Hoe een onschuldige hulpvraag er voor zorgde dat ik verder in de problemen kwam

Tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap, kregen we het trieste bericht dat mijn schoonmoeder was opgegeven. 2 weken na mijn bevalling is ze overleden.

Het was een zware periode. Mijn man vertrok 4 dagen na mijn bevalling naar zijn moeder in het buitenland, om afscheid te nemen. Ik bleef hier achter met 4 kleine kindjes. Gelukkig had ik wel genoeg hulp, want mijn moeder, mijn zusje en mijn tante stonden dag en nacht paraat. Ik had ook een geweldige kraamzuster, die steunde me overal waar het kon en zorgde goed voor mijn andere 3 kindjes.

Maar desondanks was het toch pittig, ik voelde me toch alleen en ik had wat strubbelingen met mijn zoontje van destijds 3 jaar oud. Hij luisterde niet en was continu dwars. Toen ik hierover wat tips aan mijn kraamzuster vroeg, verwees ze me naar het consultatiebureau. Ze zei dat ze daar ervaren deskundigen had, die konden helpen met opvoedtips. 

Ik vond dat nogal een dingetje, want hulp vragen was niet mijn sterkste kant. Enkele dagen daarna vond ik de moed en heb toen het consultatiebureau gebeld. Zonder te weten dat hierna alle ellende zou beginnen.

Er zou diezelfde middag nog een maatschappelijke medewerkster komen die wat opvoedtips kon geven. Nog geen uur later stond ze aan de deur. Tijdens mijn kraamweek.

De maatschappelijke werkster stelde zich voor, ik had haar nooit eerder ontmoet, terwijl ik al 7 jaar op het consultatiebureau kwam. Ze pakte pen en papier en vroeg waar ik tegenaan liep. Ik heb haar verteld dat ik de omgang met mijn zoontje graag anders wil en of ze wat tips voor mij had. Mijn kraamzuster vertelde haar dat we door een moeilijke periode gingen, omdat mijn man net weg was, om afscheid te nemen van zijn moeder.

En toen begon alle ellende.. de vooroordelen, de manier waarop ze tegen mij praatte, het werd me teveel en ik barstte in tranen uit. 

Ze vond dat ik mijn man moest bellen en dat hij per direct terug moest komen. Dat er 24 uur bij mij iemand in huis moest zijn en dat dit alles zo onverantwoord was. Misschien waren het allemaal goed bedoelde adviezen, maar ik hoopte dat ze nu meteen wegging. 

Ik moest bewijzen dat mijn zusje hier sliep door haar nummer te geven, zodat zij dit kon checken. Het was een vreselijk gesprek en ik was helemaal klaar met deze mevrouw. Zie je wel dacht ik, waarom vraag ik dan ook hulp? Ik heb tegen haar gezegd dat ik er over na zou denken en haar zou bellen mocht ik nog wat andere hulp kunnen gebruiken. 

Helaas heeft de maatschappelijke werkster na dit gesprek bij mij thuis, alles in gang gezet. Achter mijn rug om. Zo heeft ze veilig thuis ingeschakeld en melding gemaakt bij het AMK, ze heeft mijn huisarts opgebeld om meer informatie over mij in te winnen en ze heeft contact gezocht met de school van mijn dochter. Ik was namelijk bekend met een postnatale depressie, dus er kon van alles gebeuren, dacht ze. 

Toen de huisarts mij belde met dit bericht stortte ik compleet in. Ik had dit helemaal niet zien aankomen, wat was dit dan weer voor een nachtmerrie. Steeds als de bel ging, dacht ik dat ze kwamen om mijn kinderen weg te nemen. Ik was compleet van slag en kon alleen nog maar huilen. Ik heb woedend de desbetreffende maatschappelijke werkster opgebeld en haar gevraagd waarom ze mij dit had aangedaan. "Ik maak me zorgen", zei ze. 

Ik had op het consultatiebureau een vaste arts vanaf de geboorte van de oudste. Zij kende mij door en door en ik had haar opgebeld. Om te vertellen wat er was gebeurd, zij was niet op de hoogte hiervan ivm vakantie. 

Ik voelde me zo klein, zo machteloos. Ik had met veel pijn en moeite hulp gevraagd en nu zat ik nog meer in de problemen. Het hield me dag en nacht bezig en het triggerde mijn depressie. 

Op aandringen van mijn kraamzuster heb ik een klacht tegen haar ingediend. Ik heb erbij vermeld dat ik nooit meer op het consultatiebureau wil komen, omdat zij er niet zijn om je te helpen, maar om je meer in de problemen te werken. 

Via een tussenpersoon mocht ik op gesprek met de desbetreffende medewerkster. Ik zag hier enorm tegenop, omdat ik nog steeds boos op haar was en wist niet of ik zo'n gesprek wel aankon. Met veel pijn en moeite heb ik dit toch gedaan.

Haar weer onder ogen komen, deed me wel wat. Ik zag haar als de verpester van mijn kraamweek, iemand die mij probeerde met de grond gelijk te maken. Iemand die probeerde mijn kinderen af te laten pakken door allerlei instanties. Zo zag ik haar. 

Na een gesprek van dik een uur ben ik weer weggegaan. Ik moest alles nog laten bezinken om te kunnen vertellen of ik hier wat aan gehad heb. Tot op de dag van vandaag heb ik er nog steeds moeite mee. Ik ben ook een heel lange tijd niet naar het consultatiebureau geweest, het vertrouwen was helemaal weg.

Na een goed gesprek met mijn vaste arts ben ik weer langzaam gaan opbouwen en durfde ik weer te komen, wel alleen bij mijn vaste arts. 

De desbetreffende medewerkster heb ik nooit meer ontmoet en dat vind ik prima zo. 

Hulp vragen was al niet mijn sterkste kant, maar ik zou dat nooit meer durven. Nooit niet.