Het leed dat obstipatie heet

Vrijdagavond kom ik om 6 uur thuis van mijn stage. Ik hoor dat Izzy die dag alweer niet heeft gepoept. Shit. Gisteren ook al niet, op dat hele kleine stukje vrij harde ontlasting na. Het weglaten van de rijstebloem heeft dus ook niet geholpen. 

Ik zie haar heel hard duwen, maar in haar luier is hier niets van terug te vinden. Internet afgestruind naar wat we kunnen doen. Flesjes verdunnen, laxerende middelen etc. helpen op dit moment al niet meer. De harde poep die bij de uitgang zit, zal er toch eerst uit moeten. Dan maar als eerste poging: thermometer inbrengen, helaas zonder effect. Wel handig dat we dan meteen weten dat ze geen koorts heeft, wat ons later op de avond nog vaak gevraagd gaat worden. 

Inmiddels is het kwart voor 8. Snel nog even naar de dichtstbijzijnde drogist om te kijken of ze daar een wondermiddeltje voor haar hebben. Meer dan wat zeep en lactulose kunnen we hier niet krijgen. Ook maar weer een pak van de vertrouwde Hero hypoallergene zuigelingenmelk meegenomen. Drie dagen gelden waren we geswitcht naar een ander merk, gewoon om eens uit te proberen. Dom natuurlijk, maar dat is achteraf altijd makkelijk gezegd.

Terug thuis ligt ze in de armen van papa te slapen. Gelukkig, want in de twee uur ervoor had ze alleen maar gehuild en proberen te persen. Om negen uur neem ik haar van hem over omdat hij moet gaan werken. Uiteraard wordt ze dan wakker en begint het allemaal weer opnieuw. Poging 2: stukje zeep opsteken. De zeep komt al vrij snel weer terug, de ontlasting blijft nog altijd zitten. Op dit moment is de ontlasting wel te zien. Het zit vast in de anus, welke inmiddels een doorsnede van zo'n 8mm heeft. 

Ondertussen is oma gebeld en zij doet Izzy is badje zodat ik ondertussen de huisartsenpost kan bellen. Na een korte 'in de wacht', werk ik me samen met de assistente door een heel triagesysteem heen. Wanneer heeft ze voor het laatst gepoept? Twee dagen geleden. Wat heeft het consultatiebureau ervan gezegd? Ik was om 6 uur thuis en toen was daar al lang niemand meer. Is er nog iets aan de voeding veranderd? Nee hoor. Jawel, een ander merk melkpoeder, maar dat vertel ik jou niet, want dan krijg ik te horen dat ik terug moet naar het oude merk en daar heb ik nu niets aan. Krijgt ze alleen melk? Nee, ook sinds 4 weken fruit- en groentehapjes. Welke heeft ze het laatst gehad? Appel met banaan in de afgelopen 3 dagen. U weet dat banaan stopt? Ja, daar ben ik nu ook achter! Heeft ze koorts? Nee, 36.9.

Ook nu komen weer de adviezen die ik zelf ook al had bedacht: thermometer, zeep en badje. Dan moest ik maar een zetpil inbrengen en over een half uur terugbellen. Na een lichte weerstand vanuit mijn kant - ik denk echt niet dat dit gaat werken, hoor! - toch maar afgesproken dit een keer te proberen. Terug naar boven waar Izzy net uitgebadderd was. Zetpil erin geduwd en maar weer wachten. Uiteraard wederom geen ontlasting. Om 10 uur  teruggebeld naar de huisartsenpost. Ditmaal een andere assistente aan de lijn gekregen. Om me niet het hele verhaal nog eens te laten vertellen zou de andere assistente me zo meteen terugbellen. Weer een kwartier later gaan dan eindelijk de telefoon. Op zo'n moment gaan de minuten toch ineens een stuk langzamer dan wanneer je een vrolijk, wel poepend, kindje hebt. Het is de dienstdoende huisarts die me terugbelt. Hij stelt een klysma voor. Alleen weet hij niet of dat op deze leeftijd zomaar gegeven mag worden. Hij gaat het overleggen met de apotheek en dan belt hij me weer terug. Deze keer duurt het maar 5 minuten voordat de telefoon weer gaat. Ik kan bij de apotheek klysma's gaan ophalen. Ieder uur mag ik haar een halve geven. 

Oma springt in de auto en zo'n 3 kwartier later is ze terug. In de tussentijd heeft Izzy gelukkig toch weer een beetje kunnen slapen. Het is natuurlijk al lang bedtijd geweest, maar door de pijn van het persen lukt het haar nauwelijks om een beetje rust te vinden. Ik leg haar op de bank met een verschoningsmatje eronder. Nog een laatste keer wrijf ik over haar buikje om daarmee, misschien wat naïef, de pijn wat te verlichten. Ze glimlacht. Zo lief! Ondanks dat ze zich niet goed voelt, laat ze me toch nog weten dat ze mijn gebaar kan waarderen. 

