Happy 4 babygirl

Daar zit ik weer.. ogen vol tranen van geluk en een hart vol liefde.

Herinneringen aan het meest angstige maar tegelijk mooie moment van mijn leven. De geboorte van mijn Carmen van Walraven.

Met gillende sirenes werd ik op 16 augustus naar het ziekenhuis in Arnhem gebracht daar bleek al gauw dat mijn kaboutertje daar niet geboren mocht/kon worden. Dus terug in de ambulance en door naar Nijmegen. Intussen werden er zoveel dingen aan me gevraagd, in mij geprikt en onderzocht..

In Nijmegen kwam ik onder de warme deken van zuster cecile. Intussen van alle kanten gesteund door mijn fantastisch vrienden en vriendinnen en natuurlijk mama/oma. Mijn beste vriendje was bij Carmens geboorte.

Toen Carmens hartje er mee stopte op 17 Augustus om 0100 werden we met spoed naar de ok gebracht: keizersnede. Ze moest geboren worden. Vooraf moest ik vragen beantwoorden zoals: hoe ver wil je gaan met beademen, reanimeren etc. Met die vragen in mijn hoofd ging ik de ok in. Zo bang om dit meisje te verliezen, het meisje waar ik zo naar verlangde en zo verschrikkelijk welkom was.

Ik wilde haar voelen, haar huidje op de mijne, zachte kusjes geven, haar huiltje horen. Dit gevoel is niet te beschrijven. Zo intens.

Nu ik dit opschrijf ben ik terug daar in die ok. Gertjan naast me. Geen moment van mijn zijde.

Hij zei zachtjes tegen me: Do, ze is er. Ik ga met haar mee.

Gertjan ging mee in de naast gelegen ruimte om carmen te beademen. Het duurde even maar ik hoorde haar. We waren elliot en et. 1 was ik met dat strijdende kleine meisje. Ik voelde haar zo enorm.

Eindelijk was daar het moment. De couveuse stond voor mij eventjes stil voor ze naar de NICU moest. Een piepklein meisje van 900gram en 31 centimeter. Doodse stilte ondanks dat er zoveel mensen waren in de ok. Het voelde of we samen waren. Zij en ik. Ik wist het zeker: deze dame is ijzersterk! Dit was mijn Carmen van Walraven! Een vechter!

Ik mocht haar even aanraken. Daarna ging ze. Op weg naar de NICU..

Nu vier jaren later. En wat voor jaren.

Jaren vol met hele heftige ziekenhuisopnames, slangetjes, spanningen, infuusjes, traantjes, sondevoeding.

Maar bovenal een tijd van meer liefde van vrienden en familie dan ooit te voren. Omarmt en gedragen door al deze mensen. Woorden schieten te kort.

Ik huil diepe tranen nu ik dit schrijf. Het gevoel is onbeschrijfelijk.

Ze is 4!!!!! Onze kabouter is 4 jaar!!!! 17 augustus 2016!

We zijn er nog lang niet en heuvels zullen er komen! Maar wat ben ik dankbaar en trots op mijn meissie! En op mijn andere twee schatten.

Lieve Carmen, gefeliciteerd met je vierde verjaardag lieve, mooie prachtige meid! We maken er morgen een heerlijk feest van! Ik hou van je, aapie❤️