Het begin van de hel!

08-04-2020

De 31 weken echo. Een extra echo die er op het 1e oogopslag goed uitzag was uiteindelijk toch zorgwekkender dan gedacht. Nadat de echoscopiste moest zoeken naar vruchtwater wat na goed zoeken en meten toch net genoeg bleek te zijn kwamen we erachter dat het hoofdje van onze kleine meid niet genoeg was gegroeid ten opzichte van de laatste echo met 27 weken. Mijn gevoel was al een tijdje niet goed erover want ik begon haar ook steeds minder te voelen en leek wel net zoals bij Zion dat de bevalling snel zou beginnen. Ik heb mijn zorgen geuit tijdens de echo en kreeg als antwoord dit kunt u het beste overleggen met uw verloskundige. Alle uitingen van mijn bezorgdheid werd continu afgekapt. Gelukkig had ik diezelfde dag een afspraak staan bij de eigen verloskundige. De echoscopiste had een briefing gedaan naar mijn verloskundige en daarin werd besloten dat er een extra echo volgde met 33 weken. Ook daar heb ik mijn zorgen geuit maar conclusie van hun uit ze is aan het indalen. Met een beetje een gerust hart ging ik weer naar huis en maakte ik meteen een afspraak voor de volgende echo. We waren al blij dat we een extra echo kregen maar hield mijn onderbuik gevoel wel in mijn achterhoofd. Ook bij Bryan kwam de spanning/zorgen steeds meer opzetten maar samen konden we het aan want we hadden soort gelijks al meegemaakt met Zion dus hadden enorm veel steun aan elkaar en voelde we elkaar precies aan. We zouden de slaapkamer van Zarah in dat volgende weekend samen afmaken zo ging ik ook nog even een keer naar mijn moeder die 120 km van ons vandaan woont in die week. Even er lekker uit met Zion en mijn buik voor de laatste keer laten zien nu het nog kon. 

18 april 2020… ik werd erg moe wakker die dag waardoor ik wat eerder dan normaal ook het middagslaapje ging doen met Zion. Wel had ik ineens de welbekende nesteldrang en merkte ik tijdens het poetsen van de stoelen dat ik wel heel gemakkelijk ze kon schoonmaken. Mijn buik was al aardig veranderd maar we dachten toen ze zal nu wel ingedaald zijn. Op het moment dat we weer wakker waren na het slaapje bleek mijn buik weer te zijn veranderd en had ik me toch een energie! Iets wat ik een hele lange tijd niet meer had gehad. We pleegde een belletje met mijn moeder en bereidde ons allemaal voor op de bevalling gezien zij ons zou ondersteunen met Zion. Ineens zei ik… ik kan wel een bevalling doen nu zoveel energie en zoveel kracht had ik in mijn lijf. Voor de zekerheid had ik de bekende tas toch maar alvast klaar gezet. Tijdens het belletje werd me ineens duidelijk dat ik de kleine meid nog niet had gevoeld die dag. Uhm vreemd maar ze zou wel ingedaald zijn dachten we… weer rust gehouden en heb van alles geprobeerd om haar te wekken. Waar ik haar altijd mee kon wekken door wat te eten of te drinken bleef ze stil. Na een paar uur toen we Zion naar bed hadden gebracht brak ik. Ineens moest ik huilen en zat heel de situatie hoog in de strot. Dit was niet goed! Ook manlief had dit gevoel dus een belletje naar de verloskundige volgde. Ze hoorde mijn verhaal en onze hele grote zorgen aan maar was met een bevalling bezig. Ze wilde me wel de volgende dag zien. Nou prima totdat ik 5 min later weer boven was. Weer dat rare gevoel! Gebeld met het ziekenhuis want hun kende me tenslotte nog van de andere zwangerschappen. Ik mocht natuurlijk komen want een bezorgde ouder zullen ze nooit weigeren (als het goed is) maar er was even snel overleg met mijn eigen verloskundige gezien zij mij moest doorsturen. We werden teruggebeld door de eigen verloskundige met de mededeling… als jullie je zo’n zorgen maken mogen jullie gerust naar het ziekenhuis hoor. Meteen heb ik de tel neergelegd, heb me klaargemaakt en mijn tas gepakt. Bij aankomst in het ziekenhuis werd ik ontvangen door de verloskundige die mijn bevalling van Zion heeft gedaan en die zwangerschap heeft meegemaakt. Ik dankte God (ben niet gelovig) met blote knieën dat zij er was! Eindelijk iemand die naar mij luisterde en zag dat er iets aan de hand was! Wat hierop volgde vertel ik jullie in mijn volgende blog