Het huis vol en een kindje die overprikkeld is

Van de een op andere dag opeens 8 personen te logeren. Dat is wel érg veel voor onze kleine man. Hoe dat zo kwam? Ik zal het vertellen...

Mijn mans zwager is vrachtwagenchauffeur en kwam deze kant van Turkije op. Hij zou dinsdagavond gezellig bij ons komen eten, om vervolgens weer naar Adana terug te rijden met zijn vrachtwagen. Echter werden we gebeld dat hij onwel was geworden. Alles is gelukkig goedgekomen! Maar na dat nieuws is een deel van mijn schoonfamilie in Adana in de auto gesproken, 7 uur gereden en naar ons toe gekomen.

8 man sterk, kwamen in de nacht van dinsdag op woensdag om 4 uur aan. Fijn om ze eindelijk weer te zien, helaas was de reden minder leuk natuurlijk. Toen mijn kleine man en ik opstonden (mijn man had ze 's nachts ontvangen) zat opeens het huis vol! De kleine man keek z'n ogen uit, maar was ook gelijk erg uit zijn doen. Chagrijnig, niet willen eten, huilerig, bij niemand op schoot willen. Goed, hij moest even wennen, logisch natuurlijk. Maar de rest van de dag waren ze allemaal weer weg, in het ziekenhuis van mijn mans zwager. Ze kwamen tegen 4 uur 's middags weer aan en Can was gelukkig al iets meer gewend. Even met de nichtjes knuffelen en opa en oma kregen ook alle aandacht van mijn mannetje.

's Avonds om 8 uur lekker in z'n bedje, maar hij is veel stilte gewend. Ik ben altijd 's avonds alleen thuis, dus veel lawaai maak ik niet :). Tsja acht Turkse familieleden is wat anders natuurlijk. Tot 10 uur al 4 keer wakker geworden. Om 10 uur vertrok de familie weer terug, maar de indrukken waren al gemaakt. Kleintje heeft de halve nacht gehuild, veel wakker, onrustig en dat heeft nog tot vandaag geduurd (gisteren nacht was ook drama). Hij is vandaag gelukkig weer lief aan het spelen. Hopelijk zijn de indrukken een beetje verwerkt en zitten we nu weer een beetje in een Rust, Regelmaat en Reinheid schema.

Nogmaals, gelukkig is mijn mans zwager ook weer opgeknapt, dat is natuurlijk het allerbelangrijkste goede nieuws. En het was toch ook fijn om iedereen even te zien, ondanks de reden.