Herstel na HELLP-syndroom en keizersnee met prematuur kindje

In deel 1 en 2 kon je lezen hoe ik van pre-eclampsie, naar HELLP-syndroom naar een bevalling door een keizersnee ging. Hieronder het vervolg.

De dagen die volgden waren dagen van herstel; ik herstelde langzaam aan van de HELLP. Maar omdat mijn waardes van urine en bloed toch niet waren zoals gehoopt, moest er een inwendige echo gemaakt worden, omdat de artsen vermoedden dat er nog een stukje moederkoek achter was gebleven, waardoor ik niet beter werd. Na een keizersnee en na-weeën is zo’n echo echt heel pijnlijk, maar gelukkig was alles schoon. Wel gek om te zien; de maanden er voor kreeg ik steeds een echo om het kindje in mijn buik te zien, en nu was het een lege baarmoeder.

Uiteindelijk ging mijn herstel toch de goede kant op; ik kon zelf uit bed komen, en na 2 dagen ook eindelijk weer douchen. Ik werd helemaal naar en duizelig onder de douche, maar toen ik daarna weer helemaal uitgepuft in bed lag, was ik enorm blij weer lekker schoon te zijn. Ik heb 5 dagen volledig in bed gelegen, zonder douche of toilet-bezoek, het is echt bizar hoe snel je lichaam dan achteruit gaat. Dat komt natuurlijk ook door het ernstig ziekzijn, maar ik schrok toch wel dat ik nauwelijks op mijn benen kon staan.

Ik mocht vervolgens van de High Care af, en verhuisde naar een andere kamer. Vanaf hier kon ik zelf naar de NICU lopen om bij Sophie te zijn. Het lopen was echt loeizwaar, maar wat was het heerlijk om steeds bij haar te kunnen zijn wanneer ik wilde, en niet meer afhankelijk te zijn van een verpleegkundige die je in je bed of in een rolstoel er heen brengt. En het zien van mijn kleine prinses gaf mij ook wel echt doorzettingsvermogen.

Uiteindelijk kreeg ik een gesprek met een gynaecoloog, waar mijn ontslag werd besproken. Hier voelde ik me echt vreselijk over, want hoe zou ik dan in hemelsnaam bij Sophie kunnen komen? De rit naar het ziekenhuis toe zou ik zelf al niet kunnen, laat staan in dat enorme gebouw helemaal naar de NICU lopen. Uiteindelijk bleek er, 7 dagen na de bevalling, plek te zijn in de Gelderse Vallei in Ede, waar ik een kamer kon krijgen samen met Sophie.

Er kwam een speciale couveuse-ambulance, ik mocht voorin zitten. Dit ritje was heel rustig, ze reden heel kalm om de auto zo stabiel mogelijk te houden voor mijn kleintje. Deze ambulance-broeders stelden mij echt op mijn gemak, en ik vond het zo bijzonder om te zien hun kundig zij te werk gingen, en toch bij elk piepje rustig bleven. (Tijdens het schrijven merk ik hoe veel er naderhand weer naar boven komt; maar ook de ambulance-broeders waarover ik in mijn vorige blog vertelde waren echt heel vriendelijk en straalden echt uit dat ze wisten wat ze deden, zo fijn!) In Ede mocht Sophie in haar couveuse op een kamer samen met mij slapen, wat was het heerlijk om naar bed te gaan en wakker te worden met mijn meisje naast me, een broodje te eten terwijl ik naar haar kon kijken, of gewoon lekker helemaal niets doen en alleen maar naar haar kijken.

Ook kon hier mijn familie makkelijker op bezoek komen, wat erg fijn voor mij was. Omdat Sophie bij mij op de kamer lag, en ik dus altijd bij haar was, kon de verpleegkundige mij ook vast helpen in het leren verzorgen van zo’n klein mensje. Ik vond het erg spannend om haar zelf op te pakken, maar langzaamaan kreeg ik steeds meer vertrouwen in mezelf.

Na 3 dagen moest ik helaas naar huis, en ging Sophie naar de couveuse-afdeling. Enerzijds vond ik het fijn om weer lekker thuis te zijn na zo’n lange en heftige ziekenhuis-periode, maar anderzijds vond ik het ook erg moeilijk om Sophie achter te laten in het ziekenhuis, zeker omdat ik in mijn vervoer e.d. nog erg beperkt was vanwege het ziek-zijn en de keizersnee.

Gelukkig bleef Sophie het heel goed doen, haar conditie bleef stabiel, toen ze 12 dagen oud was mocht ze zelfs in bad. Ik kon dit helaas niet zelf doen omdat het badje onder een warmtelamp stond waar ik zelf helemaal duizelig van werd. Dit was erg jammer, en ik baalde hier best wel van. Gelukkig was ik wel bij het moment en kon ik foto’s maken.

Sophie lag voornamelijk in de couveuse omdat ze zichzelf nog niet warm kon houden, maar na een aantal dagen mocht ze toch naar een warmte-wiegje in plaats van in de couveuse. Wat een ander gezicht zo, met kleertjes aan in een bedje in plaats van in alleen een luier in een couveuse.

Sophie kreeg nog sonde-voeding, maar als ze 24 uur alle flesjes zelf kon drinken en geen sonde-voeding meer nodig had, mocht ze mee naar huis.

