Het medisch avontuur van ons zorgenkindje

Ons zorgenkindje

Op 11 juli 2019 zijn wij hele trotse ouders geworden van onze dochter Féline Fayen. Middels een spoed keizersnede is zij ter wereld gekomen en verder was de start verder prima verlopen.

Voor mij was het even wennen… ik dacht ik doe dat wel even, dat bevallen, want ja zoveel vrouwen hebben het al gedaan maar dat was dus niet het geval. Féline bleek een sterrenkijker te zijn en klem gezeten in mijn bekken. Dit was dus even wennen, maar gelukkig na veel rusten en hulp bij de verwerking van mijn bevalling heb ik dit gedeelte redelijk kunnen accepteren.

6 weken na de bevalling werd Féline ineens heel erg ziek, waardoor we in de nacht de spoedpost hebben gebeld en zij opgenomen werd in het ziekenhuis op de afdeling neonatologie. Féline deed anders dan normaal, kreeg blauwe lippen en was kortademig. Er klopte iets niet. Mijn moeder gevoel zij dat er iets niet juist was en ons gevoel bleek juist, want haar waardes waren niet goed. Haar ontsteking waardes waren aan de hoge kant. Nadat ze was opgenomen ging mijn Jeffrey (de papa van Féline) met moeite, even naar huis om zich op te frissen. Toen hij thuis aankwam ging het echt heel snel achteruit. Ze lag in haar ziekenhuisbedje en alle bellen gingen rinkelen, alles sloeg alarm. Ze begon ineens keihard te huilen en haar hartslag ging naar boven de 220 en haar zuurstofgehalte naar 20… er kwamen met spoed dokters en binnen een no time stonden rondom haar bedje wel 7 dokters. En moet je nagaan dat ik dan aan het voeteneinde stond…hulpeloos, machteloos aan het toekijken was wat er aan gebeuren was. Het liefst had ik haar vastgepakt, getroost, gezongen, gekust en geknuffeld, maar zelfs het laten kalmeren met mijn stem lukte op dat moment echt niet. Ze kreeg zelfs extra zuurstof toegediend en een sondevoeding werd geplaatst. Ze had al allemaal slangetjes gekoppeld aan haar lichaampje, maar doordat het echt kantje boord was, kreeg ze een infuus met antibiotica tegen heel veel virussen (ze wisten nog niet wat ze had en waar haar lichaam voor moest vechten). Haar lichaampje kon op dat moment geen antistoffen aanmaken om ertegen te vechten, dus antibiotica. Gelukkig sloeg de antibiotica aan... maar ze wilde toch kijken of het geen hersenvliesontsteking was, dus moest er een ruggenprik gedaan worden... ruggenprik bij zo’n klein baby’tje.... ik kon er niet bij zijn. Jeffrey was erbij, maar dat gehuil.... oh ik krijg er nog de rillingen van... na 5 x proberen is het niet gelukt. Féline was zo sterk en het was klaar. Al die mensen die aan je zitten en onderzoeken hier en daar... pff en na 4 dagen en slopende nachten en tientallen onderzoeken verder kregen we eindelijk te horen wat ze had opgelopen. Gelukkig voelde Féline zich al wat beter. Ze knapte elke dag wat meer op. Ik mocht haar zelfs in bad doen met alle slangetjes erbij, maar dat was fijn. Heel fijn! Maar de uitslag was: Ze had het Rhinovirus opgelopen en dat kan heel ernstig zijn voor baby’s onder de 3 maanden. En het parechovirus (encefalitis) een aandoening waarbij de hersenen van kinderen ontstoken raken. Dit alles duiden dus op het slecht drinken, slap voelen, koorts, uitslag. Hieronder wat meer uitleg of Rhinovirus en Parechovirus:

https://www.kinderneurologie.eu/ziektebeelden/epilepsie/koortsstuip.php

https://www.kinderneurologie.eu/ziektebeelden/ontsteking/parechovirus.php

Wij waren gechoqueerd. Hoe heeft zij dit kunnen oplopen? Zijn wij niet voorzichtig genoeg geweest? Wat voor gevolgen heeft dit voor later? Maar voor nu was het fijn dat we na 6 dagen ziekenhuis opname naar huis mochten... en thuis verder herstellen van het hele gebeuren…. Maar dit is nog maar het begin van haar medisch avontuur.  2 jaar later kan ik dit pas met jullie delen, omdat ik het nu pas heb kunnen accepteren en wij nog steeds in de medische molen zitten. In mijn volgende verhalen neem ik jullie mee in ons verdere verloop van ons leven met Fé. Ons mooiste, knapste, dierbaarste, liefste en gekste bezit die wij hebben.  

Liefs, van mij