Geen zin meer om te huilen

De drie maanden zijn verstreken. Al een hele tijd zonder jou.

Een maand na Elias zijn geboortedag brak het coronavirus uit. Weer een domper.

Ook omdat je juist in deze periode iedereen wilt zien en knuffelen. Je hebt je vrienden en familie nodig.

Maar ook omdat dit betekend dat wij jou niet naar huis mogen halen. Normaal mag je het as van je kindje na 4 weken ophalen. Nu mochten wij het nog niet ophalen en moesten wij maar afwachten wanneer dit wel zou mogen. Ik was hier erg kwaad over. Je mag wel naar de supermarkt met zijn allen maar het as van je zoontje ophalen ho maar. Het is maar goed dat Wessel het crematorium aan de lijn had. Uiteindelijk hebben we Elias na 12 weken mogen ophalen. Zo fijn om hem weer thuis te hebben. We hadden een urn op internet besteld met een persoonlijke tekst en een groot olifantje met een baby olifantje erop. Wat ook in het jungle thema van zijn geboorte kaartje paste. Elke dag steek ik een kaarsje voor hem aan.

De afgelopen maanden waren erg heftig maar merkte dat ik niet meer elke dag hoefde te huilen. Tuurlijk mag je huilen maar op een gegeven moment ben je klaar met het huilen.

Sinds 18 mei ben ik weer volledig aan het werk als verpleegkundige. ( 24 uurs contract) Ik zette mijn masker op en ging maar door. Dit ging mij goed af. Maar na 1,5 maand stortte ik natuurlijk in. Ik ging 6 uurs diensten werken en er werd gezorgd dat ik dubbel stond. Ik kon mijzelf niet goed concentreren en had soms paniek als er te veel moest gebeuren. Dit had ik bij de kleinste activiteiten  zoals boodschappen doen . Dit was niet goed. Op het werk werd ik goed begeleid en kreeg ik alle ruimte die nodig was.

Wessel ging al die maanden maar door en zorgde alleen maar voor mij en de kinderen. Hij stortte natuurlijk ook in. En hierom was ik alleen maar blij want dit moest een keer gebeuren. Als man zit je denk ik meer in de overlevingsmodus en vergeet je even jezelf. Hij kreeg even vrij van het werk en kreeg ook alle begeleiding. Heel fijn dat het werk met ons meedenkt en niet moeilijk doet.

Inmiddels dachten wij erover om hulp te zoeken bij een psycholoog. Ook om te weten of je goed bezig bent of juist helemaal niet. Helaas is er een lange wachtlijst bij de psycholoog dus moesten wij even wachten voordat wij daar terecht konden.

Hoe dit is verlopen lees je in de volgende blog.

Welterusten lieve Elias, elke dag wordt je gemist.