Geslacht, het taboe

Ver voordat ik zwanger raakte, of beter gezegd... Ver voordat ik überhaupt samen was met de papa van Kai, fantaseerde ik over een kindje.

Hoe zou het zijn om zelf moeder te zijn?

Haren borstelen voordat ze naar school gaat, net zoals mijn moeder bij mij deed.

Alleen zou ik haar haar altijd leuk hebben want ik ben tenslotte kapster.

Leuke kleding, jurkjes, haarbandjes, hakjes, nagels lakken.

Oh ik kon niet wachten om te tutten met mijn meisje!

Ja, een meisje! Nooit heb ik er over nagedacht dat er een mogelijkheid was dat ik een jongen zou krijgen.

Tuurlijk weet ik dat de kans 50/50 is, maar nee, ik zou een dochter krijgen en haar naam zou Nina zijn!

Dat had ik al mooi verzonnen en liet zo mijn fantasie op de vrije loop.

Eindelijk had ik dan ook de positieve zwangerschaps test in mijn handen!

Samen met de papa van Kai hadden we het over namen.

Hij zei : Amy, heb je er ooit over nagedacht dat het een jongen zou kunnen zijn.

Ik lachte hem uit, nee, tuurlijk niet en wuifde het weg.

Ik wou zo vroeg mogelijk weten wat het geslacht zou zijn, zo kon ik eindelijk kleertjes, mutsjes met strik, haarbandjes en alles roze halen.

Deze items stonden in mijn winkelmandje te wachten om besteld te worden.

15 weken zwanger : eindelijk een geslacht bepalende echo.

mijn man en 2 bonus kinderen gingen mee.

Nou, zegt de echoscopist, heb je een voorkeur? Ik lach wat zenuwachtig en zeg, een meisje zou heel leuk zijn! En ik kijk mijn man vol hoop schuin aan.

Ze verteld vanalles over baby, armpjes beentjes.. Geen klompvoetjes, dat kon ze al zien.

Ze zegt je bent wel erg vroeg hoor met een geslacht bepaling, ik hoop dat ik het kan zien.

Ze kijkt op het scherm en is even stil.

Wil je het echt weten?

Jaaahaaaa!! Daarvoor ben ik hier.

Ik zie een piemeltje, uhm, wat? Ja zeker weten! Het is een jongen.

Een jongen? Wat moet ik nou met een jongen? Blauw, ik hou niet eens van blauw.

Wacht even, weet u het zeker? Ik kijk naar het schermpje, waar mijn kleine wonder te zien is.

Ik zie het niet.. Maargoed ze zou wel gelijk hebben, toch? Ze zoemt wat in en zegt ja echt 100% zeker.

Ik krijg een knoop in mijn maag, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten weg zakte, hormonen, daar gooien we het maar op.

Ik barstte in tranen uit.

Mijn man zegt wat is er aan de hand?

Ik wil helemaal geen jongen!!

Ja dat zei ik hardop.

Met tranen in m'n ogen en de ziel onder m'n armen liepen we terug naar de auto, terug naar huis.

Ballon vullen met blauwe confetti en de kinderen mogen hem stuk prikken.

Blij op social media: jeej we krijgen een jongen.

Wat voelde ik me rot. Daar ging mijn droom. Nina zou het nu zeker niet worden.

Niet dat mijn man het met die naam eens was maar toch.

3 dagen heeft het verdriet geduurt.

Ik ging op internet opzoek naar "wat als je niet blij bent met het geslacht van je kind" toen dacht ik, waar ben ik nou helemaal mee bezig?! Ik mag blij zijn dat ik überhaupt zwanger ben, blij zijn dat tot nu toe alles nog goed gaat en jeetje Amy, je mag hopen dat je kind gezond ter wereld komt!

Toen was het over, mijn vriendin heeft ook een zoontje en met haar kind ben ik stapel gek.

Even schakelen maar dit is mijn kind! Mijn kleine wonder!

Het heeft weken geduurd voordat we de naam Kai hadden.

Ik vond geen enkele jongens naam leuk.

En als ik er een leuk vond, vond mijn man het niks, die heeft er blijkbaar ook iets over te zeggen.

Uiteindelijk heeft mijn broertje de naam Kai verzonnen en was dat ook de eerste naam die mijn man en ik allebei mooi vonden.

Ik ging opzoek naar stoere kleding en kwam er achter dat echt niet alles blauw hoeft te zijn.

Een stoere vent word het!

Nu zou ik mij geen leven meer kunnen voorstellen zonder mijn prachtige zoontje.

Nooit is het meer in me op gekomen dat ik toch liever een meisje had gewild.

Ik ben een jongens mama!