Het verdwenen spenen mysterie

Ik heb het vermoeden dat er ergens onder ons huis een verborgen ruimte zit vol speentjes. Een geheime grot waar spenen naar toe vluchten als zij niet langer overgeleverd willen zijn aan de nukken van hun jeugdige eigenaren. Waar kunnen anders alle speentjes zijn gebleven die ik de afgelopen jaren in huis ben verloren? Hoeveel ik er ook koop, steeds weer komt het moment dat ik midden in de nacht plat op m’n buik op de grond lig, wanhopig zoekend naar een laatste speentje onder het ledikant of de commode. Dat ik hierin niet de enige ben bleek wel toen wij laatst bij vrienden waren en ik een stuk of acht spenen in het ledikantje van hun dochtertje zag liggen. “Ja, dan heeft ze er ‘s nachts altijd één voor handen”. Wedden dat ook die acht binnen no-time verdwenen zijn? Allemaal naar dat verborgen spenenwalhalla, mark my words. 

"Goed voorbereid als ik was had ik een hele verzameling spenen in huis".

Vanaf de geboorte van de oudste heb ik al een haat-liefde verhouding met die dingen. De oudste, zo klein als hij was, had een enorme zuigbehoefte. In het ziekenhuis kreeg hij een geïmproviseerd zoethoudertje gemaakt van een flessenspeen, een spuugdoek en wat tape. Dat werkte korte tijd maar al gauw was er meer nodig. Goed voorbereid als ik was had ik een hele verzameling spenen in huis: klein, groot, harde tuit, zachte tuit, afgeplat of iets ronder, met de leukste kleurtjes en printjes. Zelfs een glow in the dark speen maakte onderdeel uit van ons assortiment. Maar eigenwijs als onze zoon toen al was pakte hij er niet een van. Ja, misschien een paar uur of een dag. Daarna was het weer uit met de pret. Gevolg: een kind dat bleef huilen, moeilijk in slaap kwam en waarbij je de godganse nacht bezig was om de speen terug in z’n mondje te stoppen. “Ja, hij pakt hem!” Drie..twee..één….PLOP.. oh nee, toch niet…

"Aldaar geschiedde het wonder!"

Na een aantal weken kwam de gouden tip van een toenmalige collega. Ze had online een speciaal prematuren speentje besteld. Deze speentjes zijn lichter dan gewone speentjes, het tuutje is ronder en minder massief. Zij gebruikte hem niet maar als ik wilde mocht ik hem proberen. Ik betwijfelde sterk of dit wel zou lukken maar niet geschoten, altijd mis, dus de speen ging mee naar huis. En aldaar geschiedde het wonder! Hij pakte de speen en liet hem niet meer los! Die nacht sliep hij zelfs door! (Dat laatste was destijds een eenmalige actie maar de speen bleef!). Tegenwoordig zijn soortgelijke speentjes gewoon in de winkel te koop maar destijds – nu klinkt het alsof dit in een vorige eeuw was maar het is slechts zes jaar terug –  was dit soort spenen echt alleen online te verkrijgen. Hij trok veel bekijks met zijn bijzondere speentjes aangezien je door het holle tuutje tijdens het sabbelen zo de mond van onze zoon in keek en vooral een soort vacuüm getrokken tong zag. Maar wat kon mij het schelen. Ik bestelde meteen een hele voorraad. 

"Vooral vlak voor het naar bed gaan en midden in de nacht lijken die speentjes pootjes te krijgen".

Maar hoe groot die voorraad ook was, toch bleven en blijven wij zoeken naar de speentjes. Met de jaren hebben wij het verdwenen spenen mysterie helaas niet op kunnen lossen. Zo heb je nog een hele stapel liggen en vervolgens ben je voor de zoveelste keer op zoek naar het laatste speentje. Hoe vaak je mij op een dag niet hoort zeggen: “Heb jij haar speen gezien?” Zo ligt hij nog naast je op de bank en zo is hij spoorloos verdwenen. Vooral vlak voor het naar bed gaan en midden in de nacht lijken die speentjes pootjes te krijgen. Deze week nog was het weer zover. We waren vergeten de speen van onze dochter mee naar huis te nemen van de opvang. Op zich geen probleem, we hebben er nog genoeg thuis. Maar je raadt het al, die waren plots allemaal spoorloos verdwenen… Ik vond nog een aantal andersoortige speentjes maar nee… onze dochter is honderd procent een zusje van haar broers en heeft dus ook zeer specifieke speenvoorkeuren. Gelukkig vond ik in de krochten van mijn werktas nog een vergeten speentje van haar broer die ze wél pakte. Crisis voor de nacht bezworen. Ondanks dat de kinderen eigenlijk pas volgende week weer naar de opvang moesten wist ik niet hoe snel ik de volgende ochtend naar de opvang moest sprinten. Ik had goede hoop maar de opbrengst was mager: slechts twee van de minimaal zes spenen lagen daar. Waar de overige vier zijn gebleven…?! 

"Wedden dat de dag dat wij de speentjes voorgoed vaarwel wij in alle gaten en kieren verloren gewaande speentjes zullen vinden?"

Zolang ik de geheime kamer nog niet gevonden heb zit er niets anders op dan geregeld de voorraad aan te vullen. Wedden dat de dag dat wij de speentjes voorgoed vaarwel zeggen de deur naar de magische grot zich openbaart en wij in alle gaten en kieren verloren gewaande speentjes zullen vinden? Tot die dag vrees ik dat de steeds terugkerende zoektochten nog wel even zullen aanhouden. Het laat zich raden wat ik vanmiddag ga doen… op naar de stad, spenen inslaan. 

Met enige regelmaat schrijf ik blogs over het moederschap. Deze deel ik op mijn eigen blog www.ishetalzevenuur.nl en hier op mamaplaats. Wil je meer lezen? Volg mij dan via instagram! Www.instagram.com/is_het_al_zeven_uur