Herfstoverpeinzingen

Het is net herfst, het waait buiten en ik zit met een kop thee op de bank. Op een lekker warm dekentje lig jij, mijn mannetje, voor me op de grond lekker te spelen. Je rolt op je buikje en kijkt me eigenwijs lachend aan, twee ondertandjes bloot. Ondeugend twinkelende oogjes met een blik die me zegt: "Als ik eenmaal kan lopen, mama..." Ik kijk hoe je weer omrolt en je trekt zo'n lief koppie dat mijn hart smelt.  

Ik ben verliefd geweest in mijn leven en ik dacht dat ik wist wat houden van was. Maar nu ik jou ken, weet ik ook wat echte onvoorwaardelijke, onverwoestbare liefde is. Voor jou zal ik als een leeuwin vechten, terwijl ik niet wist dat ik dat in me heb. 

Je lijkt sprekend op je vader en toch zie ik ook mezelf terug. Ik ben er zo trots op dat ik jouw moeder ben. Dat vrolijke mannetje is mijn zoon. 

Een paar jaar geleden was dit allemaal nog een droom. Een toekomstbeeld dat ik voor mijn ogen zag vervagen en vervagen. Ik ben heel bang geweest dat ik nooit dit geluk zou mogen ervaren. Uiteindelijk kwam ik die man tegen en werd ik zwanger. Helaas liep het de eerste keer anders, waardoor ik nu mag zeggen dat ik moeder ben van 3 kinderen, maar voor eentje mag ik zorgen.

Dankzij dat verlies ben ik zo dankbaar en blij met jou, mijn lieffie. En ben ik bewust van de kwetsbaarheid. Ik zie dat niet als angstbeeld, maar als viering van het moment. Dat je moet genieten van het hier en nu.

Yesterday is history, tomorrow a mystery, today is a gift. That's why it's called present.