Het gevecht tegen kalmeringsmiddelen

Eindelijk mochten we naar jou toe. Je lag op afdeling pelikaan 🦩 Overal lagen snoeren en draden. Je lag aan de volledige beademing en had overal palen en apparaten staan.

We waren veel gewend van jouw NICU tijd maar dit overtrof toch alles. Jouw hersenen werden goed in de gaten gehouden vanwege de grote risico’s op hersenschade.

Na enkele uren aan jouw grote bed zitten, werden we door de verpleging verzocht om naar onze kamer in het RMD te gaan, wij waren moe en verslagen van alle spanning en de emoties. Ze zouden ons bellen als er wat was.

We besloten dit advies op te volgen en huilend liepen we samen de afdeling af.

Je was bleek en lag in een groot bed op een aankleedkussen. Je had net maatje 56 aan. Ze hadden ons uitgelegd waarom je in een groot bed lag, zo konden ze bij calamiteiten er aan alle kanten bij. In een ledikant zouden ze niet genoeg ruimte hebben. Je werd gesedeerd zoals zij dat noemen.

Ik vind het een verschrikkelijke uitspraak sederen, alsof je een wild dier bent wat verdoofd word. Je was ons kleine ventje. Zo kwetsbaar.

Na het avond eten wilde ik echt nog terug. Ondanks het advies van de verpleegkundige om even onze rust te nemen. Mijn gevoel zei dat we dit moesten doen. Dit gevoel klopte, we stapte uit de lift en werden gebeld. Je was sinds ons vertrek onrustig aan het vechten tegen je rustgevende middelen en je was niet comfortabel. Je vocht tegen alles waar je tegen kon vechten, de beademing, je slaap medicatie.

We waren gelukkig snel bij je waarop je kalmeerde. Ze gaven aan dat ze je andere middelen gingen geven om je lijf de nacht door te laten komen, je had pijn. De drain moest er nog in blijven, dus je moest blijven slapen.

Mijn hart brak want je had zichtbaar moeite met alles wat je overkwam. Je reageerde goed op onze stem en tot de medicatie in gewerkt was bleef ik bij je ik aaide je over je bolletje, en praatte zachtjes tegen je.

Je viel weer rustig in slaap, we zijn kort daarna weer terug gegaan om te gaan slapen. We wilde de volgende ochtend vroeg er weer zijn.

We belde nog even met onze familie en gingen slapen.

Om 7 uur in de ochtend waren we al weer bij je en toen begonnen alle verdovende middelen en slaapmedicaties weer slechter te werken je was weer heel onrustig. Maar meer mocht je niet hebben. Er werd overlegd en besloten dat de drain eruit mocht. We moesten op de gang wachten want dit was een steriele handeling.

Na een half uur werden we geroepen dat we bij je mochten. Je werd al langzaam wakker dus de beademing ging er vanaf. Je begon heel zielig te huilen in jouw huil was zoveel pijn te horen. Ik kroop samen met papa naast jou in bed. Je wilde draaien maar dat deed zeer.

Heel de dag hebben je vader en ik bij je gelegen om de beurt. Tegen de avond werd het te gevaarlijk om in dit bed te blijven en besloten de verpleegkundige op pelikaan dat je naar een rekken bed moest. Dit kwam nooit naar zo’n zware operatie voor.

Vrij wel direct wilde je je optrekken aan het bed maar dit mocht echt niet waardoor ze je toch weer meer rustgevende middelen zouden gaan geven. Je jammerde van de pijn maar ook liet je een ontzettende sterke kracht zien.

We wachten dat je in je diepe slaap bent gevallen. En gingen weer terug naar onze kamer. Slapen. Er was weer een dag voorbij, een dag dat jij mag leven. De kritieke periode ben je bijna uit. Toch is rustig herstellen een must. ‘S nachts werd ik een aantal keer wakker en heb ik de afdeling gebeld. Je lag rustig te slapen. Waarop ik ook weer rustig kon slapen.

In de ochtend werden we wakker gebeld, we mochten niet schrikken maar je mocht naar leeuw. Ze vroegen of we wilde komen zodat je zo over geplaatst kon worden.

Wat een opluchting was dat we schrokken zo erg dat we werden gebeld.

Eenmaal snel aan gekleed een koud worstenbroodje te hebben gegeten, waren we er. De zusters waren de overdracht aan het doen.

Wat we op dat moment niet besefte is dat je van de goede pijnstillers af moest. En je dus met paracetamol en nog een andere pijnstiller het moest doen, en je dus veel meer pijn zou hebben.

Toch deed je het heel goed. We werden bij een tiener op de kamer geplaatst en dat leverde veel stress op voor ons en jou, de lieve jongen was doof en had het syndroom van down. En jij kreeg daardoor je rust niet. Er was weinig begrip hiervoor, want de afdeling lag vol en vanwege corona konden ze niks optimaal benutten. Je vader en ik zijn met de arts in gesprek gegaan hebben de afdelingshoofd er bij gehaald en uit eindelijk hebben ze toch met wat verplaatsingen kunnen regelen dat je bij een ander 1 jarig kindje op de kamer kwam. Ze zagen het ook aan jouw waardes dat het op die kamer ineens stukken beter ging. En de afdeling gaf daarop een excuus.

Fijn dat we ons kind toch zelf het beste kennen.

Jouw verdere weg op leeuw vertellen we de volgende keer 🦁

Trending: Zo train en beweeg ik thuis