Het leed dat de discussie over vaccineren heet!

Twee vrouwen op een kerkhof.

Staand bij een klein grafje. Een grafje waar haar bloedeigen kindje in ligt.

De pijn en het onbegrip wat zij voelen is immens, met geen pen te beschrijven.

Een pijn tot het diepste van de ziel, een allesomvattend gemis.

Iets wat je je ergste vijand niet toewenst.

Beide vrouwen hebben een verhaal, hun eigen verhaal.

De vrouwen kijken elkaar aan en zien de pijn en het gemis bij de ander in de ogen. Een traan rolt over een wang. Er is herkenning, er is een stille verbintenis tussen die twee mensen.

Één van de twee vrouwen begint te praten.

Ze kijkt ontredderd op.

'Mijn prachtige zoontje ligt hier...

Ik zal het mezelf nooit vergeven dat ik hem niet weg heb gehouden bij bepaalde mensen, dat ik hem niet beter heb beschermd.

Zo'n heerlijk puur mannetje.

We hebben hem gewoon in laten enten en toch is hij getroffen door een gruwelijke infectieziekte.

De ziekte greep hem en heeft hem niet meer losgelaten. Hij was nog te klein om er tegen te kunnen vechten.

Artsen herkenden het te laat, konden niks meer voor hem doen. En nu ligt hij hier..

Hoe kunnen mensen nou zo stom zijn om niet te vaccineren? Waarom zijn andere ouders die niet vaccineren zo godvergeten egoïstisch? Elke uitbraak van een infectieziekte kost een paar kinderen het leven. Dat hoeft toch niet meer in deze tijd?

Misschien had ik hem nog wel bij me gehad als anderen ook zo verstandig zouden zijn geweest om te vaccineren.

We moeten de vaccinatiegraad hoog houden om andere zwakke kinderen te beschermen.

Bij mij en mijn kinderen komen niet gevaccineerde kinderen in ieder geval nooit meer in de buurt!!

En ik zal me altijd hard blijven maken voor het grote belang van vaccineren en zoveel mogelijk mensen informeren over wat ons is overkomen en hoe we dat met ons allen tegen kunnen gaan.'

De vrouw naast haar kijkt haar aan. Verschrikt, geraakt, in elkaar gedoken, tranen branden achter haar ogen. Ze kijkt naar de grond en begint zachtjes haar verhaal te vertellen.

'Mijn dochtertje ligt hier.

Het was een kerngezond, levendig meisje. Altijd vrolijk.

Ze ontwikkelde zich perfect.

De eerste prikjes werden gezet. Alles in mijn moederlijf schreeuwde: NIET doen, dit is niet oké!!! Ze was nog zo klein, zo kwetsbaar...

Maar ik voelde het als mijn verantwoordelijkheid om het wél te doen, verantwoordelijk tegenover mijn dochter, verantwoordelijk tegenover de rest van de bevolking.

Na de eerste prikjes veranderde haar gedrag.

Ze heeft 12 uur lang onafgebroken gehuild, nee gekrijst.

Bij de huisarts kregen we geen gehoor, dit huilen gebeurde regelmatig na vaccinatie. We moesten haar maar een zetpil geven, het was niks om ons zorgen over te maken.

Mijn onderbuikgevoel zei me dat dit niet oké was en dat haar heftige reactie een bijwerking van het vaccin was.

Heel langzaam werd ze weer de oude. Maar dat vrolijke meisje van voorheen die zag ik helaas niet meer terug...

De volgende vaccinatie stond gepland. Weer zei alles in mijn lijf: NIET doen!!

En toch deed ik het, met lood in mijn schoenen.. Ik was er van overtuigd dat de overheid het beste met onze kinderen voor had en dat als er echt grote gevaren aan vaccineren zouden zitten we daar wel van op de hoogte gesteld zouden worden. Vaccins zijn immers veilig werd ons keer op keer verteld.

Onze dochter is nog geen 48 uur na haar tweede vaccinatie overleden. Ik vond haar in haar bedje, levensloos, blauwe plekken over haar hele lijf.. Te laat, we waren haar kwijt..

Uit het autopsie rapport is gebleken dat ze ernstig allergisch heeft gereageerd op het vaccin. Ze had hersenbeschadigingen.

Na zelf wat onderzoek gedaan te hebben blijken gemiddeld zo'n 5 tot 10 kindjes per jaar te overlijden aan de gevolgen van vaccinatieschade. Ik was met stomheid geslagen...

