Herstel van Ivy

22 Oktober 2019 is ons meisje Ivy na een thuisbevalling ter wereld gekomen. De bevalling ging goed, haar geboorte minder. Ze was blauw en ademde moeilijk. Na overleg met het ziekenhuis moeten we op verzoek van de verloskundige naar het ziekenhuis. Ivy bleek de zeldzame aandoening CHD (gaatje in het middenrif) te hebben. In deze delen zal ik beschrijven hoe alles ging van ons streek ziekenhuis naar het ziekenhuis in Nijmegen, weer terug naar het streek ziekenhuis en uiteindelijk naar huis.

Al lange tijd heb ik hier niets geschreven. De tijd ging ondanks de corona situatie best snel. Toch blijft Ivy's geschiedenis nog steeds een groot deel van ons leven, maar kwamen er ook andere 'kleinigheidjes' bij kijken. Ik wil toch weer verder gaan met blogger, dus bij deze een kijkje terug en het vervolg. 

Op 25 oktober 2019 is Ivy geopereerd aan het gaatje in haar middenrif. Alles is gelukkig gehecht met lichaamseigenmateriaal en een matje was niet nodig. Haar herstel ging erg snel op de NICU in Nijmegen. Haar beademing werd al snel weer afgebouwd (eerst weer verhoogd vanwege de operatie) en de dag erna was ze al van de beademing. Wat deed ze het goed zelf! Helemaal niets geen ondersteuning meer nodig. 

2 dagen na de operatie (27-10-2019) deed ze ook nog eens haar ogen voor de eerste keer weer open. 'Hallo, baby van ons!' 

Al snel was je veel te 'goed' voor de NICU en mocht je dinsdag, precies een week ja je geboorte, naar de afdeling 't strand. We moesten ons voorbereiden op je herstel. Op de NICU zou het snel gaan, echter hier zou je nog wel eens een lange weg te gaan hebben. We lieten alles over ons heen komen. 

Tijdens het geven van je eerste kleine flesje schrok ik echter wel. Je was enorm buiten adem en onwennig. Je merkte dat je dit niet trok, dus werd het aantal ml verlaagd naar 10 ml, terwijl je op de NICU een flesje van 20 ml had opgedronken zonder weinig problemen. Tranen stroomden, was dit dan toch te veel van het goede voor je? 

Erik troostte me 'ze moet waarschijnlijk gewoon nog wennen en we doen het op haar tempo'. Dat deden we zeker, maar toch voelde ik me schuldig alsof we al teveel hadden gevraagd. 

De week die volgde was inderdaad zwaar. Je moest netjes gaan groeien, maar je schommelde heel erg. Ik vond dit erg oneerlijk, want soms zat er maar een verschil van -20 gr tussen 2 dagen. Ik voelde ergens dat je meer ml qua fles aan kon, maar daar wilden de artsen niet aan. Ik ging akkoord, maar had een onderbuikgevoel. 

Uiteindelijk werd gezegd dat je na die week misschien wel voor het weekend naar huis mocht. Echter viel weer de weging voor het weekend tegen (+10 gr in 4 dagen) en moesten we nog wachten tot sowieso maandag. 

Ze hadden ook geprobeerd je sondevoeding op te hogen, maar daar werd je onrustig van dus ging het weer naar 1.5 uur inlooptijd. 

Maandag was je wel goed bijgekomen (+40 gr in 3 dagen). Ze wilden de overplaatsing naar ons streekziekenhuis regelen. Er moest nog een foto worden gemaakt en dingen worden geregeld. Ik zou samen met Ivy met de ambulance naar huis gaan, maar papa moest vervoer regelen. 

Wat waren we blij, maar ook zenuwachtig. Steeds een stap dichter bij huis. Echter ook weer naar het ziekenhuis waar de arts je eigenlijk al had opgegeven vóór we in Nijmegen kwamen. Dit is nog steeds een enorme klap geweest in het gezicht, maar in Nijmegen zeiden ze dat we er toch goed aan deden naar ons streekziekenhuis te gaan. Het vertrouwen weer opbouwen. Ook omdat Ivy daar onder een kinderarts komt te staan vanwege haar CHD.