Gezichtje zonder plakkers

30 oktober was de eerste keer dat we zijn gezichtje weer hebben gezien zonder alle plakkers van de sondevoeding en zuurstof. Dit was voor korte duur, sonde werd in zijn andere neusgat geplaatst na dat we een foto hebben kunnen maken.

Op 1 juni was alles geleverd in het ziekenhuis wat wij nodig hadden om naar huis te kunnen. Een grote zuurstof tank, een paar kleintjes, saturatiemeter, benodigdheden voor de sonde en dan nog het vernevel apparaat met toebehoren. 

3 november was een hele speciale dag, we kregen groen licht om naar huis te gaan. WAUWW!! Na 6 lange weken was het einde dan echt in zicht, na weken van onzekerheid wel of niet naar huis te mogen. 

Voor het eerst mocht Mayson de afdeling af, die kans hebben we direct gegrepen. In de kinderwagen van de afdeling zijn we als extreme trotse papa en mama een rondje gaan lopen door het ziekenhuis, dit was een onbeschrijfelijk gevoel, ik type dit met tranen in mijn ogen omdat het zo veel emoties met zich mee bracht en nog steeds brengt.

Wij mochten voor onbepaalde tijd in een speciale familie kamer verblijven met zijn 3e om er zeker van te zijn dat we alles thuis ook kunnen, maar nu nog verpleging om de hoek was mochten er vragen zijn.

Met Mayson in de kinderwagen gingen we naar het Ronald McDonald huis om alle spullen in te pakken en te verplaatsen naar de familie kamer in het ziekenhuis.

Van 3 tot 5 november hebben we voor onszelf de zekerheid opgebouwd om Mayson thuis de beste zorg te kunnen geven. Hoewel het even wennen was om er s’nachts uit te moeten, was dit ook weer zo enorm fijn. Wij konden hem gewoon oppakken en vasthouden wanneer wij dat willen. Hoewel we al 6 weken verder waren, begon voor ons nu pas echt het ouderschap en het genieten.