Happy birthday in heaven

Dit jaar voelt een beetje gek, een beetje anders. De weken erna toe merk ik dat ik anders word, onrustig, emotioneel maar nu ook een beetje vlak en schuldig..

Schuldig, want jouw plekje is niet klaar. Na maanden verbouwen hadden we gehoopt toch al wel klaar te zijn maar helaas loopt niks zoals zou moeten maar op dagen als deze wil ik gewoon jouw plekje. We maken wel even een ander plekje maar toch, het voelt niet goed, het voelt verdrietig.

Dit jaar voelt zo ie zo een beetje anders, nog even en dan komt er een nichtje bij. Hoe mooi, hoe bijzonder maar toch ook wel een beetje spannend want het scheelt niet zoveel met de termijn dat ik van jouw was uitgerekend. Ik doe als of het me niet zoveel doet, maar diep van binnen gebeurt er meer dan ik zou willen. Ik ging mee op controle en dan ineens loop ik langs de afdeling waar jij lag..

Beelden flitsen door m’n hoofd, ik raak een beetje in paniek en wil eigenlijk heel hard gaan huilen in de gang, waarom?! Waarom mocht jij niet hier bij ons zijn?! Maar ik vermande me, vandaag draait niet om mij.

Maar vandaag, nu, draait wel om jouw. Jij bent er altijd, misschien wel meer dan ooit. Na al die jaren blijft het onmenselijk en een enorm gevecht. Altijd maar die vragen, hoeveel kinderen heb je? Ben je compleet? Ik wil zoveel zeggen maar het heeft geen zin, een ander kan er niks aan doen maar toch blijft het aan me knagen. Ik ben duidelijk, ik weet wat ik wil zeggen maar toch voelt het als of ik altijd iets moet uitleggen. De laatste jaren, lijkt het als of het alleen maar moeilijker wordt. Soms vraag ik me af waar ik de kracht vandaan heb gehaald om door te gaan.. Ik zou zo graag weer even terug willen in de tijd. Alleen met jouw bezig zijn en mezelf weer even terug vinden. Want jaren geleden toen we jouw moesten laten gaan, ging er ook veel van mij. Nog steeds ben ik opzoek naar wie ik ben, naar wie ik opnieuw ben, wil ik zoveel maar sta ik vastgenageld aan de grond, lukt het niet om de kracht te vinden er boven te staan. Nooit is een goed moment, nooit is er rust, er gebeurd altijd wel iets. Ik vind deze periode weer zo onwijs ingewikkeld, ik doe wel of het gaat, want dat is het aller makkelijkst.

En dan nog al die vragen die ik zelf heb maar altijd onbeantwoord blijven. De vragen waarom? De vragen hoezo? Maar ook de vragen hoe je was geweest, op wie zou je lijken en hoe zou je zijn? Je zussen zijn ongelooflijke tegenpolen, op wie zou jij lijken? Hoe zou jij doen? Ik heb wel een verbeelding en daar hou ik me aan vast maar dat beseft ook wat ik mis. Hoe zou mijn leven zo anders zijn geweest als jij nog hier was.

Vandaag draait om jouw, vieren we jouw verjaardag en missen we je nog meer dan altijd. Ik zou heel hard willen schreeuwen, willen huilen maar het lijkt zoveel makkelijker om niks te zeggen en door te gaan.

Happy birthday in heaven Jayden 💙💫