Het is klaar. Dit is het einde dacht ik.

We eindigden onze eerste kerst samen op de SEH. Iets wat we niet hadden verwacht. Als Aaron maar geholpen kan worden dan vinden we dit ook best. Niets is belangrijker dan Aaron, maar ergens hoopten we dat we oudejaarsdag wel thuis zitten met zijn drieën. Na een aantal uur op de SEH doorgebracht te hebben mochten we naar de afdeling. Daar mocht een van ons blijven, geen twijfel mogelijk dit was ik. Ik blijf bij mijn baby. Het was een spannende avond, omdat ik bang was dat hij weer zou stoppen met ademhalen. Ik was bang dat ik het niet zou zien of horen en dat het dan te laat zou zijn. De verpleegkundigen vertelden dat hij aan de monitor zit en mocht er iets gebeuren dat ze er dan snel bij zouden zijn. Dit gaf mij ergens een goed gevoel, maar ik vertrouwde het niet honderd procent, doe ik nog steeds niet trouwens. Dat is mijn gevoel en is niets mis mee. Het zijn tenslotte computers. Technologie, daar kan ook wel eens iets mis mee zijn. Ik heb anderhalf uur geslapen geloof ik die nacht. Mijn man kwam vroeg in de ochtend terug, snel daarna kwam de arts met de verpleegkundige en zij vroeg of we naar de andere afdeling wilden gaan, omdat er heel veel kinderen met virussen op de afdeling liggen. Aaron is op dat moment amper 3 weken, het liefst wilden ze voorkomen dat hij ook nog eens een virus zou krijgen. Hier hebben we niet eens over nagedacht en gelijk ja gezegd. Prima. Ik wil niet dat mijn kind nog zieker wordt terwijl het onduidelijk is wat hij heeft. De eerste arts die ons had gezien op de SEH was een fijne arts, hij had een vermoeden wat het kon zijn na onze verhaal aangehoord en Aaron gecontroleerd te hebben. Een hele moeilijke naam. Ik wilde niet op het world wide web gaan zoeken naar informatie. Dit heb ik ook niet gedaan tot twee dagen later. Wat ik van de artsen en verpleegkundigen hier hoorde viel het mee en kwam het vaker voor. Vooral bij premature baby's werd er gezegd. Aaron heeft af en toe slechte saturatiemetingen laten zien, maar omdat hij zichzelf herpakte was dit goed. Als moeder zijnde vertrouw je het denk ik nooit meer honderd procent. Dit heeft niets te maken met de professionals in het ziekenhuis, ik vertrouw op hun kennis en kunde. Wel heb ik ze een keer ''aangesproken'' op iets. Ik werk ook in de zorg dus ben niet van gisteren. Een hele andere tak in de zorg dat dan weer wel, maar zie ook wel als er iets even niet oké is. 

Aaron is door de KNO arts gezien, hij heeft een scopie onderzoek gedaan, gekeken via zijn neus in zijn keel bij zijn larynx. Net drie weken.... Zo zielig om te zien. Het moest gebeuren dus ik hield me sterk. Ik wilde Aaron niet op schoot, dat moest zodat de arts zijn onderzoek kon doen. Daar was ik weer te zwak voor. Mijn man heeft hem vast gehouden. De arts zag duidelijk dat zijn larynx niet was zoals het hoorde te zijn. Contact met het Sophiakinderziekenhuis is gelegd, logopedie en fysio gestart.  We kregen te horen dat dit een milde vorm is dus geen zorgen, hij gaat er overheen groeien. 

Aaron heeft Laryngomalacie. Later meer hierover, hoe en wat bij Aaron. 

30 december mochten we naar huis, wel wilden ze in overleg hierover. Wij zeiden beiden wij vertrouwen het nu wel dus willen graag naar huis. Afgesproken dat we de lijntjes kort houden. We waren allebei op. Moe van alles. Zo hadden we dit ons niet voorgesteld. Ik heb geen tijd gehad voor mijn herstel. Vooral mijn bekkenbodem is het probleem. De rest is gelukkig snel genezen. Maar oud en nieuw wel graag thuis. Zo gezegd zo gedaan. 31 december een rustige dag. Wij hebben weinig mensen gezien en gesproken deze periode. Maar Aaron is het belangrijkste zeiden we nog, de rest komt later. Samen met Aaron hebben we naar buiten gekeken en genoten van het vuurwerk. Dankbaar dat we thuis mochten zijn. 

Dan is het nieuwjaarsdag, 1 januari 2022. Aaron voelde niet warm aan en zag er goed uit, maar ik had een voorgevoel. Mijn man zei ik ga hem wel tempen als ik hem uit bed haal. Dan ben je er gerust op. Hij ging naar boven en het duurde maar en het duurde maar. Blijkbaar heeft hij hem een aantal keer ter controle getempt. Daarna hoor ik heel voorzichtig mijn naam en ik ga naar boven, tempen we samen nog een keer. We gaan naar beneden. Ik bel naar de afdeling, ze hebben overlegd met de arts en zij melden ons aan op de SEH. Alweer. Weer hier. Wat is dit? Zijn temperatuur was te hoog om lager te krijgen met minder kleding. Ergens heel fijn dat mijn man ook op de SEH werkt, hij verstaat wat ze zeggen en wat ze doen. Ik ben soms even buiten mijn lichaam getreden denk ik, zo moe was ik van alles. Kreeg niet alles meer mee. Hij was nog geen 4 weken oud en we zaten weer hier. Waarom? Ze hebben wat testen gedaan. Uitslagen krijgen we morgenochtend pas wordt er gezegd. Ik zit op een stoel en doe eigenlijk helemaal niets meer dan kijken wat er gedaan wordt. Aaron was moeilijk te prikken om een infuus aan te sluiten. Deze wordt uiteindelijk gezet in zijn hoofd. Ik wist niet dat dit kon. Ik word er misselijk van. Ik trek dit niet meer. Hij wordt weer aangesloten op de monitor voor zijn waarden en een infuus via zijn hoofd dus. We moeten nu alles bijhouden zoals voeding en zijn luiers wegen. De sonde komt ter sprake. Dit wil ik niet. Willen eerst echt kijken hoe hij verder eet. Ik blijf niet. Ik wil deze nacht niet blijven. Oké ik wil blijven, maar ik doe het niet dat is me te veel. Ik ben bang dat het klaar is. Dat het einde verhaal is. Ik begin te huilen, ik denk dat Aaron dood gaat met de temp die hij heeft en door afgelopen weken. Ik denk dat Aaron net zo moe is als dat wij zijn. Wat heeft hij denk ik tussendoor!?? Mijn hersens zijn continu aan het werk, niet stil. Het houdt niet op. Er gaan allerlei scenarios door mijn hoofd. Mijn man blijft de eerste nacht en hij belt zijn zus om mij op te halen. Hij vertelde hoe en wat aan de telefoon. Het was al ruim na middernacht, zij haalt mij op en brengt mij thuis. Erg fijn, want ik had niet kunnen rijden.  Ik vertrouw het niet meer en verwacht een telefoon met slecht nieuws. Dat gevoel kan ik maar niet uitschakelen. Het gaat niet uit, ik word gek van mijn eigen gedachten.

Wordt vervolgd.