Het leed dat kinderbescherming heet

Lieve allemaal, 

Ik schrijf dit omdat we al nachten niet slapen, terwijl het belangrijkste deel van ons leven steeds beter hersteld van een verschrikkelijke val van de commode. 

Onze lieve dochter is woensdag ochtend tijdens het verschonen door mijn man van de commode gevallen. Verschrikkelijk en vooral omdat ze daardoor in het ziekenhuis is beland. 

Ik zal even een korte beschrijving geven hoe die ochtend eruit zag.

Onze dochter slaapt gewoonlijk tot een uur of 9 à half tien, ideaal want  dan heeft ze een tuk gemaakt van zo'n 12 a 14 uur! Die ochtend werd ze om half 5 huilend wakker, ik denk zelf een nare droom. Ik heb haar uit haar bedje gehaald en tussen onze kussens in gelegd waar ze weer heerlijk in slaap is gevallen. 

Onze wekker ging die dag rond half 8, want ik moest om kwart voor 9 beginnen. Mijn man werkte thuis en is beneden aan de gang gegaan terwijl onze dochter nog steeds lag te slapen. 

Ikzelf werkte tot kwart over tien en bij het naar huis lopen keek ik op mijn telefoon, rem berichtje van mijn man van 9:40: "Ik weetniet wat ik moet doen! Lily is van de commode gevallen." Waarna ik rennend naar huis ben gekomen. 

Eenmaal thuis zat mijn dochter rustig bij mijn man op schoot en zag ik dat ze erg bleek was en een flinke blauwe plek aan de linkerkant van haar hoofd, rondom haar oog. 

Ze stak meteen haar armpjes uit en moest huilen dus heb ik haar overgenomen, even getroost en geprobeerd de fles te geven die ze nog niet had gehad. Deze wilde ze graag hebben en de 150 ml verdween netjes in haar buikje. Op het moment dat ze de fles nog kreeg kwam er net iemand van het kadaster langs, we wonen in een nieuwbouw wijk, om de grenzen van de tuin en het huis aan te geven. Compleet onhandige timing, maar ja daar konden we niets aan doen. Dus om de drukte te vermijden ben ik met haar naar boven gegaan en bij het opstappen van de boven verdieping gooide ze de hele fles er uit. Ze was opeens slapper dan daarvoor en haar hoofdje kon ze eigenlijk niet meer zelfstandig omhoog houden, iets dat ze als baby van bijna 7 maanden prima kan. Ik belde mijn moeder in paniek en die zei als je het niet vertrouwd bel dan 112, wat ik beneden heb gedaan. 

Houd je kind zo stil mogelijk, tegen je aan of leg haar stil neer. Blijf bij haar, doe de deur open, sluit huisdieren op, je snapt alle standaard regeltjes. Ambulance was binnen no time bij ons, twee auto's en terwijl de mannen bezig waren met onze dochter hoorden we dat de trauma helikopter stand by stond. Op dat moment merk je pas hoe serieus het ècht is. Na alle controles is ze meegenomen in de ambulance en met spoed naar het ziekenhuis in Hoorn meegenomen. 

Hier heeft ze best een tijd aan de monitor gehangen en hebben we dokters gesproken over wat er is gebeurd. Ze kreeg een ct scan waar ik naast heb gestaan met zo'n mooi schort voor en terwijl ze de buis in ging moest ze weer zo verschrikkelijk spugen, snel omhoog gehouden en na wat spuug weg vegen nog een keer de foto's gemaakt. Opeens werd er een infuus bij haar aangelegd, bloed afgenomen en kregen we te horen dat er een bloeding in haar hoofd te zien was en daarom werd overgeplaatst naar het VU. Met loeiende sirenes naar Amsterdam is best heftig en hoe erg kan je je ergeren aan mensen die toch nog even die ene vrachtwagen moeten inhalen terwijl ze zien dat er een ambulance aan komt. 

Eenmaal in het VU werd ze opgenomen op de kinder IC en kwamen alle slangetjes en draadjes tevoorschijn. Die dag werden er röntgenfoto's van haar hele lichaampje gemaakt om te zien of ze ook iets had gebroken en een netvlies scan om te zien of ze punt bloedinkjes had in haar ogen.

Die middag hadden we een gesprek met de artsen om te vertellen wat er is gebeurd die ochtend. 's Avonds kwam de kinder arts met ons bespreken wat er uit de onderzoeken is gekomen. Tot onze grote schrik vonden ze de verwondingen zo serieus en dachten ze dat dit het meest paste bij toegedaan letsel. De uitslagen wezen in hun ogen op het shaken baby syndroom en leken de blauwe plekken op een hand afdruk en dus zou het erop wijzen dat wij haar hebben geslagen. Totaal verslagen en vol ongeloof kwam het verdriet en de boosheid mijn ogen uit rollen. Mijn lieve kleine meisje, waarom zou ik haar in hemelsnaam iets aan doen? Ik kan niet geloven dat mijn man haar wel iets zou aan doen. 

