Het verwerken van een vroeggeboorte

En dan ben ik plots bevallen met 28 weken en 4 dagen. Bijna 12 weken te vroeg. Mijn buik is leeg en ik heb er een flinke wond voor terug. Geen schopjes meer, ik kan niet meer op elk moment contact maken door mijn hand op mijn buik te leggen. We zijn vanaf nu gescheiden. Niet meer 24/7 bij elkaar. Gescheiden door de glazen deurtjes van de couveuse.

Het feit dat mijn buik leeg is, is onwerkelijk. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn zwangerschap, van mijn groeiende buik. Ik was hier nog lang niet klaar voor en mijn zoontje al helemaal niet. De eerste uren en dagen na de bevalling zijn het spannendst, hoe gaat Ties het doen in deze moeilijke situatie. Hij heeft het zwaar maar doet het super goed. Meteen is duidelijk wat voor krachtig ventje het is.
Ik moet in het begin erg wennen aan het feit dat mensen mij feliciteren. Feliciteren met de geboorte van mijn zoontje. Dit voelt voor mij heel erg vreemd. Ik vind het moeilijk. Voor mij is het op dat moment geen reden tot blijdschap en felicitaties. Het had niet zo moeten lopen, hij had er nog helemaal niet moeten zijn. De felicitaties neem ik gelaten in ontvangst.

Met de plotselinge spoedkeizersnede ben ik voor mijn gevoel veel verloren. Het verlies van de zwangerschap, het hele derde trimester, terwijl ik daar nog lang niet klaar voor of mee was. Mijn buik begon er eigenlijk net pas wat meer zwanger uit te zien. Ik voelde me daarentegen nog lang niet op en top zwanger. Er lag nog zoveel voor me; de groei van mijn buik, de schopjes die duidelijker en harder zouden worden, het steeds meer hechten aan elkaar, oneindig veel momenten van contact maken en praten tegen hem. Samen onze handen op mijn buik leggen en zijn harde schopjes voelen. Deze momenten hebben we nauwelijks gehad.
Ik wilde nog uitgebreid foto’s maken, misschien zelfs een 3D beeldje laten maken en een 3D echo. Het was er door alles nog niet eens van gekomen om een foto te maken van ons samen, met mijn duidelijk zwangere buik. Ik had tenslotte nog bijna drie maanden de tijd en mijn zwangerschap was even erg medisch, waardoor ik weinig oog meer had voor die leuke aspecten. En dan, van het ene op andere moment is dat allemaal voorbij. Ik verlies een toekomstbeeld van wat ik nog had van de zwangerschap. Die drie maanden die nog voor mij lagen, zal ik nooit meer terugkrijgen of over kunnen doen. Dit was de zwangerschap en genieten is er helaas te weinig bij geweest.

