3 jaar geleden
Hoe ga je om met het verdriet van je kind?
Hoe verdrietig en hoe erg is het als je zoontje van 5 jaar oud komt vertellen dat moeder X heeft gezegd dat haar kinderen niet met hem mogen spelen tegen hem? Het viel mij de laatste tijd op dat hij vaker binnen zat. Na schooltijd nooit meer buiten spelen met de buurtkinderen, terwijl het voorheen moeilijk was om hem binnen te krijgen. Doordat hij waarschijnlijk "anders" is (hij heeft geen medische stempel) mogen sommige kindjes niet met hem spelen en dat breekt zo mijn hart. En met anders bedoel ik eigenlijk veel drukker, geen blad voor zijn mond en wat uitbundiger. Ik wil huilen, ik wil gillen en zoveel zeggen tegen ouders die hiervoor kiezen. Hij mag mee spelen als hij bijvoorbeeld snoepjes of ijsjes meeneemt, maar zodra dat op is, blijft hij alleen achter en staat dan huilend aan de deur. Zo ook afgelopen weekend. Hij had een euro'tje op zijn bureau liggen en kwam die halen zodat hij naar de snoepwinkel kon gaan met zijn "vriendjes".
Het snoep was op, zijn vriendjes waren er niet en hij zat te huilen op de bank. Ik kan hem niet uitleggen dat dat zo niet werkt, hij denkt dat hij goed is als hij iets uitdeelt en dat al op 5 jarige leeftijd.
Ik merk dat het me iets doet, omdat het mijn eigen kind is. Je wilt als moeder zijnde niet dat je kind ongelukkig in een hoekje wordt geduwd. Hij kan echt wel extreem uit de hoek komen en dan hoor je bijvoorbeeld iets met "piemel" of "kont" erin. Sommige ouders willen niet dat hun kinderen met zo een iemand spelen. Met alle respect. En dat zeg ik wel zo, maar toch doet het me iets. Want geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik er mijn stinkende best voor doe om hem de juiste opvoeding te geven.
Ik heb steeds vaker het idee dat ik aan het perfecte plaatje van de buitenwereld moet voldoen en dat is zo vermoeiend. Als wij ergens buiten zijn en mijn zoontje weer eens een woedeuitbarsting krijgt, omdat hij iets niet mag van mij, word ik nagekeken alsof ik me geen raad weet met mezelf. En zo voelt dat uiteindelijk ook.
Ik krijg het gevoel dat ik mezelf moet schamen voor mijn eigen kind en dat reageer ik dan weer op hem af. Nog voordat hij iets gezegd heeft, betrap ik mezelf erop dat hij stil moet zijn, omdat ik dan alweer bang ben dat er iets uit zijn mond komt wat niet past voor de buitenwereld. Als het ware rem ik hem of probeer ik hem te remmen. Ik word ook intens gelukkig als ik een andere moeder zie waarvan het kindje overstuur is of dwars is of op straat aan het huilen of gillen is. "Oh yes, iemand anders heeft het ook" denk ik dan. Ik moet dat gewoon loslaten.
En natuurlijk zeg ik niet dat hij het voorbeeld kind is, maar wat is tegenwoordig gewenst of gepast gedrag? Wat is nou precies dat perfecte plaatje?Ik weet het gewoon niet meer en ik denk af en toe dat ik faal als moeder.
Mijn kinderen mogen van mij met iedereen spelen zolang ze het leuk hebben, ongeacht ras, geslacht of iets dergelijks. Ik laat mijn kinderen ieder jaar op hun kinderfeestjes, buiten hun eigen gemaakte lijst, 1 kindje uitnodigen dat nooit uitgenodigd wordt. En dat doe ik, omdat ik het belangrijk vind dat kinderen moeten weten dat ze er toe doen, dat ze moeten weten dat ze leuk zijn op hun eigen manier.
En dan doet het extra pijn als je eigen kind zo in een hoekje wordt geduwd, omdat het drukker, brutaler of geen voorbeeld kind is.
Zullen we de wereld mooier maken, door elkaar gewoon te accepteren en respecteren?
Mdriel
Misschien ook een keer op school aan zijn juf vragen hoe het contact met andere kinderen verloopt, veel kinderen zijn op die leeftijd ook geneigd om even kort samen te spelen en dan weer iets anders te gaan doen. Ik begrijp de andere ouders wel een beetje, als mijn kind een kindje te spelen vraagt die erg druk is en een grote mond heeft zou hij die niet meer thuis mogen vragen, ik ga niet andermans kind opvoeden maar wilt mijn eigen spullen ook netjes houden dus dat stukje snap ik wel maar met buitenspelen kunnen kinderen weinig kwaad juist buiten kunnen ze makkelijker wild spelen en taalgebruik is iets wat je je eigen kind leert, op school leren ze ook woorden die je misschien niet wilt horen maar je kunt ze ook niet thuis houden dus snap niet zo goed dat andere ouders zich daar druk om maken. Zijn er geen vriendjes van school die je zoon kan vragen en mee buiten kan spelen?
Mommyvan4
❤❤
Mas&Ukkie
Dan breekt je hart 😔 Ikzelf heb op de plek gestaan, waar jouw zoon nu staat... Zou hem zo graag een knuffel willen geven en willen zeggen dat hij het goed doet, dat het echt goed komt. De angst voor dit heb ik ook voor mijn kleine jongen 😔 Het spijt me dat dit jullie overkomt