en ze gaan ook weer. Zowel bij jou als bij je kindje. Sterkte!

Ik vind je verhaal wel herkenbaar. Laatst bracht ik mijn oudste zoontje (2,5) naar de opvang na zijn 2e schooldag. Hij had zo'n intens verdriet, en ik voelde me zo schuldig dat ik hem niet gewoon had thuis gelaten. Zelfs na al die tijd, en ook bij ons 2e zoontje vind ik het moeilijk. Ik stuur in de loop van de dag meestal een berichtje om te horen hoe het gaat of er staan foto's op de gesloten Facebook groep. Dan ben ik weer gerust. Vaak denk ik dat ik er veel meer last van heb dan zij. Zij leven in het moment: Mama gaat weg - intens verdriet. Ooh blokjes - veel plezier. Dan maak ik me al die tijd maar druk om niks ? Die moederhartjes van ons toch, het kan zo intens zijn!

Onze kleine van 9 maanden huilt ook ineens als ik hem achterlaat op de crèche, vreselijk vind ik het als hij ze armpjes naar me uitsteekt en hartverscheurend begint te huilen. Hij slaapt thuis altijd met een knuffel en deze geef ik hem nu als ik hem overgeef aan de leidster hij is daar door afgeleid door iets vertrouwts en ik kan dan zo weg lopen.