Daarnaast heb ik een gevoel van falen. Het gevoel dat ik het niet goed heb gedaan, dat ik het langer had moeten volhouden. Alsof het simpel een kwestie was van volhouden.
Nadat er vanaf de 20-wekenecho lichamelijke afwijkingen waren vastgesteld, kreeg ik vanaf 25 weken bloedingen. Als het stabiel was en stopte, mocht ik weer naar huis. Zo ben ik in een maand tijd drie keer opgenomen geweest. Bij een nieuwe bloeding, kreeg ik elke keer toch weer een beetje het gevoel dat ik iets niet goed had gedaan, terwijl ik eigenlijk wel wist dat dit niet zo was. Thuis hoefde ik geen bedrust te houden, maar ik deed wel voorzichtig en rustig aan. Toch kampte ik met het gevoel van falen en schuldgevoelens. Waarom kon ik de bloedingen niet voorkomen of tegenhouden?
Er werd gesproken over de hoop dat ik hem nog zo lang mogelijk in mijn buik zou kunnen houden. Dat voedde mijn gevoel dat ik hier een belangrijke rol in had, een taak. Ik moest hem zo lang mogelijk veilig in mijn buik houden. Elke dag erbij was er weer één. Uiteindelijk kreeg ik steeds ergere bloedingen, weeën, ontsluiting en een spoedkeizersnede vanwege een loslatende placenta. Het was net op tijd, maar ook een beetje laat. 
Ties had ook enorm veel bloed verloren, waardoor het heel spannend werd hoe hij daar weer bovenop zou komen. Waarom heb ik dit niet aangevoeld? Waarom heb ik niet uren eerder geschreeuwd dat ze hem uit mijn buik moesten halen? Ik had dat als moeder zijnde toch moeten aanvoelen. Ik had toch door moeten hebben dat hij het moeilijk had en het niet meer veilig was in mijn buik.
En waarom kon ik dit niet, hem een veilige plek geven in mijn buik? Dat was eigenlijk mijn enige taak. Waarom was mijn lichaam zo slecht in zwanger zijn? Ik was ook al niet goed in het zwanger worden, daar was ook al de nodige hulp voor nodig. Het is allemaal zo gelopen en ik weet dat ik er weinig aan kon doen, maar toch voelt het als falen. 
Achteraf blijkt dat ik ook beginnende zwangerschapsvergiftiging had. Als ik geen bloedingen had gehad, had ik waarschijnlijk ook te vroeg moeten bevallen vanwege de zwangerschapsvergiftiging. Ik heb moeite met deze extra diagnose. Weer iets om te verwerken. Er was al zoveel en nu komt dit er ook nog bij. Iets wat ook consequenties heeft voor een eventuele volgende zwangerschap.

Als ik terugkijk op mijn zwangerschap, die helaas maar 6 maanden duurde, stond het voornamelijk in het teken van zorgen, angsten, slecht nieuws, onzekerheid en was het erg medisch door alle uitgebreide, onderzoeken en opnames. Een hartafwijking, een plasbuisafwijking, angst voor een genetische afwijking, een vruchtwaterpunctie, bloedingen, een loslatende placenta en beginnende zwangerschapsvergiftiging.
Ik had altijd gedacht dat als het dan eindelijk zou lukken om zwanger te worden, ik er zo ontzettend intens van zou gaan genieten. Tuurlijk hield ik rekening met zwangerschapskwaaltjes en dat ik echt niet elke dag huppelend door het leven zou gaan. Maar de harde werkelijkheid is, dat het maar heel weinig genieten was. Het duurde eerst een tijd voordat ik echt kon geloven en beseffen dat ik zwanger was. Het wachten op de eerste echo duurde lang. Na alle goeie echo’s in het eerste trimester kon ik er van gaan genieten. Dat stopte abrupt met 19 weken bij de 20-wekenecho. Tot de bevalling bij 28+4 weken kon ik er niet meer onbezorgd van genieten. Het was een heftige zwangerschap, bevalling en een ‘kraamtijd’ die in het teken stond van 13 weken ziekenhuis. Nu, ruim 7 maanden na de bevalling, doet het mij nog steeds verdriet. Verdriet wat makkelijk getriggerd wordt; een foto uit die tijd, het lezen van mijn appjes uit die tijd, het lezen van soortgelijke verhalen, het zien van een zwangere vrouw met een buik die ik nooit gehad heb. Dit zal vast en zeker slijten met de tijd, soms heftiger zijn en dan weer meer naar de achtergrond gaan. Gelukkig helpt therapie om het te verwerken. En als ik dan naar mijn prachtige ventje kijk, van hoe ver hij gekomen is en hoe het nu gaat, dan voel ik me vooral ontzettend gelukkig en trots. Ik besef me maar al te goed dat het ook anders had kunnen aflopen. 
Dus elke dag geniet ik intens van hem, mijn ontzettend vrolijke, lieve en sterke Ties. Een ventje met heel veel 'Preemie Power'!