'Gewoon een infectie'

Na wat als een eeuwigheid voelde kwamen we eindelijk aan in het ziekenhuis en liepen we in hoog tempo door naar de Spoedeisende Hulp. Dat we in een kamer kwamen stond deze binnen no-time vol met allerlei artsen en verpleegkundigen, ik geloof dat we op een gegeven moment met wel 8 tot 10 personen waren. Dat was een hele rare gewaarwording, zeker in deze corona-tijd. Ze waren met van alles tegelijk bezig om hem heen. Hij werd onderzocht of hij huiduitslag had, er werd een sonde door zijn neus gedaan (verschrikkelijk om dat te zijn bij een klein hummeltje van net 1 maand oud!) en ze waren bezig met een poging tot bloed afnemen en infuus plaatsen. Dat ging alleen heel moeilijk doordat hij compleet uitgedroogd was. Via de sonde en via een flesje kreeg hij ORS zodat hij ondertussen in ieder geval al iets binnenkreeg om een beetje aan te sterken, en er werd nog geprobeerd om zijn flesje met melk te geven, maar deze weigerde hij. V werd getemperatuurd, zijn temp was rond de 38,5 graden, maar zijn handjes en voetjes bleven ijs- en ijskoud. Tijdens alle onderzoeken bleven ze vragen stellen over hoe hij de afgelopen dagen had gedronken, zijn ontlasting, slaap, etc etc.

Na 1,5uur op de Spoedeisende Hulp, het was ze inmiddels gelukt om een infuus te plaatsen in zijn handje, werden we naar een kamer gereden. Het was in ieder geval duidelijk dat we de komende dagen nog wel zouden moeten blijven. Op de kamer kreeg ik een hele uitleg met waar ik de magnetron en koffie-automaat kon vinden, ontbijt en lunch kreeg ik van het ziekenhuis, enkel avondeten moest ik zelf voor zorgen, en er mocht ten alle tijden 1 ouder blijven slapen. De andere ouder was wel de hele dag welkom, net als zijn broer. Verder mochten er wel mensen langskomen, maar niet meer dan totaal 3 volwassenen tegelijk in de kamer. Artsen bleven de kamer in en uit lopen om dingen na te kijken en te bespreken. Hij zou sowieso nog een antibioticakuur via zijn infuus in de avond omdat ze verhoogde infectiewaardes hadden gevonden. 's Avonds toen het eenmaal wat rustiger was is mijn vriend nog gekomen met extra spullen die we ook in het ziekenhuis nodig zouden hebben.

De eerste nacht in het ziekenhuis was een lange nacht. V moest elke 3 uur wakker gemaakt worden om een flesje te drinken, (ergens in de tijd op de Spoedeisende Hulp was besloten om hem op koemelkvrije voeding (Neocate) te zetten) zodat hij weer kon aansterken en weer wat meer vocht op een normale manier binnen zou krijgen. Het eerste flesje Neocate dronk hij maar een klein beetje en kreeg hij van de verpleger de rest via zijn sonde. Elk flesje daarna dronk hij gelukkig wel steeds een beetje meer zelf en hoefde hij steeds minder via de sonde.

De volgende ochtend komen de kinderartsen weer langs als ze hun rondje doen om te vragen/ bespreken wat er allemaal gebeurd is, hoe het tot dan toe gegaan is en om het plan van de dag te bespreken. Ze twijfelden tussen 3 dingen die hij zou kunnen hebben:

1. Een infectie (volgens hun het meest waarschijnlijke)

2. Standaard koemelkallergie, alleen klopte het beeld niet helemaal zoals ze zouden verwachten

3. FPIES (koe)melkgerelateerd, maar ook hier klopte het beeld niet naar hun verwachting

V zou eigenlijk nog een antibioticagift krijgen, maar omdat hij na de gift van de avond ervoor huiduitslag over zijn hele lichaam had gekregen, zou hij verder geen gifts meer krijgen. Verder werd er weer bloed afgenomen uit zijn hiel en gingen ze weer zijn ontlasting controleren om te kijken hoe het nu met hem ging. Hij moest in ieder geval nog de hele dag vocht krijgen via het infuus, en alles wat hij van zn flesje uitspuugde/plaste/poepte, werd aangevuld met ORS. Deze dag heeft hij nog de hele dag koorts/verhoging gehad, maar knapte hij langzaam een klein beetje op.

Uiteindelijk mochten we woensdag naar huis, na 3 nachten in het ziekenhuis gebleven te zijn. Dinsdagmiddag mocht hij eindelijk van het infuus af, en dronk hij genoeg op eigen kracht om niet meer de aanvulling via de sonde te hoeven. Maar, zekerheid voor alles, de sonde hebben ze wel laten zitten tot het moment dat we naar huis mochten. We hadden nog niet alle uitslagen, maar hij was in ieder geval genoeg opgeknapt dat zij (en wij) er wel vertrouwen in hadden dat het goed zou gaan thuis. Daarnaast waren de artsen er van overtuigd dat het maar een infectie was geweest in combinatie met niet goed voelen. Voor de zekerheid zou hij wel op de Neocate blijven tot er een provocatietest gedaan zou worden, maar waarschijnlijk zou daar toch niks uit komen dachten ze. Al zei mijn gevoel dat het wel degelijk iets anders was geweest dan 'gewoon een infectie'