Het eigen bedje

Heel makkelijk verliep het in principe met onze eerste jongen. De zwangerschap was vrijwel kwaal loos. Eden at goed, sliep na 4 maanden 's nachts al door en na 6 weken mochten wij zijn eerste glimlach al bewonderen. 

Oh wat was het heerlijk, kroelen met mijn eerste kindje in bed. Het voelde zo veilig en warm. En als hij om de 2 uur gevoed moest worden was het vaak toch handiger om hem in mijn bed te laten slapen.  Als kind heb ik zelf ook tot mijn 5e jaar tussen mijn ouders ingeslapen. Tot dat het echt iets te gezellig werd en ik toch echt naar mijn eigen bed moest. Nu herhaalt de geschiedenis zich alleen probeer ik eerder in te grijpen dan mijn ouders bij mij deden.

Eden was vroeg met het 'doorslapen' 's nachts. Binnen 4 maanden kreeg hij om 19:00 zijn laatste flesje en meldde zich pas de volgende ochtend om 08:00 weer. Alle moeders in mijn omgeving konden het niet geloven. Mijn partner en ik hadden bedacht dat hij dan net zo goed wel in zijn eigen kamertje kon slapen, maar toen was het al te laat. Eden kan niet meer alleen slapen en moet de warmte van mama of papa voelen.

Hij huilde net zolang tot een van ons bij hem kwam kijken. Bij het bedje blijven staan werkte ook niet want die grote ogen en dat gilletje zorgde er al gauw voor dat we niet meer weg durfde te lopen. Het gehuil werd zo hysterisch dat hij moest hoesten en dat klinkt net alsof hij stikt. Wat hem betreft ging hij 3 uur lang door zonder oog dicht te doen.

Elk advies van het consultatiebureau en de leidsters op de opvang opgevolgd." Eerst laten huilen en dan eventjes kijken en het kindje kalmeren. Vervolgens maak je die pauzes steeds langer en dan gaat hij het vanzelf begrijpen." Niet dus.

Getraumatiseerd zitten mijn partner en ik avond na avond met grote ogen naar de televisie te staren alsof er niets aan de hand is. Omdat Eden overdag naar de opvang gaat vind ik het te zielig en vermoeiend voor hem om hem uren te laten huilen. Huilend in slaap vallen vind ik zelf ook heel onprettig, vooral met wakker worden.

Het probleem is, naarmate Eden ouder wordt, ook bekend op de kinderopvang. Daar slaapt hij namelijk ook heel slecht, juist omdat we hem er gewend aan hebben laten raken dat hij het niet alleen hoeft te doen. De leidsters hebben geen tijd om hem in slaap te sussen.

Het ergste is dat als Eden in ons bed ligt, hij echt twee minuten later in dromenland vertoefd. Eden zijn zin en mama en papa eindelijk een rustige avond.

De maanden strijken voorbij. Af en toe lijkt het erop dat hij dan toch even in zijn eigen bedje kan. Maar 's nachts wordt hij wakker, zoals alle baby's, en heeft dan door dat hij toch niet op de gewenste bestemming ligt. Woedend maakt hem dat.

Het probleem verergert als hij inmiddels kan staan en "mama" kan roepen. Hij krijst erop los en roept als een verdwaalt kindje op de markt mijn naam. Het gaat door merg en been. "Het is jouw schuld, jij hebt je zoon veel te veel verwent" beschuldigt mijn partner mij. Er zit een kern van waarheid in. Ik had niet zo vaak bij hem moeten kijken als hij huilde en niet zoveel moeten kroelen in mama's bed.

Toch maar weer in ons bed dan, vanaf volgende week proberen we het gewoon opnieuw..denk ik ..