Hartekind

Voor de 2e keer zwanger en allemaal goede echo's en hartfilmpjes goede NIPT en negen maanden later bevallen van onze tweede zoontje.. Hij werd geboren met een huidaandoening (hier later meer over)... Na 1 nachtje ziekenhuis ter observatie mede omdat ons zoontje volgens ons wat snel ademde mochten we naar huis. We waren nog lichtelijk in shock na zijn huidaandoening maar we wisten nog niet wat de gevolgen waren en besloten lekker te gaan genieten van onze kraamtijd.. Naar huis gestuurd worden geeft vertrouwen..

Na alle schrik waren we lekker aan het genieten ook al hielden we de ademhaling van ons zoontje ook in de gaten.. Op dag 8 ging de kraamzorg weg en op dag 11 zou het consultatiebureau komen voor de standaard controle. Daar konden we nog eens zijn ademhaling aankaarten..

Maar daar was dag 10.. We deden ons zoontje lekker in bad.. Bij het afdrogen zagen we zijn ademhaling nog heftiger worden zijn ribben trokken in.. We hebben het gelijk gefilmd en gedeeld met de verloskundige.. Vervolgens gebeld naar de huisartsenpost en vanaf toen gingen alle alarmbellen af..  "Mevrouw de ambulance is onderweg en de traumahelikopter wordt opgeroepen " De tranen begonnen  te rollen wat is er met ons zoontje aan de hand.. Ik zag hem steeds grauwer worden zijn ogen gingen dicht en hij was niet meer aanspreekbaar..

De traumahelikopter was niet beschikbaar maar de ambulance was er uiteindelijk vrij snel..

Ik dacht alleen maar 'rustig blijven en doen wat de ambulancebroeders zeggen'. Achteraf kregen we ook terug dat er rust heerste en er heel goed en adequaat gehandeld kon worden..

Toch zag ik meteen dat het niet goed ging met ons zoontje en de 2e ambulance werd opgeroepen..

Hij werd aan de zuurstof gelegd maar kwam niet bij.. met spoed is hij de ambulance in gegaan naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis ik mocht gelukkig meerijden en ben geen moment bij hem weg gegaan.. 

Eenmaal in het ziekenhuis was er een mega team dat deed wat ze konden voor onze zoon.  Wat ben ik ze daar nog iedere dag dankbaar voor.. Het was vreselijk met boren in schenen infuus aanleggen bij een baby wat maar amper bloedvaten heeft.. Uiteindelijk is het gelukt in zijn hoofdje en kon er een medicijn worden toegediend.. Ze kwamen er daar achter dat de aortaboog dicht ging zitten waardoor het bloed niet meer rond kon pompen.. Het is de bedoeling om zsm naar het Erasmus te gaan omdat daar de specialisten zitten voor kinderen met hartproblemen.. Helaas door corona en zijn situatie konden wij niet met de ambulance mee maar met eigen vervoer.. Ik gaf mijn zoon een kus en er rolde een klein traantje uit zijn oog.. zo'n bizar moment omdat mijn zoontje vanaf thuis helemaal niks meer deed en ook toen nog steeds niet bij was.. maar dat traantje gaf mij toch hoop.. en die hoop heb ik altijd vastgehouden.. de volgende dag is mijn zoontje geopereerd aan zijn aorta .. een operatie van 3u en ik was die 3u best relax omdat ik zelf een sterk gevoel had dat het goed kwam.. en gelukkig kregen we toen ook het verlossende telefoontje: operatie is geslaagd!!!! Beste telefoontje dat je kan wensen..

We zijn nu alweer paar maanden verder en hebben alweer paar hartcontroles gehad die zien er nu goed uit.. Het blijft spannend vooral omdat dit niet het enige 'probleem' is.. Zijn huidaandoening is ook uitzonderlijk.

Ik vertel jullie de volgende keer graag over de dagen op de intensive care en zijn huidaandoening..