Ik vergeef het mezelf nooit dat ik niet naar mijn onderbuikgevoel heb geluisterd. Dat ik me nooit heb verdiept in de materie en in de feiten. Dat ik niet uitgesteld, gedeeltelijk of niet heb gevaccineerd. Dat ik maar zo vertrouwde op de 'rest'.

Met wat ik nu weet had ik hele andere keuzes gemaakt en had ik haar misschien nog bij me gehad.

Ik zal me dan ook altijd hard blijven maken om ouders bewust te maken van de eigen keuzes die zij hebben en de keerzijde van vaccineren.'

De twee vrouwen omhelzen elkaar innig, huilen en bedanken elkaar voor het eerlijke en oprechte verhaal. Ze wensen elkaar sterkte en moed in deze eenzame stille strijd.

Die dag hebben zij een hele wijze les geleerd.

Iedereen heeft een eigen verhaal, alles heeft twee kanten. Het is niet zwart of wit.

Maar het belangrijkste is nog wel dat mensen elkaar proberen te behoeden voor ellende, vanuit een goed hart.

De woede die zij aldoor hadden gevoeld was verdwenen. Het willen wijzen naar een schuldige voor wat hen was overkomen werd weggevaagd.

Lijnrecht tegenover elkaar maar toch naast elkaar staand. Beide getroffen door het noodlot. Beide een eigen verhaal, beide een eigen waarheid en beide een andere boodschap.

Het leven is niet maakbaar.

Ik hoop dat één ieder zich er van bewust is dat elke ouder het beste voor heeft met zijn/haar kind. Dat er geen ouders bestaan die hun kind, of dat van een ander, moedwillig in gevaar zou(den) willen brengen.

Laten we stoppen met elkaar voor idioten uit te maken omdat die ander een andere keuze maakt dan jij. Laten we stoppen met vingers naar elkaar te wijzen.

Laten we stoppen elkaar met artikelen om de oren te slaan met de boodschap: 'kijk en huiver!'

Het heeft zo weinig zin...

Iedereen maakt een keuze vanuit het hart, vanuit angst, afkomst, cultuur, ervaringen, onderzoek, opleiding, geloof, de eigen waarheid en bovenal vanuit liefde voor het kind.

Of je nou volledig vaccineert, gedeeltelijk vaccineert, uitgesteld vaccineert, homeopathisch vaccineert of niet vaccineert.

Of je je er nou jaren in verdiept, of alles klakkeloos aanneemt wat je leest of wat de overheid je voorschotelt. Of je nou enkel op wetenschappelijk onderzoek vertrouwd of vooral op je onderbuikgevoel. Of je nou heilig overtuigd bent van groepsimmuniteit of helemaal niet.

Het is allemaal goed, er is geen fout! Het is jouw waarheid, het is jouw keuze, het is jouw leven.

Deze vrouwen zijn weliswaar fictief in deze verhaallijn maar beide verhalen zijn in een andere context wel echt gebeurd. En gebeuren helaas nog dagelijks ergens op deze wereld...

Bedenk je altijd hoe zij zich zouden voelen bij bepaalde uitspraken.

Niemand hoeft weggezet te worden als onnadenkend wezen die zijn/haar kind moedwillig vergiftigd, een hippie, een geitenwollensok, dom, gevaarlijk, een roeptoeter en ga zo maar door.

Wat geeft jou het recht om zo over die ander te praten en die te veroordelen?

Zegt dat niet meer iets over jezelf en je eigen angsten en onzekerheden?

Heb jij in de schoenen gestaan van die ander? Heb jij door de ogen gekeken van die ander?

Heb jij meegemaakt wat die ander heeft meegemaakt?

Onderzocht wat die ander heeft onderzocht?

Gevoeld wat de ander heeft gevoeld?

Laten we elkaars keuzes nou alsjeblieft eens respecteren en accepteren. We zijn allemaal mensen van vlees en bloed, we hebben allemaal onze wensen, verwachtingen, angsten en dromen.

We leven in een vrij land en zolang dit land vrij is zijn we ook vrij om zelf keuzes te maken. Niks meer en niks minder.

Laten we naast elkaar gaan staan in plaats van tegenover elkaar.

Een ander is niet verantwoordelijk voor wat jou overkomt op dit levenspad.

Één ding hebben we allemaal gemeen als moeder, vader, oma, opa, tante en oom.

We willen allemaal dat onze (klein)kinderen, neefjes en nichtjes in goede gezondheid en gelukkig opgroeien.

In harmonie, in saamhorigheid en in liefde.

Laten we dat nooit uit het oog verliezen in deze harde, eindeloze discussie.

Namasté!