Genoeg is genoeg

Weer een maand verder en we hebben niet stil gezeten. De fysiotherapeute komt inmiddels aan huis wat echt heel erg fijn is. Ze is een ontzettend lieve vrouw en Vesper en zij hebben een leuke klik.

Vesper is inmiddels naar de oogarts geweest die allerlei dingen onderzocht. Wat bizar knap dat ze bij zo’n jong kindje al alles kunnen meten en van kleine reacties iets zinnigs kunnen opmaken.

De oogarts was in consult gevraagd omdat er een aantal vaten rondom Vespers rechteroog ook aangedaan zijn en ook omdat er sommige aandoeningen die zouden kunnen passen ook oogafwijkingen hebben. Gelukkig zitten de vaten alleen in de huid en zijn er verder geen bijzonderheden. De oogarts is hiermee afgesloten wat alweer een fijne stap vooruit is.

Sommige weken zitten best vol met werken, fysio, heen- en weer naar de basisschool, afspraken in het Sophia (met een beetje pech 2x in een week) dus wat dingen afsluiten is fijn. Omdat ik me toch wat overvraagd voelde en de logopediste me overbodig leek omdat Vesper zich niet meer verslikt (dit deed zij gedurende de eerste 5 maanden elke voeding wel een of 2 keer), heb ik haar gevraagd om het even op een laag pitje te zetten. Dat geeft ook al meer rust.

Voor het ziekenhuis krijgen we soms vrij laat een oproep binnen, soms maar 3 werkdagen van te voren wat ook wel onrust geeft. Zo ook de oproep van het vaatteam rond pinksteren. Ik word er onrustig van en superchagrijnig, relativeren en geduldig zijn lijkt ineens niet meer mogelijk en ik begrijp eerst niet waarom. (Sorry lief, volgens mij heb ik ergens deze dagen echt wel een paar keer onnodig zitten snibben en snauwen.)

Totdat ik de twee avonden voor de afspraak na mijn late dienst naar huis rijd en ineens weer tranen over mijn wangen stromen wanneer ik een liedje hoor. Het is een liedje dat ik in die eerste weken van april veel heb gehoord, toen de dagen zo donker voor me waren. De avond voordat ik naar het vaatteam moet begrijp ik dat het komt door die afspraak. Wanneer ik bijna weg moet naar het vaatteam ben ik zoooo onrustig, dat ken ik niet helemaal van mezelf. De vorige afspraak was blijkbaar zo traumatisch dat ik daar zo op reageer.

Bizar dat elke vezel in je lichaam gewoon weg wil, weg van die vreselijke ervaring!

Nu ik dit schrijf begrijp ik dat ik nooit meer helemaal dezelfde zal zijn, mijn moederhart heeft wat krasjes en deuken opgelopen en dat kan niet meer veranderen.

De afspraak ging goed en ik heb het uiteraard overleefd. Het was niet meer dan een controle en er is eigenlijk niets gedaan. Vesper is haar vrolijke zelf gebleven en heeft heerlijk zitten sjansen met het personeel. Ze lacht dan van oor tot oor, kantelt haar hoofd opzij en grinnikt wat; die kleine, fijne dingen zoals sociaal wenselijk gedrag zijn ineens prachtig om te zien en ik geniet van haar dapperheid. Vesper heeft nergens last van en dat trekt me hier een beetje doorheen. Het is precies genoeg!