Op 19 oktober was het dan ook zo ver; ons lieve, mooie, sterke meisje mocht mee naar huis! Nog geen 2 kilo zwaar, de maxi-cosi moeten opvullen met spuugdoekjes omdat ze er eigenlijk nog te klein voor was, lekker warm in een beren-pak ingepakt, gingen we dan op weg naar huis!

Ik vond het best wel spannend om ineens de volledige verantwoording over zo’n kwetsbaar meisje te hebben, maar wat was ik blij om met haar in mijn eigen huis te zijn.

De eerste nachten heb ik nauwelijks geslapen, ik wilde echt over dat kleine mensje in dat veel te grote bedje waken, en ze moest ook volgens een strak schema elke 3 uur gevoed worden, wat veel vraagt, want bij een voeding hoort ook een schone luier, en wachten op een boertje.

Omdat ik helemaal op was, heb ik uiteindelijk op advies van zo ongeveer iedereen, me er bij neergelegd om ook overdag wat dutjes te doen om de gebroken nachten op te vangen, en dit heeft me wel goed geholpen wat bij te kunnen tanken. Ik wilde niet overdag slapen, omdat ik mezelf ook toen nog steeds als falend zag, en overdag moeten slapen was ook een vorm van zwak zijn.

Mijn moeder heeft na ca 2 weken nog voorgesteld om Sophie een nachtje bij hun onder te brengen, zodat ik zelf even kon bijslapen, maar hier wilde ik niet aan; Sophie was tenslotte míjn kindje en ík moest voor haar zorgen, en ik mocht niet zwak zijn door het moederschap nu al niet aan te kunnen. Dat is natuurlijk achteraf echt een onterechte gedachte, want ik was natuurlijk net bevallen en levensgevaarlijk ziek geweest, maar op dat moment voelde het echt zo.

Naarmate de tijd vorderde en ik zelf ook herstelde, lukte het me beter om aan bepaalde gevoelens of behoeften toe te geven. Ik heb lange tijd angst gehad om Sophie alsnog te verliezen, alsof ik haar niet verdiende doordat ik haar niet 9 maanden in mijn buik kon dragen. Langzaamaan leerde ik dat ik niets aan mijn ziekte kon doen, en ik alles voor een gezond kindje heb gedaan, maar kreeg ik ook het vertrouwen terug dat het wel allemaal goed zou komen met Sophie, ze deed het tenslotte zo goed! 

Nu, een hele tijd later, weet ik echt wel dat de gevoelens en gedachten die ik had meestal onterecht waren, maar door alle emotie en hormonen voelde ik me onwijs schuldig over iets, waarvan ik nu echt weet, dat het niet mijn schuld was.

Inmiddels is ze 2,5 jaar oud, al een enorme kletskous, en merken we nauwelijks dat ze prematuur en dysmatuur was. Qua lengte/gewicht is ze wat fijntjes van postuur, maar loopt ze niet echt veel meer achter, en qua taal-ontwikkeling ligt ze juist wat voor op het gemiddelde, dus wij kunnen niet trotser zijn!

Zelf ben ik een ander persoon dan voorheen: ik ben sneller moe en eerder overprikkeld. Zo kan ik bijvoorbeeld op een verjaardag waar iedereen door elkaar praat maar met moeite een gesprek volgen, of word ik geprikkeld van diverse geluiden door elkaar. Ook op emotioneel vlak werkt alles net wat anders dan “vroeger”; ik ben veel sneller geëmotioneerd als ik iets moois of verdrietigs zie, maar voel me vaak ook eenzaam in mijn emoties omdat ik niet echt kan omschrijven wat er gebeurt of wat ik voel. Als ik aan het autorijden ben, en ik word ingehaald door een ambulance met sirene, geeft dat ook zo’n heftige reactie die ik niet kan uitleggen maar waar ik wel tranen van in mijn ogen krijg.

Ik heb ook moeite om dingen te ordenen, zowel in spullen als in mijn hoofd. Als ik bijvoorbeeld heel veel dingen te doen heb, thuis of op mijn werk, dan kan ik soms door de bomen het bos niet meer zien en krijg ik een soort van paniek waardoor ik blokkeer en het niet meer lukt. Dan moet ik echt stap voor stap gaan uitdenken wat ik moet gaan doen. Met bijvoorbeeld het opruimen van mijn huis heb ik dat net zo; als ik de keukenkast ga uitzoeken, en alles staat op het aanrecht in plaats van in de kast, dan weet ik ook echt niet waar ik moet beginnen. Ook moet ik boodschappen doen met een lijstje, want boodschappen doen zonder lijstje is echt een ramp; dan duurt het 3 x zo lang omdat ik probeer te overdenken wat ik nodig heb, en loop ik een beetje te dwalen in de winkel.

Ik vind het moeilijk om deze dingen uit te spreken, mede omdat ik zelf niet echt kan omschrijven wat er aan de hand is, en ik eigenlijk het idee heb dat ik me er bij neer moet leggen dat ik nu deze persoon ben. Ja, ik ben een ander persoon dan voor de HELLP, maar nee ik had niet anders gewild. Door dit alles heb ik namelijk het allermooiste cadeau gekregen wat ik kon krijgen en wat niemand me ooit nog afneemt. Als ik naar Sophie kijk dan weet ik dat het het allemaal waard is geweest.

De liefde voor je kind is iets wat niemand je kan leren, maar wat ik vanaf de eerste seconde voelde, is met geen pen te beschrijven. En nog steeds, als ik naar dat mooie lieve snoetje kijk, smelt mijn hart. De liefde voor mijn kind is onvoorwaardelijk.