Geen woord kan deze hel omschrijven!

18/19 april 2020.

Rond 23.00 uur lag ik op een verloskamer in het ziekenhuis. Er werd door de verloskundige (die mijn bevalling had gedaan van Zion) even een echo gemaakt om te kijken of het hartje nog klopte. Godzijdank het hartje klopte! Gauw werd ik aan de CTG gelegd voor een filmpje en ondertussen vertelde ik mijn verhaal. Na een kwartier/half uur kwam ze naar me toe. Zelf had ik al gezien dat het niet goed zat en inderdaad het zag er niet goed uit. Ze bevestigde mijn verhaal/gevoel. De lijn die aangeeft wat de hartslag is en wat tevens bevestigd hoe vaak het kindje beweegt was zo goed als 1 lijn oftewel ze lag teveel stil. Uiteindelijk heb ik een uur eraan gelegen en was het laatste kwartier ineens goed. Top dacht ik dan kan ik nu naar huis en was het toch indaling. I.v.m. de overdracht nam een andere verloskundige het over. Na overleg met de gynaecoloog kregen we het bericht dat ik moest blijven want het zag er niet goed uit en wilde me de volgende ochtend weer controleren. Ineens voelde ik tussendoor de kleine meid een schopje geven! Voor de zekerheid keken ze of ik vruchtwater verloor gezien ik al 3 weken beetje vochtverlies had. Wij dachten de bevalling begint snel en weer de kleine daalt in zoals ons al die tijd is verteld. Op dat moment was er geen sprake van een vliesscheur althans zo leek het. Ik werd naar mijn kamer gebracht wat het nummer 11 had. 11 is een bijzonder getal voor mij wat in het teken staat van mijn oma en andere overleden dierbare. Ondanks dat ik alleen was voelde ik me niet alleen. Ondertussen heb ik de mensen die heel dichtbij stonden op de hoogte gebracht wat de situatie was. Heel gek had ik in die nacht een paar uur goed geslapen ondanks dat ik compleet onder de adrenaline stond. 07.00 er werd geklopt ze kwamen mij weer aansluiten aan de CTG. Het was iets moeilijker om de hart toon te vinden van de kleine meid maar we vonden hem. Weer niet goed. De gynaecoloog werd erbij gehaald en kregen te horen via de verloskundige dat de gynaecoloog eraan kwam voor een echo. Dat ze snel geboren zou worden was een feit! Mijn moeder gauw gebeld en kwam met spoed naar Bryan om Zion op te vangen. Om 10 uur was Bryan bij mij met de extra spulletjes want wie weet hoe het ging lopen. Het duurde best lang voordat de gynaecoloog er was maar om 11 uur werden we gehaald en kregen we de echo. Er was een prachtig kloppend hartje te zien maar het was niet goed! Sterker nog we zaten ineens in een kritieke fase want ze lag stil en had geen vruchtwater meer! Hoe dan vroegen we ons af?! Wij werden terug naar onze kamer gestuurd en ondertussen belde de gynaecoloog met spoed naar Nijmegen het Radboud. Nog geen 10 min later werden we opgehaald met spoed om naar de verloskamer te gaan want ik kreeg de longrijping prikken. Dat zijn spuiten die ik zou krijgen waar medicatie in zat waardoor de longetjes in een snel tempo gaan rijpen. Eenmaal op bed werd ik aangesloten aan de CTG en ondertussen vertelde de verloskundige dat ik de longrijping zou krijgen en met spoed door zou gaan naar het Radboud in Nijmegen. Daar zou de spoedkeizersnede plaats gaan vinden. Maar ze konden het hartje niet vinden! De angst nam de overhand bij iedereen en de gynaecoloog werd er gauw bij gehaald om een echo te maken. Bleek het 1e echoapparaat kapot te zijn dus hebben ze ergens van ver een ander kunnen ronselen. We zagen het meteen… ze was er niet meer. Zo tussen onze vingers geglipt! Je wereld stort in! Alles verdwijnt zomaar uit het niets en was ons toekomstbeeld 1 grote hel op dat moment. Ik heb geloof ik wel een uur met mijn handen voor mijn gezicht gezeten ik wilde het gewoon niet zien. Manlief zat langs mij en ook hij was helemaal gebroken maar toch kon hij het opbrengen om mij extra te steunen. Ondertussen kwam er een laboranten om bloed te prikken. Er werden 14 buisjes bloed afgenomen. Voor iemand die een trauma heeft voor naalden maakte me het op dat moment niks uit. Op een gegeven moment viel bij mij het kwartje dat ik nog moest bevallen. De bevalling van Zion was een trauma voor mij waardoor ik bang was om te bevallen. Het liefst had ik meteen een keizersnede maar dat kon natuurlijk niet. Er kwam een verpleegkundige bij ons die informatie had voor ons over de besluiten die er genomen moesten worden. Jeetje wat komt er dan ineens veel op je af en bij kijken! Een paar uur daarvoor was het ergste wat we konden denken ze wordt vandaag geboren en was een overlijden helemaal buiten ons denken. We besloten eerst onze familie in te lichten met een belletje. Wauw dat was wel het zwaarste wat we ooit hebben moeten doen! Ik heb daarna ook flashbacks gehad over het feit dat ik mijn moeder belde met de mededeling dat onze kleine meid er niet meer was. Ik heb mijn moeder nog nooit zo gehoord! Mijn hart brak letterlijk voor de 2e keer! Mijn ouders zijn namelijk voordat ik werd geboren ook een kindje verloren een zoontje Rowan met 21 weken. Alles beleefde ze voor hun gevoel opnieuw. Bryan belde ook zijn mensen die hij wilde bellen en bij iedereen zakte de grond onder de voeten vandaan. Ik heb mensen horen huilen wat ik nog nooit had gehoord bij die mensen. Op zo’n moment besef je pas hoe geliefd je kind was en dat je rouwen samen doet. Ondertussen werden er dingen geregeld en regelde ze dat het team dat aanwezig was tijdens deze situatie er was op het moment van de bevalling. 21 april… dinsdag 21 april zou ik om 8 uur in de ochtend worden ingeleid. Mijn zussen kwamen naar ons toe die middag 19 april om ons te steunen en te rouwen. Ook andere dierbare mensen rouwde mee van een afstand. Vanaf het moment dat we thuis waren heb ik bijna niet meer gehuild. Alles probeerde we zelf te regelen maar waar begin je? Een kind wat nog niet is geboren is nog zo van de ouders zo nog niet van de wereld. In deze gekke tijd van corona kon je ook geen echte crematie geven. Bryan en ik besloten om als het mogelijk was haar meteen mee naar huis te nemen en haar op haar kamertje te leggen waar ze thuis hoorde. Omdat ze heel lang was was het ook lastig om voor haar een kistje/mandje te regelen. We wilde absoluut geen kistje maar kwamen uiteindelijk uit op een prachtig roze mandje met veertjes erop wat een soort van bedje was. Ook hebben we meteen een pakje besteld… een roze broekje met overslagshirtje van hartjes maatje 42. We hadden vanuit het ziekenhuis een envelop meegekregen met alle info wat ons kon helpen zoals 2 boekjes met de keuze die we konden maken welke stichting ons zou helpen met foto’s maken. Gezien de corona tijd werden de foto’s gemaakt na de bevalling thuis i.p.v. in het ziekenhuis. In mijn volgende blog vertel ik jullie ons bijzondere verhaal over de bevalling.