Hoe heftig de eerste drie maanden waren...

Het is inmiddels alweer een poos geleden dat ik een blog plaatste, door ziekte van mezelf en de herstelperiode had ik geen energie om te bloggen. Een nierbekkenontsteking met complicaties én gewrichtsklachten gooiden afgelopen tijd roet in het eten, maar...  I'm back!

In deze blog wil ik in het kort onze eerste drie maanden met Sem doorlopen. Sem heeft verborgen en niet verborgen reflux. 

In de kraamweek ging alles goed, Sem sliep goed, dronk goed en was erg tevreden. Al snel nadat de kraamzorg weg was ging het niet goed, Sem deed blijken niet tevreden te zijn, dus van borstvoeding over op (gedeeltelijk) kunstvoeding, overigens advies van het consultatiebureau. Nou na dit te hebben geprobeerd volledig over gegaan op kunstvoeding. Door alle spanningen lukte borstvoeding mij niet langer en Sem had inmiddels ook behoorlijk duidelijke voorkeur voor de fles. Gemak dient de baby ????

De nachten waren inmiddels dramatisch, Sem sliep helemaal niet meer! Op de arm was hij in de meeste gevallen rustig, maar ook geen garantie. Dus wij hadden een systeem bedacht, zodat Alex en ik beide slaap zouden krijgen: Alex ging beneden zijn met Sem 's avonds/ 's nachts tot drie uur, daarna zou ik de dienst overnemen. We hebben een fijne hoekbank en voor Sem stond een wieg beneden, maar het was echt slopend. Elke keer als we Sem in z'n wieg legden, werd hij wakker en huilde. Zo zielig, we waren echt radeloos. Wij dachten aan darmkrampen en hadden daar alle zelfzorgmiddelen voor gebruikt inmiddels. 

Toen Sem 4 weken oud was, kwam de verpleegkundige van het consultatiebureau langs voor de controles. Helaas bleek Sem z'n groeicurve niet in steigende lijn. Op advies van de verpleegkundige de huisarts gebeld. We mochten direct komen. 

Omdat Sem geboren is via een keizersnede, mocht ik nog niet autorijden, dus Alex kwam thuis uit z'n werk en we reden naar de huisarts. De huisarts dacht aan verborgen reflux in combinatie met darmkrampen en adviseerde om de wieg omhoog te zetten boven, flesvoeding in te dikken met johannesbroodpitmeel/nutriton. Ook kregen we ranitadine mee. Een drankje wat het maagzuur zou neutraliseren zodat voeding was omhoog kwam, niet zo pijn zou doen. De huisarts legde uit dat het opkomen van voeding voor Sem voelde als accuzuur in de keel/slokdarm. Pff wat zal die schat een pijn hebben, afschuwelijk! Waarom wordt een baby geboren met een maagklepje wat niet sluit en darmen die nog niet rijp zijn?!  

Met deze adviezen gingen wij naar huis en hadden weer moed. De verpleegkundige van het consultatiebureau bleef nauw betrokken en kwam extra langs, om Sem te wegen. Ook fijn voor mij om even mijn verhaal te kunnen doen. Wederom ging de situatie niet beter, misschien wel slechter. Sem had inmiddels niet alleen meer verborgen reflux. Aantal keer per dag kwamen er ook volledige flessen weer uit. Weekje later zat ik met Sem weer bij de huisarts. De huisarts vond het tijd om de kinderarts in te schakelen om Sem niet verder achteruit te laten gaan. 

We konden meteen door naar het ziekenhuis. Op de polikliniek werd Sem beoordeeld. Er bleek gelukkig geen uitdroging te zijn, maar Sem was behoorlijk uitgeput, dit gold ook voor Alex en mezelf. Sem werd opgenomen voor observatie en behandeling. Ik meteen Alex huilend opgebeld,wat was ik overstuur. De roze wolk (die het al niet meer was) barstte uiteen als een onweersbui. Alex kon gelukkig meteen komen. Daar lag Sem, alleen in zo'n groot ziekenhuiswiegje. Heftig gezicht. Sem was zelf zo uitgeput dat hij zelfs wallen had. Omdat wij ook behoorlijk slaaptekort hadden, kregen wij het advies om 's avonds naar huis te gaan om zelf ook bij te tanken. Erg begrijpelijk, achteraf, maar op dat moment verklaardde ik de kinderarts voor gek. Toen de avond zich aandiende moesten wij dan toch maar weg. Huilend verlieten we het ziekenhuis terrein en Alex reed naar huis. Ik heb werkelijk de hele reis gehuild. Wat een ontzettend kutgevoel om je kind achter te laten, zo tegen het gevoel in! 

Thuis aangekomen hebben we snel gedoucht en zijn we direct het bed in gegaan, hopen dat het gauw weer dag was en wij dus weer naar Sem konden. Dat gebeurde, zodra we ons klaar hadden gemaakt, snel terug naar Sem. Hij had gelukkig ook goed geslapen. 

In totaal is Sem een week opgenomen geweest en bleek wel dat hij reflux heeft. Dus de gestartte ranitadine was inmiddels goed ingesteld en we waren alledrie weer bijgetankt. Eenmaal thuis ging het een stuk beter. Sem sliep door, in z'n eigen ledikant. Dus Alex en ik konden ook samen in ons bed slapen,wat een verademing was dat voor ons. Die bank hadden we vervloekt de afgelopen weken! 

