Het 'rad der foute opmerkingen'

Na het overlijden van Lisa was er veel medeleven, veel steun en lieve woorden die ons door de moeilijke perioden heen hielpen.

Het is helaas ook wel eens voor gevallen dat iemand iets zei dat bij ons niet zo fijn over kwam.

Nee ik niemand iets kwalijk, ik weet dat onze omgeving het beste voor heeft met ons.

Ja dit alles is wellicht enkel met goeie bedoelingen geuit naar ons toe, maar zonder stil te staan hoe dit voor ons over zou komen.

Nu, na het verlies van Lars, is het 'rad der foute opmerkingen' weer flink aangevuld.

Ik merk dat voor sommige mensen het moeilijk is om dit ook als een verlies te zien, gezien we zelf deze keuze hebben (moeten) maken, omdat we wisten dat dit kon gebeuren, omdat… ja waarom eigenlijk? Voor ons is Lars even gewenst als Lisa, dus het doet niet minder pijn.

Ik kan het 'rad der foute opmerkingen' weer aanvullen:

Je bent nog jong:

Ja, ik ben 26 jaar, er zijn vrouwen die pas later aan kinderen beginnen, maar ik heb bewust gekozen om aan kinderen te beginnen, dat deze er nu niet fysiek zijn om voor te zorgen.

En dat doet pijn.

Het komt wel goed:

Ja met mij komt het ooit wel weer 'goed'. Als je dat bedoeld. Want goed is het niet, mijn kindjes zijn van me af genomen en die komen niet terug. Vandaag niet, morgen niet, nooit meer. Voor mijn kindjes komt het nooit meer 'goed'.

En dat doet pijn.

Het was nog pril:

Ja ik was nog 'maar' 3 maanden zwanger van Lars, ik heb hem niet voelen schoppen, ik heb hem niet gezien, ik heb hem niet vast gehouden. En nét dat is ook zo pijnlijk. Het enige wat ik heb is een blaadje papier met een zwart/witte schim (echo) van wat ooit een mooie zoon had kunnen zijn.

En dat doet pijn.

Het is beter zo:

Ja het is beter dat ik mijn kindjes verder leed heb bespaard. Dat ze niet onnodig moesten afzien.Maar ik zie daar wél van af.

En dat doet pijn.

Alles gebeurt met een reden:

Ja dat kan je vinden, maar voor mij is het verlies van Lisa en Lars zinloos.

Ik zie hier geen reden in die het kan goedpraten dat wij 2 keer een kind moeten afgeven op een half jaar tijd.

En dat doet pijn.

Ik kan nog wel even doorgaan met opsommen, maar dat heeft niet veel zin.

Ik hoop alleen dat ik hiermee enkele mensen kan bewust maken dat woorden een grote boodschap kunnen nalaten bij iemand die rouwt.

Wat niet wil zeggen dat we liever niemand spreken over ons verlies, want dat is nóg pijnlijker dan ongewild iets 'verkeerd' zeggen. 

Als er niet gesproken mag/kan worden over onze kindjes die er helaas niet meer zijn, dat doet verdomd pijn.