Flying solo it is...
De kraamverzorgster is weg. It’s just us now.. Oef.. Leuk! Spannend! Eng! Help!
Ik heb een opleiding tot pedagogisch medewerker gedaan. Ik heb jaren in de kinderopvang, met baby’s gewerkt. Ik weet wat ik doe. Maar alles is anders als het ineens om je eigen kind gaat. Hoeveel luiers ik in mijn dagen wel niet verschoont hebt, maar nu was het ineens spannend.
Elke dag legde ik meerdere keren op een dag baby’s in bed, om lekker te gaan dutten. Maar nu.. lag ze wel goed? Niet te warm? Niet te koud? Krijgt ze wel lucht? Okee.. ze slaapt lekker.. Ademt ze nog? Even checken.. Ze is wel erg rustig.. Hmm.. zie ik haar buikje bewegen? Ja.. okee.. Mooi.. Nou.. Toch even een hand erop leggen.. Ja.. Dit gaat goed..
Het slapen is me iets. Met de dagen kon ik het steeds beter loslaten. Totdat wij ineens een hittegolf kregen. En de vrouw van het consultatiebureau mij vertelde dat wiegendood niet (perse) door verstikking komt, maar door baby’s die te warm zijn. Greeeeeaattt! Dat is spasme keer 100.
Nu onze kraamverzorgster weg is moeten we, lees ik, alles zelf doen. Dat is geen makkie met een pasgeboren baby. Maar dat hoef ik natuurlijk niemand te vertellen. Pas toen ze weg was realiseerde ik me hoeveel ze eigenlijk deed. Mij lukte het niet. Dat verwacht ook niemand, behalve ik.
Ik was bezig met de baby en als zij sliep ging ik een beetje opruimen en de was doen. Flesjes uitkoken, kolven. En het volgende moment was zij weer wakker. En begon eigenlijk het hele riedeltje opnieuw. Ondertussen vergat ik totaal mijzelf. Dan was het 4 uur en bedacht ik me dat ik nog niet gegeten had. Of had ik buikpijn, omdat ik mijn plas te lang had opgehouden. Ja, I know I know, niet slim. Moet ook goed voor mijzelf zorgen. Maar hoe stom het ook klinkt, ik had er gewoon geen tijd voor.
De was is ook een oneindig iets geworden. Het blijft maar komen. Ik haal de een af, de ander draait en ik kan weer hangen. En de volgende dag doen we dit gewoon weer. Ik realiseerde mij heel snel dat ik niet alles kon. Naast het feit dat je minder slaapt, nog steeds bloedt en dus gewoon doodop bent op een dag. Heb je maar twee handen. Ik kan niet voor een pasgeboren baby zorgen en het huishouden picobello in orde houden.
Dus ik koos ervoor om 1 huishoudelijke taak per dag te doen, met uitzondering van de flesjes uitkoken. Dit was voor mij redelijk te overzien, maar wel lastig. Ik wil meer doen dan ik kan. En als ik dat dan doe, moet ik later op de blaren zitten. Bijna letterlijk..
Een ander gelukje voor ons was, was de hittegolf. Een ding wat wij als kersverse ouders nu weten is, baby’s en hittegolf.. not a perfect match.. Mevrouw vindt het niks die hitte. Ze is chagrijnig en weet niet wat ze met zichzelf moet. Nee.. mama en papa ook niet..
Overdag slaapt crankypants redelijk goed, maar in de avond, ja.. dan wil ze niet meer..
Onze eerste week alleen is best zwaar. Niet zwaar van ‘kut leven’ zwaar, maar zwaar van ik ben dit niet gewend zwaar. We zijn nog op zoek naar een ritme dat werkt voor ons. Niet alleen een ritme voor haar, maar ook voor papa en mama. Ik probeer vroeg naar bed te gaan en dan blijft hij met haar en dan na de laatste voeding van de dag wisselen we. Dan slaapt zij bij mij en sta ik voor de nachtvoeding op. Dit werkt soms. En nu het zo warm is.. werkt het eigenlijk niet.. Ze slaapt alleen als ze naast mij ligt. Met veel ruimte.. Dus papa ligt beneden, op de bank. Zijn plek ingenomen door een klein hummeltje.
Verder gaat het ons wel goed af. Lekker badderen. Lekker knuffelen. Lekker kolven. Lekker eten. Behalve het warme weer en daardoor het slechte slapen, hebben wij niets te klagen. Ze is een hele rustige, tevreden baby. En ze lijkt gewoon op haar ouders, die zijn ook crankypants als ze honger of het te warm hebben.
Elke dag weer, geniet ik opnieuw van het feit dat ik haar mama ben. Dat zij mijn meisje is. Ik kan uren naar haar staren als ze slaapt en haar de hele dag oneindig veel kusjes geven. Al is het voor papa niet zo leuk, ik vind het heerlijk om wakker te worden en als eerste haar prachtige koppie te zien. En dan weer denk ik vol ongeloof, wauw, ze is echt van mij.
We hebben onze eerste solo week goed doorstaan en ik weet dat de tijd die komen gaat ook niet altijd makkelijk gaat zijn. Maar zoals wat ik net beschreef, als ik haar zie dan weet ik dat het het allemaal waard is, al die slapeloze nachten.
Anoniem
Lieve Dewi Als vriendin van je ma heb ik je leren kennen en ik weet dat je het goed doet met jullie kleine meid. Als jullie met vragen zitten had ik mama ook al gezegd mag je het vragen hoor. Had van de week ook een kraamvrouw die in tranen was omdat het de laatste dag kraamzorg was, ze was er zo aan gewend mij elke ochtend te woord te staan en ik het hele huishouden over nam, tot de laatste dag dat ze ineens alleen er voor kwam te staan,want ook haar man moest weer werken. Maar wij vrouwen kunnen dat wel hoor. Je bent een toppertje en je vindt echt een ritme die goed bij jullie past. Ga zo door. Je hebt ook een topper van een moeder/oma dus durf der hulp te vragen is nooit te veel voor oma's of opa's. xxxx
Anoniem
Lieve Dewi, Inderdaad het is even zoeken naar een ritme. Dat komt nog wel, vergeet jezelf niet. Zorg goed Voor jezelf en de rest komt vanzelf. Geniet van Jouw meisje Sterkte, groetjes xx Ashanty, Aisha en Gisela
Anoniem
Ja, baby,s hebben heel veel nodig: tijd, zorg, aandacht, kusjes, knuffels, drinken en noem maar op. En groeien dat ze daar op doen! Maar vergeet jezelf niet. Even tijd voor jezelf nemen is ook heel belangrijk
Anoniem
Komt allemaal vanzelf goed joh, je vind je ritme wel weer en dan huishouding maar ff halfzacht doen. Maar daar heb je nu niet veel aan he, maar is wel iets, wat je gerust kan stellen. Sterkte meid. En vraag hulp als je het ff helemaal niet meer ziet zitten.