In het ziekenhuis bleek dat Sem een kleine ontsteking had bij de nagel van een van z'n dikke teentjes. Waarschijnlijk bij verzorging daar gekomen. We kregen het advies om sodabadjes te doen en dan zou de ontsteking snel opknappen. 

De reflux ging op en af, Sem had er minder last van en groeide wel, wat beide echt heel fijn was!! Maar Sem bleef onrustig. Ook de ontsteking aan de dikke teen werd erger. Zo erg dat de andere dikke teen ook aangedaan was. Sem had inmiddels er koorts van gekregen, dus ik heb direct op dat moment de huisarts gebeld, deze kwam thuis langs om Sem z'n teentjes te beoordelen. Hij heeft een antibioticakuur voorgeschreven en zou drie dagen later weer komen voor een herbeoordeling. Mocht de situatie verslechteren, moest ik meteen bellen. 

Na drie dagen kwam de huisarts, de kuur had te weinig gedaan, Sem z'n koorts was wel gezakt, maar de teentjes zagen er nog behoorlijk rood, dik en pussig uit. Pff wat een ellende zeg! De huisarts heeft toen gebeld met de polikliniek chirurgie en we konden diezelfde middag terecht. 

De chirurg waar we terecht konden, vond dat we ons aanstelden en de ontsteking zou wel opgeruimd worden door Sem z'n lichaam. Voor de zekerheid wel een controleafspraak gekregen bij een speciale kinderchirurg, een halve week later. 

Toen we de halve week later bij de kinderchirurg waren, schrok deze wel van de teentjes. De 2,3 weken dat de ontstekingen er zaten, was het alleen maar verergert. De arts nam een kweek af en schreef een andere antibioticakuur voor. Een halve week later moest Sem weer beoordeeld worden door de kinderchirurg zelf. 

Eenmaal terug bij de kinderchirurg had ik een vreemd gevoel, we werden meteen in een kamertje gezet. Meestal loopt het erg uit en de wachtkamer zat bomvol. Mijn voorgevoel kloptte... De kinderchirurg kwam met de kinderarts en een co-assistent de kamer binnen, alledrie in isolatiepakken. Ik schrok me rot, het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte!  Uit de kweekuitslag is gebleken dat Sem de mrsa bacterie bij zich draagt (ook wel bekend als ziekenhuisbacterie). Sem zou opgenomen worden in de quarantaineunit op de kinderafdeling, waar hij de juiste antibiotica zou krijgen via een infuus. De antibiotica moest nog gemaakt worden, dus zou begin van de avond gestart worden. Intussen werden Sem en ik naar de quarantaineunit gebracht. Helemaal verdoofd belde ik Alex op, die zich ook kapot schrok. Ik werd met Sem in quarantaine gezet, Alex mocht als bezoeker komen. Alex ging direct naar huis vanuit z'n werk en maakte voor Sem en mij een tas vol kleding en verzorgingsproducten klaar. 

Al snel kwam hij ook aan. Sem had inmiddels een infuus gekregen. Mijn kleine lieve baby van 7 weken lag (weer) in het ziekenhuis met een enge bacterie. Dat infuus inbrengen heb ik als traumatisch ervaren. Sem lag zich hevig te verzetten, inmiddels stonden er drie personen, in isolatiepakken, mijn krijsende baby een infuus in te brengen. Ik kon het niet aanzien en was misselijk en licht in m'n hoofd. Ik ben op een stoel gaan zitten. Gelukkig lukte het uiteindelijk en werd Sem weer rustig en ik kon hem weer troosten. Wat was ik opgelucht dat Alex vlak daarna kwam! Ik had hem nu echt nodig. 

Ik mocht net als Sem de unit niet verlaten en was zo blij om de dag erna te horen dat deze antibiotica aanslaat en we mogen kiezen om nog te blijven of naar huis te gaan,nou dat laatste hebben we gekozen. We hebben Sem mee naar huis genomen, de antibiotica mocht nu verder ingenomen worden in drankvorm. 

De weken erna zijn we driemaal per week in het ziekenhuis te vinden voor controles. De kuur is inmiddels afgemaakt en Sem maakt het naar omstandigheden goed. Ook de reflux is onder controle, voor hoever dat lukt. Dat gaat met ups en downs, maar dat is te handelen. 

De ontstekingen blijken niet voldoende afgenomen en de beide dikke teentjes zijn behoorlijk misvormd, dus de kinderchirurg vind het noodzaak om de teentjes te reconstrueren middels een operatie onder narcose. Als Sem precies 12 weken is, vindt de operatie plaats (hoe deze dag verliep kom ik later terug). 

De kinderarts is tevreden over hoe het met Sem gaat qua groeien en we gaan voorlopig door met de ranitadine. Nog even en dan mogen we vast voedsel beginnen aan te bieden, wat kijken wij daar naar uit! 

Nu ik deze blog type, komen weer allerlei emoties boven, ik heb in het zo kort mogelijk deze vreselijk spannende periode proberen te typen. Sem is nu 9 maanden en ik kan jullie zeggen, na de operatie en met starten van vast voedsel hebben we langzaam onze vrolijke baby leren kennen. Een heel ander kindje dan de eerste maanden. Hoe heftig die tijd was, hoe fijn het nu is. Ik ben ook echt enorm trots op Alex en Sem.. We hebben elkaar er doorheen gesleept. ????#teamvandermeulen