8 jaar geleden
Geen spoor te bekennen
Een lange kronkel massa. Ze dienen een goed doel maar kunnen ook bijzonder irritant zijn. Een brief aan de darmpjes van Donna.
Lieve kronkelige darmpjes van Donna,
Weet je nog vorige week, de week dat je elke dag zorgde voor een ultra vette spuitluier? Dat was eigenlijk best een toffe week. Na elke spuitluier, goed getimed zo in de avond voor het slapen gaan, kon de papa van Donna heerlijk met haar onder de douche en vingen we twee vliegen in één klap: ze was weer Zwitsal fris én zo rozig dat ze fijn naar dromenland ging.
We kregen het ritme te pakken, konden de klok er elke avond op gelijk zetten. Een oorverdovend knetterend geluid, de luier tonnetje rond en een ruggetje vol mosterdgele drap. Geweldig toch!
Nooit gedacht dat ik zo van poepluiers kon genieten, misschien heeft dat te maken met dat je plots naar een onbekende vakantiebestemming bent vertrokken. Sinds vorige week vrijdag is er geen spoor meer van je te bekennen.
Vanaf de geboorte van Donna kwam je plechtig na elke voedingsbeurt op bezoek. De ene keer met een subtiele bijdrage en de andere keer in grote overdaad. In het begin zag je zwart maar al snel kreeg je meer kleur, je leefde echt op.
Je enthousiasme was zo groot dat je denk ik ook een beetje moe van jezelf werd waardoor je na vier weken niet meer na elke voeding op bezoek kwam, je beperkte het tot twee keer per dag. Ook niet erg, je bent ongeacht het aantal keren altijd welkom.
Maar dan nu... Waar ben je naar toe? We missen je nu al een week, Donna mist je al een week. Eén dag niet op bezoek komen was ok, twee dagen ook maar bij de derde dag werd Donna wat onrustiger. Ze ging beseffen dat je al even niet meer op bezoek was geweest, wat volgde was een gemis. Met de dag meer en meer. Eerst nog in stilte maar dat is over gegaan in gejammer. Inmiddels zet ze het op het huilen en grijpen naar het luchtledige. Ze wilt je grijpen, vastpakken en niet meer loslaten.
Slapen doet ze stukken minder, als je ineens weer verschijnt wilt ze je niet missen met als gevolg dat ze rond tollende oogjes heeft en zichzelf vermoeid in de weg zit.
Ik begrijp dat ook jij zo nu en dan toe bent aan een weekendje weg of een week vakantie, maar zullen we dit de volgende keer in overleg doen? Een middenweg waar iedereen zich in kan vinden. Niet zo onverwachts, daar kan Donna niet mee om gaan.
De familie Lactulose wilt graag plaats vervangend zijn. Natuurlijk heel attent maar Donna heeft liever jou. Met onbekenden heeft ze nog niet zoveel.
Kom je snel weer terug? Elke dag minimaal één bezoekje, hoe laat maakt niet uit dat mag je zelf bepalen. Je wordt gemist!
Liefs,
Mama van Donna
Jel&Tes
Weer leuk stuk dit!!!
Lindsy83
leuk geschreven ;) Ik weet nog wel de eerste keer dat ons zoontje een hele week niet had gepoept. Ik hing ook al gelijk aan de telefoon met de huisarts... Achteraf gezien bleek het heel normaal te zijn. Volgens mij zeiden ze ook dat als je borstvoeding geeft, dat dat heleaal verteerd word, waardoor er geen ontlasting komt. Maar ik weet ook nog hoe opgelucht wij en ons zoontje waren toen hij uiteindelijk wel weer had gepoept. Een paar dagen daarvoor was hij echt heel zeurderig en uit zijn doen. Meteen na de volle luier kwam er weer een big smile op zijn koppie :D Inmiddels is het veel vaker voorgekomen en tegenwoordig word hij er gelukkig ook niet meer chagerijnig van. En als het echt te lang duurt krijgt hij inderdaad roosvicee lactose of een pruimenhapje, maar dat mag Donna volgens mij nog niet hebben... Succes ermee. Ik hoop dat jullie de volle luier weer snel een warm welkom thuis mogen geven! ;)