Het is niet zo vanzelfsprekend

Opeens overviel mij het besef. Natuurlijk wist ik dit al maar nog nooit kwam het zo duidelijk binnen. Het leven,  gezond leven, in nooit vanzelfsprekend.  En dat doet zeer, dat de waarheid je levensbeeld aanpast.

Noem me misschien naïef,  maar toen ik jong was had ik nooit zo door dat mensen gehinderd werden door ziekte en welke lasten dit met zich meebrengt. Mijn moeder werkte (en nog steeds trouwens) op een woongroep met mensen met een beperking.  Als ik langskwam zag ik alleen maar mensen die daar op hun plek zaten en gelukkig waren. Zo was de maatschappij,  dacht ik als 12 jarige. 

Inmiddels ben ik 27 jaar, en moeder van twee zonen waarvan er 1 chronisch ziek is.  Dit kwam voor ons onverwacht,  maar hoort inmiddels bij ons leven. We zijn na 4 maanden al gewend om regelmatig in het ziekenhuis te zijn,  uitleg te geven over zijn ziekte en rekening te houden met de beperkingen die dit met zich meebrengt.  Maar eigenlijk is het niet normaal. 

Toch merk ik dat het normaler is dan ik hiervoor dacht. Nu ik een zieke zoon heb hoor ik in de omgeving steeds meer verhalen van kinderen die ook in het ziekenhuis hebben gelegen, zwangerschappen waar iets mis gaat of kinderen die onverwachts toch langdurig ziek zijn. En ondanks dat dit erg is, vind ik het ook geruststellend dat ik niet de enige ben.

Gisteren had ik een gesprek met een collega die ik al 9 maanden niet had gesproken. Ze is inmiddels 23 weken zwanger en straalt. Maar dat is alleen maar schijn.  Want haar 20 weken echo was niet goed. Er is iets mis met haar kindje,  en pas na de geboorte weten ze of ze gehandicapt blijft of dat het operabel is. Gewoon verschrikkelijk en totaal onverwacht.  Maar toch had dit gesprek een mooi staartje. 

Ik vertelde haar mijn verhaal,  hoe ik vooraf niets wist maar toch er doorheen kwam. En dat ik snap hoe gefrustreerd ze zich moet voelen met al die dokters die niets zeker weten. En ik zei haar,  als je eens je ei kwijt wil over de onzekerheid en onduidelijk van die kinderartsen dan weet je me te vinden. En bood haar een beetje hoop, want nu wisten we het. We zijn niet de enigste met zieke kindjes,  dat is namelijk best normaal!