Radeloos van ons kindje dat natuurlijk gehavend in een bedje ligt, maar de kans dat ze niet met ons mee naar huis mag omdat ze ons geen goede ouders vinden om haar een veilig thuis te geven is onbegrijpelijk. 

We kunnen allemaal begrijpen dat het helaas nodig is om kinderen in bescherming te nemen. Het is goed dat er voorzichtig wordt omgegaan met letsel bij kleine kindjes, maar dit slaat helemaal door naar de andere kant. 

We hebben in het Ronald McDonald huis geslapen, naja geslapen vooral wakker gelegen. 

De volgende dag stonden wij om half 8 weer op de IC. Bij de artsen ronde kregen wij te horen dat ze een MRI wilden maken om de bloeding opnieuw te bekijken. Het nadeel voor kleine kindjes is dat ze stil moeten liggen, dus zou ze onder narcose moeten. Best geschrokken hierover, omdat ze zo jong is, maar toch besloten om het onderzoek te laten doen. Het andere onderdeel was een gesprek met Veilig thuis, de organisatie die de melding van (mogelijk) kindermishandeling behandeld. 

Die middag, ging zij voor MRI precies tijdens ons gesprek. Ik vertikte het om het gesprek af te ronden, mijn kindje ging onder narcose en daar zou ik bij zijn. Dan maar later aan de telefoon afronden. De narcose ging heel snel en daarom moesten we het gesprek toch meteen afronden. In het eerste gedeelte was ik vooral heel verdrietig, maar het tweede gedeelte werd ik eigenlijk steeds bozer. Ik moest mijzelf verdedigen en vragen die werden gesteld waren steeds wijzender naar ons. Het gesprek is daarom snel afgerond. 

Mijn dochter herstelde die dag goed, de neurologische controles konden worden verlengd van elke een naar elke twee uur. De MRI uitslag was ook goed, de bloeding was niet verslechterd maar zelfs minder geworden. Ik heb de artsen regelrecht gevraagd of haar letsel, de blauwe plekken, de bloeding en de bloedinkjes op het netvlies van een val kùnnen komen. Het antwoord was ja, maar het is niet aannemelijk. 

Je voelt je zo machteloos, meer dan de waarheid kunnen wij niet vertellen. Het is al verschrikkelijk genoeg dat je dochter er zo aan toe is na een ongeluk, maar op het moment is de focus compleet gericht op je dochter bij je houden en niet hoeft mee te geven aan mensen die je niet kent. 

Vrijdag waren wij weer rond half 8 in het ziekenhuis, vandaag geen onderzoeken alleen bloed afname. Omdat ze merendeel voeding/vocht via infuus krijgt moeten een aantal bloedwaarden gecontroleerd worden. Later hoorden wij dat deze goed waren. Ze kreeg ook een ander middel voor de misselijkheid, iets waar ze veel last van had afgelopen dagen. Ze geeft echt over zoals wij volwassenen het ook doen, dus niet gewoon de guts melk die er bij baby's uit komt. Dit middel leek te werken. 

Die ochtend werden wij gebeld door de mensen waar wij gister mee gesproken hadden van veilig thuis. Ze wilden een forensisch onderzoek laten doen, wat een gesprek met ons in hield en het maken van foto's van haar letsel. Tevens hadden ze de raad van kinderbescherming ingeschakeld en de zaak aan hen overgedragen. Dit maakte het in onze ogen zo serieus dat we een advocaat hebben ingeschakeld, omdat ze ons compleet negeren en hun eigen conclusie al hebben getrokken. Iets waar wij ons totaal niet in kunnen vinden, omdat we ons kind niets hebben aangedaan. 

Een heel gedoe, want die middag moet er een advocaat ons hij staan en zo snel iemand vinden is nog best lastig. Na een aantal mensen gebeld te hebben, hadden we eindelijk iemand aan de lijn die ons kon helpen. 

Het forensisch instituut kwam rond half 2 al langs, eerst kregen wij een gesprek waarin we zo goed mogelijk de ochtend en het ongeluk moesten beschrijven. De advocaat luisterde mee, maar alles was volgens haar akkoord. Na het gesprek zijn deze mensen de foto's van mijn dochter gaan maken, wij mochten hierbij niet aanwezig zijn omdat kindjes kunnen reageren op ouders. Ze zijn maar liefst een uur en een kwartier bezig geweest met de foto's, je vraagt je dan toch af waar allemaal naar wordt gekeken. Na de foto's kregen wij te horen dat het in principe om de plekken op haar hoofd ging en dat er een paar blauwe plekken op haar billetjes waren gevonden. Plekjes die ik die avond daarvoor ook al had gezien, maar niet eens meer durfde te benoemen uit angst nog meer gezeur over ons heen te krijgen. 

