Het leed dat schoonouders heet!

Al van voor we een koppel waren, kwam ik redelijk goed overeen met mijn schoonouders. De tijd voor ons eigen stekje, bleef ik daar regelmatig slapen, ookal was mijn man gaan werken

Samen met zijn zus en mama deden wij het huishouden op zaterdag, in afwachting van onze mannen.

Als snelboterde het tussen mijn schoonzus en schoonouders niet meer, de dag dat ze 18 werd, vluchtte ze weg.. ik keurde dit niet goed, maar verstond haar wel, mijn schoonouders geven een nogal dictatoriale opvoeding.. alles staat in het teken van wat de papa des huizes wil..

Zo ben ik absoluut niet groot gebracht.. er zijn ook regels bij mij thuis die te volgen waren, maar we hadden wel een soort veilige vrijheid.. we wisten wat kon en wat niet.. ook zelfstandig worden was mijn ouders hun grootste bezorgdheid.. wij moesten onze plan kunnen trekken als zij er ooit niet meer zouden zijn.. en dat is denk ik wel goed gelukt

Ondertussen had mijn schoonzus al een zoontje en een dochter op komst.. mijn schoonouders zagen hun dochter en kleinzoon bijna niet meer, ik vond dit verschrikkelijk en zou dit nooit doen.. althans dat dacht ik.. 

tijdens de zwangerschap veel steun gehad en bezorgdheid, tot de bevalling.. mijn bevalling liep allesbehalve zoals het moest, zwangerschapsvergiftiging, spoedkeizersnede, reanimatie en intubatie van ons kindje, transfer naar Gent en ik in Zottegem, en dagen niet bij ons zoontje kunnen zijn

Omwille d borstvoeding die niet goed op gang kwam, is mijn mama naar het ziekenhuis gegaan in Gent voor filmpjes en foto’s van ons zoontje, om toch maar die borstvoeding op gang te trekken, en dat lukte ook.. 

En daar begon het, de jaloezie.. mijn schoonouders voelden zich achteruit gestoken, maar het leek mij logisch dat ik mijn mama belde en niet zijn mama.. 

Zij deden ook steeds moeilijk over de regels van het ziekenhuis.. mijn schoonouders wouden altijd SAMEN binnen, maar dit kon gewoon niet.. dus dan weigerden zij maar het bezoek aan ons zoontje.. mij niet gelaten, dan was er maar lekker meer plaats voor mijn familie.. 

En opnieuw daarover ontstond er discussie, maar dit was hun eigen fout, zij wouden niet komen, maar opnieuw werd dat ons verweten..

Na weken in het ziekenhuis bleek uit tests dat ons zoontje MRSA had opgelopen tijdens de intubatie.. wij moesten dus extra voorzichtig zijn, we mochten enkel naar huis omdat ikzelf verpleegkundige ben & door de corona maatregelen er toch geen bezoek mocht komen.. 

Mijn mama, meter van ons kindje, had in het verleden reeds MRSA gehad (door de job) dus zij kon gerust eens naar ons zoontje komen kijken, toch omdat ik door de keizersnede wel hulp nodig had van mama

Opnieuw werd dat ons kwalijk genomen, mijn schoonvader is al een tijdje niet 100%, een mogelijke besmetting met MRSA zou hem alleen maar zwakker maken en dat net voor een zware operatie, wij wouden het contact met zijn ouders wat mijden om mijn schoonvader niet zieker te maken, maar wat wij goed bedoelden, namen zij opnieuw kwalijk op..

Al snel kwam door toedoen van mijn schoonzus enorm veel discussie naar boven.. verwijten tot ik er emotioneel echt door zat.. er werd mij verweten, als kersverse mama van een preemie baby met al deze problematiek, dat ik een slechte moeder zou zijn, dat ik mijn kind niet zou kunnen onderhouden en dat ik mijn huis moest onderhouden in plaats van op wandel te gaan met mijn kindje

Er werd ruzie veroorzaakt door mijn schoonouders en schoonzus tuusen mijn man en mij.. we hebben op het punt gestaan uit elkaar te gaan! Door hun fout.. ik wou niet telkens leven met alle verwijten die zij mij gooiden..

Wij werken met 2 fulltime, hebben ons eigen plekje, hebben een vaste job, hebben alles wat nodig is voor ons kindje en zelfs meer! Elke dag poetsen, vers eten koken, mijn mat moest savonds enkel lekker de voetjes onder tafel schuiven.. maar toch werd hem verweten met mij te moeten samen leven, terwijl ik elke dag in de weer ben voor mijn gezin.. ik werd enorm onzeker over mezelf als mama en als vrouw 😭

Gelukkig heb ik fantastische ouders en familie die goed voor me zorgen en steunen waar nodig! De stress van mijn schoonouders had een impact op mijn borstvoeding, en opnieuw voelde ik mij daar slecht over dat ik dit niet kon geven aan mijn kind.. door hun..

Na een gigantische bom die ontplofte heb ik gewoon gezegd wat er op mijn lever lag tegen hun, maar wel op een beleefde manier en zonder verwijten.. ook dat werd me kwalijk genomen en zorgde voor ruzie met mijn man.. ik kon dit niet verder aan.. en liet hem jammer genoeg de keuze tussen zijn gezin of zijn ouders.. gelukkig koos hij voor ons, want ook zonder hem zou ik dit niet kunnen..

Hij gaat nog steeds bij zijn familie met ons zoontje, en dit is best oke voor mij.. maar ik heb volledig gebroken met mijn schoonouders en schoonzus.. zij hebben mij enorm gekwetst en pijn gedaan op de moment wanneer ik echt steun en hulp nodig had.. 

Mijn man is peter van mijn schoonzus haar zoontje, is al 5 maand geleden dat hij zijn petekind gezien heeft.. en haar 2e kindje, een dochter, is intussen 2 maand en heeft mijn man nog nooit in het echt gezien.. 

We hebben ze wel financieel gesteund en geholpen in tijden dat ze het moeilijk had, maar achteraf het deksel op onze neus gekregen.. 

Hieruit heb ik wel geleerd dat enkel nog mijn gezinnetje telt, en al wie mijn gezin pijn doet zal verwijderd worden uit ons leven!