De klysma. Een tubetje met 5 ml inhoud. Hoe gaan we deze voor de helft inbrengen? Mijn moeder brengt hem bij haar in en ik houd ondertussen haar kleine handjes vast. Op goed geluk wordt de helft ingespoten. Hierop begint ze meteen weer hard te persen. Zo sneu om te zien! Ze loopt helemaal rood aan, huilt en haar anus staat bijna op springen. Met heel veel pijn en moeite komt er ondertussen een keuteltje zo groot, en ook bijna net zo hard, als een knikker naar buiten. Helaas zit er nog steeds een grote hoeveelheid net zo harde ontlasting vast in haar darmpjes. Na nog meer persen, nog meer huilen en een nog roder hoofdje volgen er nog 2 van zulke stukjes. 

Omdat de hele boel nu echt op springen staat, bellen we nogmaals de huisartsenpost op. Een vrolijk melodietje als gevolg. Na 10 minuten wachten vinden we het goed geweest. We stappen alvast de auto in en rijden richting de eerste hulp. We zijn al een kwartier onderweg als ik dan eindelijk iemand aan de lijn krijg. 
Goedenavond, ik heb eerder op de avond ook al een keer gebeld voor mijn dochter met obstipatie. Momentje mevrouw, ik  krijg een spoedlijn binnen. Ja hoor, dat kan er ook nog wel bij. We zijn op 5 minuten van het ziekenhuis als ik haar weer aan de lijn krijg. Ze gaat met de huisarts overleggen - het is net 12 uur geweest, dus er is een andere huisarts aanwezig -  en dan belt ze weer terug. 

We rijden de parkeerplaats van de SEH op, maar ik ben nog niet teruggebeld. We melden ons aan het loket, waar we nogmaals een samenvatting van de hele avond hebben gedaan. De verpleger belt met de huisartsenpost. De assistente die me terug zou bellen komt aan de lijn. Ik krijg de telefoon overhandigd zodat ze me kan vertellen wat ze zojuist van de huisarts heeft doorgekregen. Probeer nog maar een keer om een klysma te zetten. Thuis. Ik vertel haar dat dit mijns inziens écht geen optie is. Hierop biedt ze me aan dat we dit ook aan bij hen kunnen gaan doen. 

We lopen naar de overkant en ook hier moeten we natuurlijk even wachten voordat we geholpen worden. We treffen een zeer vriendelijke huisarts. We vertellen nog maar eens dat ze al twee dagen niet heeft gepoept, dat alle huis-tuin-en-keukenmiddeltjes en een klysma geen effect hebben gehad en dat we het nu zelf niet  aandurven om thuis nog een klysma te zetten. Ze heeft alle begrip voor de situatie en onderzoekt ondertussen haar harde buikje. De ontlasting zit inderdaad tot vrij hoog in de dikke darm vast. Met een thermometer probeert ze de ontlasting naar buiten te krijgen. Izzy's hoofdje loopt opnieuw rood aan. Deze keer nog roder dan alle voorgaande keren bij elkaar. Maar... het heeft nu wel effect! Er ligt een hoopje keiharde ontlasting op de behandelbank. Door het harde persen heeft ze ook nog wat geplast wat over de huisarts geen is gevlogen. Maar wat een opluchting. Vooral bij Izzy, maar mama en oma kunnen ook wel een gat in de lucht springen. Dan komt er nog wat meer ontlasting. Deze is al wat dunner van consistentie. De banaan is er wel nog steeds in te herkennen.

Volgens de arts hadden we dit ook echt niet thuis moeten behandelen. Het voelt toch wel goed om die bevestiging te krijgen. Zitten we gelukkig niet zomaar om 1 uur 's nachts met een baby'tje op de huisartsenpost. 
Voorlopig even geen banaan voor haar en nog een aantal dagen lactulose om het wel door te laten lopen. Verder nog een lidocainegel voorgeschreven gekregen om de pijn aan haar anus wat verlichten zodat ze wel gewoon zou blijven proberen te poepen.
Nog voordat we in de auto zitten, is Izzy al in een diepe coma. Op dit klein mensje heeft het toch een grote indruk gemaakt. 

Zaterdagochtend wordt ze om 8 uur wakker. Weer die big smile van haar, die we zo gewend zijn. Ik geef haar een verdund flesje, om alles toch wat soepeler te houden. Een uurtje later zie ik haar toch weer wat persen en in de luier vind ik nog wat harde ontlasting. Ik besluit om het restje van de klysma in te brengen. Hiermee komt het laatste restje naar buiten. Zo, nu is ze alles kwijt!
De rest van de dag krijgt ze ook nog geen rijstebloem en in haar groentehapje van die middag gaat een scheutje lactulose. 

Zondagmiddag heeft ze als fruithapje blauwe bessen met appel gekregen. Haar hele gezichtje onder, dus flink poetsen erna, maar dat geeft allemaal niets meer. 's Avond had ze weer gepoept. Zelden zo blij geweest met zo'n volle luier! 

Nu is ze weer helemaal de oude. We blijven echter wel bij de vertrouwde Hero melkpoeder, ze krijgt even geen banaan en de rijstebloem zijn we wat matiger mee. Er zijn toch leukere dingen die je op een vrijdagavond kunt doen...