Mijn moeder werkt aan de overkant van het ziekenhuis dus zij was al merendeel van de dag bij ons aanwezig, mijn man zijn vader was ook gekomen. Later die middag kwamen ook mijn vader en zijn moeder en hebben we samen gewacht tot het gesprek met de kinderbescherming eindelijk plaats vond. Het zou eerst tussen 5 en half 6 zijn maar dit werd uiteindelijk pas tien voor half 7.

Daar zaten we dan, met een kloppend hart in ons keel en het ergste scenario in ons hoofd. Helaas werd dit bevestigd en zijn wij voor een deel uit de ouderlijke macht gezet, komt onze dochter onder toezicht te staan voor 3 maanden, wordt zij uit huis geplaatst en mogen wij niet meer alleen met haar zijn. 

Verslagen, verdrietig maar vooral ook boos hebben wij het gesprek gehad. Onze advocaat luisterde mee en heeft samen met ons gesproken over hoe nu verder terwijl de dames op de gang hebben gewacht. Mijn man brak, tranen met tuiten. Ze pakken ons kindje van ons af! 

De dames van jeugdzorg die ook aanwezig waren vertelden ons dat ze theoretisch met mijn ouders mee naar huis zou mogen, maar dat zij eerst gecontroleerd moeten worden op eventueel strafblad e.d. 

De dames van de kinderbescherming hebben onze ouders ingelicht tijdens het gesprek met jeugdzorg, eveneens in tranen wachtten zij ons op. 

Die nacht deden we natuurlijk geen oog dicht, onbegrijpelijk en zeer onwerkelijk. We zijn zo blij met ons kindje, enorm gewild. Ze is zo makkelijk, dat je je zelfs niet kunt bedenken om haar iets aan te doen uit frustratie. Ze is geen huil baby, slaapt 's nachts altijd door en huilt alleen als ze iets nodig heeft. Ze is de makkelijkste baby van de hele wereld in onze ogen en zo'n lief mooi meisje. 

Zaterdagochtend kregen wij van de artsen te horen dat ze overgeplaatst kon worden naar het ziekenhuis in Hoorn, iets wat voor ons en bezoek toch ook wel heel fijn zou zijn. 's Middags werden we nog gebeld door de kinderbescherming, ja in Hoorn is geen camera toezicht dus jullie kunnen niet alleen je dochter bezoeken. Wie in jullie omgeving zou er bij jullie kunnen zijn om dit te doen? Ons beider ouders natuurlijk. Na een lang half uur kregen we te horen dat dit voldoende controle was en dat ze overgeplaatst kon worden, maar ze wisten niet of dat vandaag nog kon. Want ja de dag vorderde alweer. 

Gelukkig om 4 uur stond de ambulance voor haar klaar en konden we dit keer rustig naar Hoorn rijden. Lily was rond 9 uur helemaal op, nog twee keer gespuugd, een keer toen ze net in de auto stoel zat en nog een keer in het ziekenhuis in Hoorn. Ze is rustig in slaap gevallen en wij zijn naar huis gegaan. 

Thuis hebben we even gedouched en zijn daarna naar bed gegaan. We lagen in elkaars armen en opeens realiseerde ik me weer hoe schrijnend de situatie is. We zijn als de dood dat de forensisch onderzoek de mening van de doktoren alleen maar meer zal bevestigen, en dan? De gedachte ons meisje niet op te kunnen zien groeien, niet haar eerste keer te kunnen zien kruipen, lopen, woordjes. Iemand anders die ons meisje moet gaan opvoeden. Ik moet er niet aan denken, maar ben zo bang dat dat realiteit kan worden. 

Inmiddels is het zondag en gaat het steeds beter met haar. Ze drinkt goed, maar moet zeker een half uur in dezelfde positie blijven zodat ze niet spuugt. Snelle bewegingen maken haar blijkbaar nog erg misselijk, wat natuurlijk logisch is na de val. Verder kan ze alweer een beetje lachen en wordt steeds eer beweeglijker. Helaas heeft ze wel sinds vanochtend koorts, geen blaasontsteking want dat is gecontroleerd. We wachten nu op de laatste paracetamol zetpil en hopelijk valt ze dan weer lekker een hele nacht in slaap. 

Ik ben er letterlijk en figuurlijk ziek van. Ik ben constant aan de dunne en mijn man is aan het spugen. Iedereen in tranen, machteloos. Terwijl het eigenlijk hartstikke goed gaat met onze dochter, ligt de focus voor ons gevoel nu op ons onschuld bewijzen. Normaal ben je onschuldig tot het tegendeel is bewezen, nu ben je schuldig tot het tegendeel is bewezen. Ik voel me behandeld als een crimineel en compleet genegeerd. 

Wordt vervolgd.