Het sprookje dat etenstijd heet!

Luca en etenstijd! Altijd een groot feest. Leer je kind vroeg stukjes eten, it will be fun, they said!

"Allereerst, zorg dat je het op een huilen zet, zo'n uurtje voor etenstijd. Waarom? Het is nog geen etenstijd! Dus des te meer kans op een "tussendoortje". Als je je koekje of soepstengel na een half uur zeuren en stampen in de pocket hebt, of beter gezegd, in je buik, dan begin je opnieuw te zeuren en te huilen. Het liefst met volume-standje dweilorkest met carnaval. Dat koekje van net smaakt naar meer!
Yes, mama begint aan mijn eten, en ik sta huilend aan het keukenhekje te wachten. Of eigenlijk meer te eisen dat ik NU mijn eten krijg. Als we dan eindelijk samen aan tafel zitten, zet ze me erwtjes en worteltjes voor? En wat zijn dit? Aardappelen? AARDAPPELEN? Weet je nu nog niet dat ik die smerig vindt? Laat ik het nog maar eens door de huiskamer smijten, misschien wordt het dan eindelijk eens duidelijk. Misschien ook wat in je neus stoppen en in je haar smeren, om je punt nog eens flink te benadrukken. En als je echt talent hebt, probeer het dan tegen het plafond te laten plakken. Hmm.. Eigenlijk heb ik niet zo'n honger.
De hond ligt er inmiddels gezellig bij, die lust alles wat ik niet lust, dus eigenlijk help ik mama met kosten besparen. Scheelt weer een bakje brokken, nietwaar?
Als je de erwtjes op plekken hebt gestopt waar mama ze over een week nog steeds tegen komt, dan denk ik dat je je statement gemaakt hebt.

Zo, en nu eens zien wat mama eet.. Oeh, zijn dat aardappelen? Lekker, doe mij er een paar. Of wacht, geef ze eigenlijk maar allemaal! Smullen dit! Ik hou van aardappelen."

You gotta love baby's right?