5 jaar geleden
Even pauze alsjeblieft?!
Haar volumeknop vond ik al. Maar een tutje kan de tijd niet rekken.
Tijd is een raar begrip in het leven met een jong kind."Geniet er van zo lang ze klein zijn," dat advies krijg je keer op keer, van iedereen. Zo klein vind ik ze alweer niet. Die negen maanden zwangerschap lijken wel een eeuwigheid te duren, maar wat vliegen de eerste maanden na de geboorte toch zo voorbij.
Je had ongetwijfeld een fantastische droombevalling gepland, de mijne was toch echt niet dat. Wat wil je toch genieten die eerste uren, dagen, weken. De eerste uren waren één grote waas door de hormonen en vermoeidheid van de bevalling. Mijn eerste week zat vol met kraambezoekjes en borstvoedingstress. De eerste maand een zoektocht naar een nieuw familie-ritme. En voor ik het wist was ik alweer aan het werk.
Eerlijk is eerlijk, ondertussen is mijn dochter 7,5 maanden oud en ik ben blij dat wij de paparazzi-ouders zijn. Wat vind ik het heerlijk, die vele foto's en filmpjes om me te herinneren aan hoe klein en fragiel mijn baby ooit was. Op 7,5 maand schiet er niet meer veel baby over, mevrouw tijgert het hele huis rond, zet haar eerste stapjes met steun en eet gewoon mee aan tafel. Ze heeft een eigen karakter, ze brabbelt en gilt, ze speelt en ze schaterlacht, ze word graag geëntertaind en entertaint ons iedere dag weer.
Haar volumeknop vond ik al. Maar een tutje kan de tijd niet rekken. Wat verlang ik toch naar een pauze-toets. Wat worden we verwend tegenwoordig, entertainment krijg je op vraag, waar en wanneer je wil. Sport? Tientallen clubs in je buurt. Hobbies? Het internet leert je alles wat je maar wil op je eigen tempo. Eten? Een nieuwe hippe zaak op iedere hoek, voor ieders wat wils.Maar al die verwennerij verbleekt bij de gedachten dat je echte leven niet even "on demand" is.
