Het eerste verkoudheidsvirus.. hier zaten we op te ‘wachten’

Weken gingen voorbij en de angst voor ziek worden werd steeds groter. Het kon immers niet zo lang meer duren.. De gesprekken met de kinderartsen gingen voornamelijk over de risico’s van verkoudheidsvirussen. Hoe zou ze dit aanpakken? Terwijl iedereen zich druk maakte over Corona was dit niet een zorg van de artsen. Het gevaarlijkste was het RS virus, wat al vanaf haar geboorte volop aan het verspreiden was. Dus toen ze ziek werd en we naar het ziekenhuis reden begon de angst voor dit virus steeds groter te worden. De avond voor het bellen zagen we al dat ze zieker werd, maar besloten haar de ruimte te geven en zijn gaan slapen. s Nachts leek het oké te gaan, tot het vroeg in de ochtend was en haar koorts verhoogde. Haar saturatie verlaagde en haar hartslag kwam in een piek tot de 225z voor het eerst was er een echt alarm! We moesten het noodplan gaan inzetten. Snel bracht ik haar broers op de opvang en school en haastte mij naar huis. Papa had haar vast en vertelde geschrokken dat ze korte ademstops had gemaakt. Zo snel mogelijk hebben we het ziekenhuis gebeld en 20 min later was onze aankomst in het ziekenhuis vlakbij huis. Door alle zenuwen de weken ervoor stonden de koffers altijd klaar.  Na mij aan te horen en wat korte onderzoeken werd er direct transport geregeld naar Maastricht. Dit volgens de gemaakte afspraken, want mocht ze ineens verslechteren heeft Maastricht een kinderIC (PICU). Vol zorgen stapten we in de ambulance met een ziek meisje wat ondiepe slaap was en een saturatie had rond de 93. Voor het ziek worden was deze altijd perfect 100. Zelfs met jaar bijgeluiden; piepen en fluiten. Enkel in haar slaap was ze stil voor een paar uur. We wisten nog niet waar deze geluiden vandaan kwamen, maar gingen er vanuit dat dit kwam door de vernauwingen en verslappingen in haar luchtwegen. Na onderzoek bleek dat ze geen RS virus had opgelopen, maar een gewoon verkoudheidsvirus, wat een opluchting was dat! Een beetje ondersteuning en twee dagen later werd ons gevraagd of we het thuis verder aan durfden. Want wederom werd er aangegeven dat ze in het ziekenhuis meer kans had op het oplopen van andere virussen. Aangezien we thuis een Massimo hebben om haar saturatie en hartslag in de gaten te houden was het antwoord snel daar. We gingen naar huis! Wat was deze opname spannend, maar een opluchting. Niemand had verwacht dat ze er zo makkelijk doorheen zou komen. De arts benadrukte wel dat we er goed aan zouden doen nog erg in onze bubbel te blijven leven voorlopig. Want ze was nog zo jong en kwetsbaar en het RS virus was nog steeds in op mars.