“Het” is weg, klaar, einde, fini!!

Het is weg, er zit niets meer, klaar!! Weg, weg, weg, was het enige wat ik op dat moment kon denken en nu was het zover. 

Na de operatie mocht ik direct naar huis, zodra ik mij een beetje oke voelde. Ik voelde mij vrij snel oke, volgens mijn begrippen. Thuis ga ik lekker op de bank met mijn dochtertje knuffelen, dacht ik alleen maar. 

Mijn ouders pasten op ons dochtertje bij ons in huis, zodat ik haar wel direct kon zien. Thuis aangekomen was het tijd om te eten, dus dit heb ik ook rustig gedaan. Eigenlijk werd er niet meer over gesproken, maar dit kwam vooral omdat ik er niet over wilde praten. Het was “goed” zo, dacht ik. Hier kwam toch weer mijn nuchterheid naar boven. 

Op het moment dat ik een miskraam kreeg hadden mijn man en ik vakantie. We gingen 5 dagen na de curettage op vakantie. Dit hebben we ondanks alles toch gewoon door laten gaan. Het was heel dubbel allemaal. Ik ging gewoon op vakantie alsof er niets aan de hand was, terwijl we net ons kindje hadden verloren. Dit zorgde af en toe voor een strijd in mijn hoofd. Kan het wel wat ik doe, horen we niet gewoon thuis te zijn, mogen we wel leuke dingen doen!? Nu achteraf gezien kan ik hier antwoord op geven en het antwoord is ja, je moet gewoon doen waar jij je goed bij voelt en wat anderen denken. Pff lekker laten gaan, zij staan niet in jouw schoenen. 

Stiekem was ik blij, dit klinkt wel raar zoals ik het nu typ, dat het in de vakantie is gebeurd. Nu hoefde ik namelijk tegen niemand op het werk te vertellen dat ik een miskraam had gehad. Ze wisten niet dat ik zwanger was, dus hoefde ik dit ook niet te vertellen. Lekker weg stoppen allemaal.... daar ben ik echt goed in. 

Ook kwam direct bij mij de gedachte op dat ik opnieuw zwanger wilde worden. Ik wilde graag een kindje! Dit hebben we dan ook met de gynaecoloog besproken toen ik voor controle naar het ziekenhuis moest. Ze gaven het advies 1 maand te wachten en daarna was het geen probleem. Dit hebben we dan ook gedaan en na 2 maanden was ik weer in verwachting, extreem snel misschien maar toch voelde het goed. 

Het is niet zo dat ik het kindje wat we verloren hebben ben vergeten, zo nu en dan denk ik er wel nog aan terug. 

Inmiddels is het 5 jaar geleden en heb ik het wel al enkele mensen verteld, omdat het ter sprake kwam. Nu kan ik er gewoon over vertellen en schrijven, destijds wilde ik dit gewoon niet. 

Ik denk ook dat ik bang was voor opmerkingen van mensen, zoals “Gelukkig heb je al een kindje”, “de natuur heeft voor je bepaald”, “beter zo, dan een kindje dat misschien wel een kasplantje zou zijn”. Uitspraken en opmerkingen waar je iemand (on)bedoeld heel veel pijn mee doet. Dit wilde ik niet en die muur om mij heen beschermde mij hier goed tegen. Toch vind ik het nu wel fijn als het ter sprake komt en ik mijn ervaring kan vertellen. 

De boodschap die ik iedereen dan ook wil meegeven, is dat iedereen op zijn eigen manier met verlies omgaat. Niets is goed of fout, zolang jij je er goed bij voelt. Niemand kan vertellen hoe jij je moet voelen.