Grove Fout

Een grove fout heb ik gemaakt als moeder. Ten minste, als ik de literatuur mag geloven.

Ik ben gaan troosten, knuffelen en wiegen wanneer Guus huilde. Uren knuffelde ik hem. Nog meer uren trooste ik hem wanneer hij huilde van de pijn. En wiegen, ik heb hem kilometers heen en weer gewiegd om wat rust in zijn lijfje te krijgen zodat hij misschien wat sliep.

Vervolgens, toen de pijn weg trok uit zijn lijfje, bleef wiegen en knuffelen een bedritueel. Ik was moe gestreden en wilde hem zo graag helpen om rustig te slapen. En zo ontstond het patroon dat Guus bij mij in slaap viel, waarna ik hem in zijn bedje legde om verder te slapen.

Voor korte tijd leek dit mooi te gaan, totdat ik ook 's nachts er regelmatig uit moest om te knuffelen en te wiegen. Het bleek dat Guus een fikse dubbele oorontsteking had, en toen zijn lijfje opnieuw pijnvrij werd, deze keer met behulp van antibiotica, werd ik in de nacht gelukkig weer overbodig en sliep Guus door.

Het werd kouder in de nachten en ineens werd Guus weer wakker in de nachten. Steenkoud was hij dan. Met een fikse ondertemperatuur. Ik nam hem dan maar mee voor een 'opwarm-knuffel-sessie' waarbij hij, in zijn warme slaapzak, in een soort van nestje op mij, onder de deken lag. Dit werkte voor het opwarmen goed.

Echter werd hij meerdere keren per nacht wakker en werden deze sessies minstens 3 keer herhaald. Hij sliep tijdens zo'n sessie fantastisch overigens.

Omdat ik dacht dat het misschien nog op een andere manier opgelost, dan met warme pyjamapakjes, dikke rompers en een puckababy slaapzak, kon worden en ik hard toe was aan wat slaap, stuurde ik een mail naar het consultatiebureau. Daar kreeg ik een nietszeggend antwoord van dat het nooit te achterhalen is waarom baby's wakker worden in de nacht. En ik modderde maar weer wat verder aan.

De momenten dat ik met Guus in bed zat, gebruikte ik om mijn administratie bij te werken of zocht ik op Google naar oplossingen. Zo kwam ik op een site over 'slaapassociatie'.

Lang verhaal kort, het lijkt er, volgens die site op, dat Guus mij nodig heeft om in slaap te komen. En wat heb ik het dan slecht gedaan als moeder. Want hoe haalde ik het in mijn hoofd om mijn kind afhankelijk van mij te maken? Foei ik.

Nou kon ik daar natuurlijk heel plausibele oorzaken voor geven, dus de verwijten las ik maar even over heen en ik ben aan de slag gegaan met de tips.

En soms gaat het wat beter dan een andere keer, en soms baal ik er van want ik wil ook wel weer een keer meer dan 2x2 uur slapen in de nacht, maar ik ga er van uit dat, wanneer hij 18 is, mij niet meer nodig zal hebben. Nog maar 17 jaar volhouden.